Πρωτότυπο κείμενο

Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἓν σῶμα καὶ ἓν Πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν·εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Σας παρακαλώ, λοιπόν, εγώ που είμαι φυλακισμένος για τον Κύριο, να ζείτε με τρόπο αντάξιο εκείνου που σας κάλεσε στη νέα ζωή. Να ζείτε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή· να ανέχεστε με αγάπη ο ένας τον άλλο και να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού. Ένα σώμα αποτελείτε όλοι κι ένα πνεύμα σας ενώνει, όπως και μία είναι η ελπίδα σας για την οποία σας κάλεσε ο Θεός. Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα.Ένας Θεός και Πατέρας όλων,που κυριαρχεί σε όλους, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί σε όλους σας. Στον καθένα μας όμως έχει δοθεί κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός.

Σχολιασμός

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο Απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή στους Εφεσίους να ζουν αντάξια προς την κλήση του Θεού και να διατηρούν την ενότητα της Εκκλησίας. Παράλληλα αναφέρεται σε ορισμένες θεμελιώδεις αρετές των οποίων η άσκηση αναζωογονεί τη ψυχή μας και ενεργοποιεί τη χάρη του Βαπτίσματος, την οποία όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε λάβει.      

Η ορθόδοξη χριστιανική ζωή καλλιεργείται με την εφαρμογή του θελήματος του Θεού και τη τήρηση των εντολών του. Αυτή η τήρηση των θείων εντολών, σημαίνει αδιάκοπη άσκηση των αρετών που είναι δωρεές ουράνιες, ευεργετικές για τον άνθρωπο. Οι αρετές δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε πράξεις αυτοδικαίωσης. Είναι σημεία στην αγωνιστική πορεία του πιστού προκειμένου να μπορέσει να διακόψει κάθε σχέση με την αμαρτία και ταυτόχρονα να κατορθώσει να βιώσει περισσότερο την εν Χριστώ ζωή. Η εφαρμογή τους εξάλλου είναι η σωτήρια κίνηση από το «παρά φύσιν» στο «κατά φύσιν και η αλλαγή της πορείας από το πονηρό στο αγαθό.

Η μεγάλη αρετή της ταπεινοφροσύνης για την οποία κάνει λόγο ο Απόστολος, δε σημαίνει ταπεινολογία αλλά επίγνωση της αμαρτωλότητας και αίσθηση της μηδαμινότητας ενώπιον του Θεού. Σε αυτή την αρετή στηρίζονται και οικοδομούνται όλες οι αρετές. Αντίθετα, η υπερηφάνια χαρακτηρίζεται ως απόνοια. «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινός δε δίδωσε χάριν (Πρμ γ’ 34· πρβλ. Ιω δ’ 6· Α´ Πέ ε’ 5). Στην επί του όρους ομιλία ο Ιησούς Χριστός μακαρίζει πρώτα απ’ όλους τους ταπεινόφρονες «μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Μτθ ε’ 3). Παρέχει δε τον εαυτό του ως υπόδειγμα ταπεινώσεως, διότι «εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού (Φιλ. β’ 8). Σε συνάρτηση με την ταπεινοφροσύνη, βρίσκεται η πραότης. Η πραότητα δεν είναι απλώς μια αρετή που μας προφυλάει κατά την ώρα του θυμού, αλλά μια κατάσταση γλυκύτατας και ειρήμης που εξασφαλίζει τις προυποθέσεις ώστε να μην προκαλούμαστε ούτε και να προκαλούμε τους άλλους. Οι δύο αυτές αρετές κάνουν τον χριστιανό να ομοιάζει με τον Χριστό, ο οποίος είπε «μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετα ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Μτθ ια΄ 29)

Επιπλέον ο Απόστολος, συνιστά στους πιστούς να συμπεριφέρονται με μακροθυμία, καθώς αυτή χαρακτηρίζει τη σχέση του ανώτερου προς το κατώτερο ανεχόμενοι τον αδελφό τους. Οι διαφορετικοί χαρακτήρες, τα ποικίλα χαρίσματα και οι ανθρώπινες ατέλειες και αδυναμίες απαιτούν την ανοχή του ενός χριστιανού προς τον άλλον. Εφόσον δεν υπάρχει τέλος άνθρωπος, είναι φυσικό επακόλουθο να προκύπτουν διαφωνίες ανάμεσα σε συνεργάτες, φίλους, στα μέλη μιας οικογένειας. Μόνο με την ανοχή μπορούν να ξεπεραστούν ομαλά όλα τα προβλήματα. Στο τέλος του στίχου προσθέτει με έμφαση «εν αγάπη» τονίζοντας έτσι ότι η αγάπη είναι η πηγή όλων των αρετών που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Αυτή είναι το κίνητρο που δίνει χρώμα και περιεχόμενο σ’ αυτές.

Ο Απόστολος Παύλος, δεν ζητά από εμάς να επιτύχουμε την ενότητα, γιατί είναι είναι αγαθό που μας δόθηκε από το Θεό. Μας προτρέπει μόνο να την τηρήσουμε και να τη διαφυλάξουμε σαν ένα πολύτιμο θησαυρό. Η προσπάθεια διατήρησης της στηρίζεται στην προσωπική και ζωντανή σχέση του Χριστιανού με την πηγή της ενότητας, που είναι το Άγιο Πνεύμα, η Εκκλησία. Ο αγώνας του πιστού μέλους της Εκκλησίας και η συνεχής πνευματική του τροφοδοσία από τη συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας και την πνευματική του ζωή συγκροτεί την παρουσία της χάρης του Θεού και την παρουσία του Πνεύματος μέσα στη ζωή του. Καθ’ ένας από εμάς, έχει λάβει τα δικά του χαρίσματα, τα οποία καλείται να αξιοποιήσει, ν’ αυξήσει και να συνεισφέρει στην οικοδομή της Εκκλησίας, της ζωής του και των συνανθρώπων του.