Χειροτονητήριος λόγος εις πρεσβύτερον – π. Αλέξιος (29-4-2012)
Πανιερώτατε, σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, αυτή τη στιγμή της χειροτονίας μου, στο μεγάλο αυτό μυστήριο της Ιερωσύνης, που θα ολοκληρωθεί σε λίγο και θα αποτελεί μέρος του εαυτού μου για όλη τη ζωή μου, είμαι γεμάτος από φόβο, δέος και σεβασμό.
Όταν οι Άγοι Απόστολοι Πέτρος και Ανδρέας, άκουσαν τη φωνή του Θείου Διδασκάλου: “Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων”, όπως γνωρίζουμε από τόν Ευαγγελιστή Ματθαίο, χωρίς αμφιβολίες «άφησαν τα δίκτυα” και Τον ακολούθησαν. Σήμερα ο Θεός με καλεί στην ίδια αποστολή και θα ήθελα να έχω τον ίδιο αυθορμητισμό, όπως των Αγίων Αποστόλων, αλλά μπροστά σε αυτό το ιερό μυστήριο, αν και η επιθυμία μου να Τον ακολουθήσω είναι ισχυρή το δέος με κατακυριεύει.
Κατά τη διάρκεια των δύο χιλιάδων και πλέον χρόνων του Χριστιανισμού έχουμε μάθει όλο και περισσότερο, τη σημασία του μεγάλου δώρου του Θεού, του Μυστηρίου της Ιεροσύνης, όχι μόνο για το πρόσωπο που πρόκειται να ιερωθεί, αλλα και για όλους τους πιστούς, διότι μέσω των χεριών του ιερέα, ο Θεός επικοινωνεί με την Εκκλησία Του, με εμάς. Ποιός δεν θα έτρεμε μπροστά σε ένα τέτοιο μυστήριο; Ποιος θα μπορούσε να πει: είμαι άξιος!
Αυτή τη στιγμή νιώθω περισσότερο από ποτέ, ότι πρέπει να μάθω ακόμα περισσότερα, ότι είμαι αδύναμος και ανίσχυρος μπροστά σε αυτό το μεγάλο μυστήριο. Μόνο ένα πράγμα μου δίνει δύναμη, η αγάπη του Θεού. Γνωρίζω ότι παρά την αδυναμία μου και την έλλειψη εμπειρίας, με την αγάπη Εκείνου, θα ανταποκρίνομαι στα καθήκοντά μου.
Στις μέρες μας η αποστολή της Εκκλησίας είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Μέσα στη σύγχρονη κοινωνία μας με τις πολλές προκλήσεις, αλλά και δυνατότητες, η Εκκλησία πρέπει να δίνει στους ανθρώπους τις κατάλληλες απαντήσεις, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Η συνεχής τεχνική εξέλιξη μας οδηγεί στον εγωισμό, να πιστεύουμε δηλαδή, ότι όλα είναι δυνατά και πολλές φορές ξεχνάμε ότι είμαστε απλά άνθρωποι και πως χωρίς τον Θεό είμαστε ανίσχυροι. Στις μέρες μας η ιεροσύνη αποκτά περισσότερες δυσκολίες, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουν στον πειρασμό να πιστεύουν, ότι όλα όσα αφορούν την πίστη είναι μύθοι καί δοξασίες κάποιων εποχών. Μόνο όταν αντιμετωπίζουμε θλίψεις και δοκιμασίες, ασθένειες και περιπέτειες, ή όταν φθάσουμε σε μια μεγάλη ηλικία, μόνο τότε αντιλαμβανόμαστε ότι σε αυτή τη ζωή υπάρχει κάτι πέρα από την ύλη και την φθορά. Αλλά είναι αυτή η αποστολή μας; Να περιμένουμε τους άρρωστους και ηλικιωμένους να μας πλησιάσουν; Πιστεύω ότι πάνω από όλα είμαστε υπεύθυνοι για την επόμενη γενιά, για τους νέους. Σε αυτόν τον κόσμο της πληροφόρησης, αλλά επίσης των ναρκωτικών και της εξαχρείωσης η Εκκλησία πρέπει να πείσει ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος, ένας καλύτερος τρόπος ζωής, η εν Χριστώ ζωή. Είμαι ευτυχής που μπορώ να προσφέρω την μικρή συνεισφορά μου για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος.
Πανιερώτατε, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που δείξατε από την αρχή στο πρόσωπό μου. Σας ευχαριστώ για τη συνεχή βοήθεια και στήριξή σας κατά τη διάρκεια της διακονίας μου ως διάκονος. Ήταν μια δύσκολη περίοδος, από τη μία λόγω της διαμονής σε μια ξένη χώρα, και από την άλλη λόγω της διαφοράς μεταξύ του ελληνικών και των ρώσικων παραδόσεων. Όμως από τη στιγμή που ένιωσα το χέρι σας πάνω στο κεφάλι μου, για να μου μεταδώσετε τον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης, όλες οι δυσκολίες παρήλθαν. Σας ένιωσα όχι μόνο ως επίσκοπο, αλλά περισσότερο ως πατέρα και θα τολμήσω να πω και ως φίλο. Είμαι βέβαιος ότι, με τη δική σας καθοδήγηση και με τις προσευχές σας θα καταφέρω να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου.
Θα ήθελα επίσης να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στους πατέρες, στους ψάλτες και κυρίως στους ενορίτες, για την υπομονή τους, για την αγάπη και την αποδοχή τους.
Τέλος, αλλά πρώτο λόγο ευχαριστίας οφείλω στην οικογένειά μου, και κυρίως στους γονείς μου για την στήριξη και την εμπιστοσύνη τους.
Με αυτές τις σκέψεις παραδίδομαι με όλη μου την προθυμία στην πρόνοια και αγάπη του Κυρίου μας, Αμήν.
