Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, στα πλαίσια της πνευματικής και πολιτιστικής προσφοράς της προς το ποίμνιο της, διοργάνωσε την «Εβδομάδα Πολιτισμού και Βιβλίου», από τη Δευτέρα, 2 Μαΐου, έως την Κυριακή, 8 Μαΐου 2011. Κατά τη διάρκεια της εν λόγω εβδομάδας πραγματοποιήθηκαν σειρά εκδηλώσεων με Έκθεση βιβλίου, ομιλίες, προβολές, καλλιτεχνικά δρώμενα, επισκέψεις και ξεναγήσεις μαθητών.

Η τελευταία μέρα της Εβδομάδας Πολιτισμού και Βιβλίου, Κυριακή, 8 Μαΐου, ήταν αφιερωμένη στους Νέους, με κύριο ομιλητή τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κωνσταντίας-Αμμοχώστου κ. Βασίλειο ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Νεανίσκοι ἰσχυροί ἐστε».

Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου κ. Βασιλείου

Εἰσαγωγικά.

Θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω γιὰ τὴν πρόσκληση νὰ συμμετάσχω καὶ ἐγὼ μὲ τὴν καταληκτικὴ ὁμιλία στὴ σημαντικὴ ἐκδήλωση «Ἑβδομάδας Πολιτισμοῦ καὶ Βιβλίου» ποὺ ὀργανώθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπή. Χαίρομαι γιατί τὸν περασμένο χρόνο πρώτη ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου ἀνέλαβε τὴν πρωτοβουλία τῆς διοργάνωσης τῆς 1ης Διεθνοῦς Ἐκθέσεως Βιβλίου Ἀμμοχώστου, ἡ ὁποία στέφθηκε μὲ ἐπιτυχία πέρα τῶν προσδοκιῶν μας, μὲ πρῶτο καὶ σημαντικότερο ἐπίτευγμα τὴν ἐπαφὴ ἀρκετῶν χιλιάδων νέων μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ βιβλίο.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ ἐπαναλάβει τὸ ψαλμικό: οὐ «δώσω ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου καὶ τοῖς βλεφάροις μου νυσταγμὸν καὶ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις μου» (Ψαλμ. 131:4), διατυπώνοντας ἔτσι τὴν ἀγωνία καὶ τὴν ποιμαντικὴ φροντίδα της γιὰ τοὺς νέους. Δεῖγμα ἀποτελεῖ καὶ ἡ παροῦσα ἐκδήλωση ἀφιερωμένη στοὺς νέους. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ποιμαντική της Ἐκκλησίας στρεφόταν πάντοτε μὲ ζωηρὸ ἐνδιαφέρον πρὸς τοὺς νέους, γιατί ἡ κατὰ Χριστὸν παιδεία ἀποτελεῖ τὴ βάση καὶ τὴν προϋπόθεση τῆς πνευματικῆς ἐνηλικίωσης κάθε ἀνθρώπου. Ἔτσι, ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει γιὰ τὴν πνευματικὴ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι ἀποσκοπεῖ: «πρὸς καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4:12-13).

Τὸ θέμα ποὺ καλοῦμαι νὰ ἀναπτύξω εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὸ ἀκόλουθο κείμενο τῆς Α΄ Καθολικῆς Ἐπιστολῆς τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη.

«Γράφω ὑμῖν, τεκνία. Ὅτι ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαι διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ. γράφω ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ’ ἀρχῆς. γράφω ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν. ἔγραψα ὑμῖν, παιδία, ὅτι ἐγνώκατε τὸν Πατέρα. ἔγραψα ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ’ ἀρχῆς. ἔγραψα ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι ἰσχυροί ἐστε καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν ὑμῖν μένει καὶ νενικήκατε τὸν πονηρὸν» (Α΄ Ἰω. 2:12-14).

Θέλω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ διευκρινίσω ὅτι ἑρμηνευτικὰ δὲν εἶναι βέβαιο πὼς τὸ συγκεκριμένο κείμενο τῆς Α΄ Ἰω. 2:14 ἀναφέρεται κατὰ κυριολεξία στοὺς νέους. Ἡ χρήση τῶν ὅρων «τεκνία», «πατέρες», «νεανίσκοι» ἀποτελεῖ περισσότερο ρητορικὸ σχῆμα, μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο θέλει νὰ φανερώσει τὴ στενὴ σχέση ποὺ ἔχουν ὅλα τα μέλη τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν Χριστό. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, προβάλλει τὶς εὐαγγελικὲς ἀρχὲς α) τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως, β) τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, γ) τῆς εὐαγγελικῆς ἀρχῆς τῆς ἀγάπης καὶ δ) τῆς βεβαιότητας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς θείας Ἀποκαλύψεως στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἀπέθανε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀλλά, ἀναστήθηκε καὶ ζεῖ πάντοτε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του γιὰ νὰ εἶναι ὁ αἰώνιος Μεσίτης μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἱλασμὸς τῶν ἁμαρτιῶν μας ἕνεκα τῆς σταυρικῆς του θυσίας.

Οἱ προτάσεις ποὺ χρησιμοποιοῦνται στὸ συγκεκριμένο κείμενο τῆς Α΄ Καθολικῆς Ἐπιστολῆς τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη 2:14 ἀναφέρονται ὄχι μόνο λεκτικά, ἀλλὰ καὶ νοηματικά στο περιεχόμενο τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν Πατέρα: «Ἐξομολογοῦμαί σοι, Πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» (Μτ. 11:25. Βλ. Λκ. 10:21). Τὰ «νήπια» τοῦ Εὐαγγελίου ἀντικαθίστανται στὴ συγκεκριμένη περίπτωση μὲ τὸ «νεανίσκοι». Αὐτό, ἄλλωστε, εἶναι περίπου τὸ νόημα καὶ περιεχόμενο τῆς Α΄ Καθολικῆς Ἐπιστολῆς στὸ σύνολό της, ὅτι δηλαδὴ ἡ καθ’ αὐτὸ Ἀποκάλυψη δόθηκε ὄχι στοὺς σοφοὺς καὶ ἰσχυροὺς κατὰ κόσμο, ἀλλὰ στὰ νήπια, ἢ στοὺς νεανίσκους, τοὺς ἄπειρους ὡς πρὸς τὴν κοσμικὴ σοφία καὶ γνώση, σ’ αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρας καὶ ὄχι σὲ ὅσους ἰσχυρίζονται διαφοροτρόπως(1). Στόχος μας, ὅμως, δὲν εἶναι ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν ἑρμηνευτικὴ τοῦ κειμένου. Θὰ χρησιμοποιήσουμε ὡς ἀφετηρία τὴ θέση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελιστῆ, ὅπως ἐπίσης καὶ τὴ διαβάθμιση ποὺ κάνει μεταξὺ τῶν «πατέρων», τῶν «τέκνων» καὶ τῶν «νεανίσκων», γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸν προβληματισμὸ ποὺ τέθηκε σὲ μᾶς μὲ τὸν τίτλο τῆς ἀποψινῆς ὁμιλίας «Νεανίσκοι, ἰσχυροὶ ἐστε».

Ἐκκλησία – Ἀποκάλυψη – Κοινωνία

Ἡ Α΄ Καθολικὴ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰωάννη γράφτηκε σὲ μία ἐποχὴ ὅπου ἡ κοινωνία ἐντὸς τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐκυριαρχεῖτο ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία. Ἀφ’ ἑτέρου, πολλὰ καὶ ποικίλα φιλοσοφικὰ ρεύματα προσπαθοῦσαν νὰ ἐπικρατήσουν, νὰ παρεισφρήσουν ἐντὸς τῆς κοινωνίας καὶ νὰ ἐπηρεάσουν συνειδήσεις, σαγηνεύοντας τοὺς δικούς τους ὀπαδούς. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μέσα σὲ ἕνα τέτοιο κοινωνικό, θρησκευτικό, πολιτιστικὸ καὶ πολιτικὸ περιβάλλον ἀποκάλυπτε τὴ μοναδικὴ περὶ Θεοῦ ἀλήθεια καὶ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πρόσφερε τὴ σωτηρία καὶ λύτρωση σὲ ὅλους. Ἡ θεία Ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελίου δὲν εἶναι ἕνα φιλοσοφικὸ σύστημα, ἀλλὰ προσωπικὴ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, παραμένοντας τέλειος Θεός, δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, ἔκανε ποικίλα θαύματα, ὁδηγήθηκε στὸ σταυρικὸ θάνατο, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανοὺς καὶ προανήγγειλε τὴ δεύτερη ἔλευσή του γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο. Αὐτὸ τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρία». Ἀντιθέτως, γιὰ ὅσους πιστεύουν, ὁ Χριστὸς εἶναι «Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία» (Α΄ Κορ. 1:23).
Αὐτὴ ἡ πράξη καὶ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ἀφ’ ἑνὸς μὲν διὰ τῆς ἀποστολῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διὰ τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὁδήγησε στὴν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, τὰ παιδιὰ εἶχαν γνωρίσει τὸν Πατέρα Θεό, οἱ πατέρες γνώρισαν ἐκεῖνον ποὺ ὑπῆρχε ἐξ ἀρχῆς καὶ οἱ νεανίσκοι δέχθηκαν μέσα τους τὴν ἀναμορφωτικὴ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποῖος, ὅμως, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ὑπῆρχε ἐξ ἀρχῆς καὶ τὸν ἔχουν γνωρίσει οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ὅπως διευκρινίζεται στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰω. 1:1). Μὲ ἄλλα λόγια, μὲ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἔγινε γνωστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς στοὺς πατέρες καὶ στὰ τέκνα. Οἱ νεανίσκοι καθίστανται πλέον δυνατοὶ καὶ ἰσχυροὶ ἔναντι τοῦ κόσμου ποὺ τοὺς περιβάλλει, ἔστω μὲ τὶς ὅποιες πιέσεις δέχονται ἀπὸ τὸν κόσμο, γιατί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ζεῖ μέσα τους καὶ μποροῦν νὰ κατανικήσουν τὸν πονηρὸ ποὺ προσπαθεῖ νὰ τοὺς παρασύρει στὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου(2) .

Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀσφάλεια εἶναι διαχρονική. Ἡ συνεχὴς παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο μέσω τῆς Ἐκκλησίας δημιουργεῖ καὶ διανοίγει «τὴν ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν» (Ἑβρ. 6:19) ὁδὸ γιὰ τὴν πορεία τοῦ κάθε ἀνθρώπου μὲ στόχο τὴν ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ τῆς παρουσίας του μέσα στὸν κόσμο. Ὁ σκοπὸς καὶ τὸ τέλος τοῦ ἀνθρώπου δὲν περιορίζεται μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ ἐνηλικιώνεται μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ γίνει μέτοχος τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀποτελεῖ τὴ σταθερότητα καὶ τὴ βεβαιότητα γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως σὲ σχέση μὲ ἄλλες ἰδεολογίες, φιλοσοφίες καὶ δοξασίες. Ἡ θυσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ἀποτελεῖ τὴ βάση καὶ τὴ βεβαιότητα τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, ἂν βέβαια γίνει ἀποδέκτης αὐτῆς τῆς προσφορᾶς καὶ δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν ἐκπληρώσει τὴν προϋπόθεση τῆς δικῆς του μετάνοιας.

Ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης ἀποτελεῖ τὴ βεβαιότητα ὅτι ἡ θεία Ἀποκάλυψη, μέσω τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν ἔχει προηγούμενο στὴν ἱστορία τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, γιατί δὲν πρόκειται γιὰ μία ἰδεολογία ἢ γιὰ ἕνα φιλοσοφικὸ σύστημα. Εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3:16).

Ἡ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο θέτει τὶς σωστὲς βάσεις καὶ διαστάσεις τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει καθὼς καὶ τῶν σχέσεών του μὲ τὸν Θεό. Μὲ τὴ θέση αὐτὴ δὲν τίθεται ὑπὸ ἀμφισβήτηση ὁ κόσμος ὡς δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ τίθεται ὑπὸ κρίση εἶναι ὁ κόσμος ὁ ὁποῖος, εὑρισκόμενος στὴν πτώση καὶ ὑπὸ τὴ δουλεία καὶ τυραννία τοῦ πονηροῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀντιστρατεύεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο, ὅσο καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὸν κόσμο. Αὐτὸ τὸ ξεκαθάρισε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς λίγο πρὶν ὁδηγηθεῖ στὸ σταυρικὸ θάνατο. «Ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ» (Ἰω. 17:14-15). Ἡ κρίση τοῦ κόσμου ὁρίζεται καὶ πάλιν ἀπὸ τὸν πορευόμενο πρὸς τὸ Πάθος Κύριο: «καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνος ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίας καὶ περὶ δικαιοσύνης καὶ περὶ κρίσεως. περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ˙ περὶ δικαιοσύνης δέ, ὅτι πρὸς τὸν Πατέρα μου ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτε με˙ περὶ δὲ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται» (Ἰω. 16:8-10).

Θὰ ἔλεγα ὅτι οἱ ὁμοιότητες τῆς καταστάσεως τοῦ κόσμου στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης σὲ ὅλα τὰ κείμενά του στὴν Καινὴ Διαθήκη (Εὐαγγέλιο, τρεῖς Καθολικὲς Ἐπιστολές, Ἀποκάλυψη) δὲν ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν κατάσταση τοῦ σύγχρονου κόσμου. Οἱ καταστάσεις ποὺ ἀντιστρατεύονται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπιδιώκουν νὰ δεσμεύσουν τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε τοὺς πατέρες καὶ μητέρες, εἴτε τὰ παιδιά, τοὺς ἡλικιωμένους καὶ τοὺς νεανίσκους, εἴτε τοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, ἀποτελοῦν τὸ συνεχῆ πειρασμὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς μᾶς ζήτησε νὰ προσευχόμαστε ἔντονα καὶ συνεχῶς: «καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρύσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ» (Μτ. 6:13).

Ὁ κόσμος κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ὕλη καὶ συνεχῶς καὶ παντοῦ προβάλλει, ἀκόμα καὶ μέσα στὴν παιδεία, μέσα στὴν ἄθληση, ὅπως καὶ κατ’ ἐξοχὴ στὴ διαφήμιση, μόνο τὴν ὑλικὴ καὶ σωματικὴ διάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὰ δεδομένα αὐτὰ ἡ σύγχρονη κοινωνία εἶναι στὴν πράξη «μονοφυσιτική», γιατί βλέπει, φροντίζει καὶ ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὸν ὑλικὸ ἄνθρωπο, ἀγνοώντας, εἴτε ἠθελημένα εἴτε ἀθέλητα, εἴτε συνειδητὰ εἴτε ἀσυνείδητα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι διφυής, ἀποτελούμενος ἀπὸ ψυχὴ καὶ σῶμα. Αὐτὸς ὁ σύγχρονος προσανατολισμὸς σὲ μόνη τὴν ὑλικὴ διάσταση δημιουργεῖ τὶς ποικίλες πνευματικὲς κρίσεις τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν ποὺ ἐκδηλώνονται ὑπὸ μορφὴ πολυκέφαλης λερναίας Ὕδρας -κρίση προσώπου, κρίση οἰκογένειας, κρίση διαπροσωπικών σχέσεων, κρίση αξιών και πολιτισμών, κρίση μεταξύ Ἐθνών, κρίση παιδείας, κρίση καὶ ἀπόρριψη τῆς πολιτικῆς, κρίση του δικαίου, κρίση οικονομική κ.λπ. -, ὅταν δὲ προσπαθήσεις νὰ κόψεις ἕνα κεφάλι φυτρώνουν πολλὰ ἄλλα, γιατὶ ὁ μόνος τρόπος θεραπείας εἶναι ἡ πυρφόρος καὶ καθαρτήριος μάχαιρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ λεγόμενη ἐκκοσμίκευση τῶν κοινωνιῶν, φαινόμενο ἐγκαταλείψεως τῶν ἀξιῶν τῆς πίστεως καὶ ἡ οἰκοδόμησή τους σὲ ἀθεϊστικὰ πρότυπα, κύμα ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὶς Δυτικότροπες κοινωνίες καὶ εἰσβάλλει καὶ στὶς δικές μας, τὶς κρινόμενες ὡς «συντηρητικὲς» κοινωνίες, – ἀλήθεια τί εἶναι φιλελεύθερο καὶ τί εἶναι συντηρητικό; – ἀπειλεῖ μὲ τὸν ἐξοστρακισμὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν καθημερινότητα τῆς ζωῆς καὶ ἀπὸ τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὴν ἀντικατάστασή του μὲ τὸν ἀνθρωπισμὸ τοῦ Διαφωτισμοῦ, πρότυπο ἤδη ἀποτυχημένο στὴ Δύση. Ἐρευνητὲς κοινωνιολόγοι καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀθεϊστικὴ Εὐρώπη εἶναι ποὺ ἀποτελεῖ ξεχωριστὸ φαινόμενο καὶ ὄχι ἡ θρησκευτικότητα στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες καὶ στὶς ἄλλες Ἠπείρους τοῦ Πλανήτη μας.

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ ὑποβοηθεῖται καὶ ἐνισχύεται καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες σύγχρονες πραγματικότητες, αὐτὴν τοῦ λεγόμενου «πλουραλισμοῦ» τῶν κοινωνιῶν μας, ἀπὸ τὴν παγκοσμιοποίηση τῶν κοινωνιῶν, ἀπὸ τὴν κατάργηση τῶν ὁποιωνδήποτε συνόρων μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση τῆς οἰκονομίας, ἀπὸ τὴν εὔκολη καὶ ἄμεση μετάδοση τῆς πληροφορίας καὶ τῶν ἰδεῶν ἕνεκα τῶν σύγχρονων μέσων ἐνημέρωσης, ἀπὸ τὴν εὔκολη μετακίνηση προσώπων κ.λπ.

Πατέρες, ἰσχυροί ἐστε.

Ἡ κατάσταση αὐτὴ δὲν θέτει ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν τους μόνο τοὺς νέους, ἀλλὰ τὸν καθένα, ἀνάλογα μὲ τὴ θέση καὶ τὴν εὐθύνη του ποὺ ἔχει μέσα στὸ Ἔθνος, μέσα στὴν Ἐκκλησία, μέσα στὴν κοινωνία, μέσα στὴν παιδεία, μέσα στὴν οἰκογένεια, ἀναφορικὰ μὲ τὰ παιδιά, μὲ τοὺς νέους καὶ τοὺς ἡλικιωμένους, ἀναφορικὰ μὲ τὶς ἀξίες τῆς πίστεως καὶ τῆς παιδείας, γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τοῦ παρόντος καὶ γιὰ τὴ χάραξη τοῦ μέλλοντος.

Εἶναι βέβαιο, ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παράδοσής μας, ὅτι εἶναι ἰσχυροί, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, ὅσοι δέχθηκαν τὶς εὐαγγελικὲς ἀρχὲς καὶ πίστεψαν στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὅσοι τάχθηκαν νὰ διακονήσουν μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσοι κλήθηκαν νὰ ἀποτελέσουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὶ ὅλοι εἶναι ἰσχυροί, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ ὅποια δεδομένα δημιουργεῖ ἡ σύγχρονη καὶ ἡ ὁποιαδήποτε ἄλλη κοινωνία καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τοὺς ἐναλλασσόμενους πειρασμοὺς ποὺ περιλαμβάνει.

• Οἱ πατέρες και οι μητέρες εἶναι ἰσχυροὶ μόνο ὅταν γνωρίζουν καὶ εἶναι σὲ κοινωνία ἀγάπης μὲ τὸν Θεό, τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πίστη καὶ γνώση ποὺ δὲν ἐπιδέχεται ὁποιαδήποτε ἀλλοίωση ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ. Ἡ Χριστιανικὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅσες ἐπιθέσεις καὶ ἂν δεχθεῖ, δὲν ἐξοβελίζεται.

«Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πρξ. 26:14), εἶπε ὁ ἀναστημένος Χριστὸς στὸν διώκτη του Σαῦλο καὶ μετέπειτα σκεῦος ἐκλογῆς Του ἀπόστολο Παῦλο. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀλλοιώνεται γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13:8). Αὐτοὶ ποὺ ἀλλοιώνονται εἶναι ὅσοι δὲν παραμένουν σταθεροὶ στὴν πίστη.

• Οἱ πατέρες, οι μητέρες, τὰ παιδιά, οἱ νέοι εἶναι ἰσχυροὶ γιατί ἡ ἀγάπη καὶ ἡ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ ἐπιβάλλει στὸν ἄνθρωπο νὰ εἶναι αὐθεντικός, εἰλικρινὴς καὶ γνήσιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνώπιον τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἐὰν διατεινόμαστε ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἀγαποῦμε τὸ συνάνθρωπό μας, τὸν ὁποιονδήποτε συνάνθρωπό μας, τότε εἴμαστε ψεῦτες, λέγει μὲ ἔντονο τρόπο ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν ἴδια Ἐπιστολή (Α΄ Ἰω. 4:20).
• Οἱ πατέρες και οι μητέρες εἶναι ἰσχυροὶ ὅταν παραμένουν σταθεροὶ στὶς ἀξίες τοῦ πολιτισμοῦ καὶ προάγουν τὴν πνευματικὴ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου μέσα στὴν κοινωνία καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία.
• Οἱ πατέρες και οι μητέρες εἶναι ἰσχυροὶ ὁσάκις παραμένουν σταθεροὶ στὶς παραδόσεις καὶ ἀξίες τοῦ Ἔθνους, χωρὶς νὰ ἀναπτύσσουν φαινόμενα ρατσιστικὰ καὶ σοβινιστικὰ ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων ἄλλων Ἐθνῶν, ἄλλων πολιτισμῶν, ἄλλων θρησκειῶν.
• Οἱ πατέρες και οι μητέρες εἶναι ἰσχυροὶ ὅταν παραμένουν σταθεροὶ στὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας ποὺ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀντίστοιχα εἶναι εἰκόνα τῆς οἰκογένειας. Ἡ ὑγιὴς οἰκογένεια εἶναι συνάμα καὶ ὑγεία τῆς κοινωνίας καὶ τανάπαλιν.
• Οἱ πατέρες και οι μητέρες εἶναι ἰσχυροὶ ὅταν προσφέρουν τὴν ἁρμόζουσα παιδεία στὰ παιδιά τους ἐντὸς τῆς οἰκογένειας, ἐντὸς τοῦ σχολείου, ἐντὸς τῆς κοινωνίας, όταν προσφέρουν τὴν κατὰ Θεό παιδεία και γαλουχούν τὰ παιδιά τους στὴ Χριστιανικὴ πίστη.

Αὐτοὶ εἶναι ὁρισμένοι ἀπὸ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους οἱ πατέρες, ἂν ἐπιθυμοῦν νὰ εἶναι ὄντως αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖ ὁ ὅρος πατέρας, αἰσθάνονται, ἢ μποροῦν νὰ αἰσθάνονται ἰσχυροὶ καὶ ἀσφαλεῖς ἕνεκα τῆς σχέσεώς τους μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, ὅπως μᾶς τὸν ἀποκάλυψε ὁ αἰώνιος Λόγος Του, ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἐν τούτοις, αὐτὴ ἡ κατάσταση ἀσφάλειας καὶ ἰσχύος ἔναντι τοῦ σύγχρονου κόσμου καὶ τῶν προκλήσεών του δὲν συνιστᾶ ἁπλῶς καὶ μόνο κατάσταση βεβαιότητας, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ἰσχύος καὶ ἀσφάλειας μετατρέπονται ταυτόχρονα καὶ σὲ ἐρωτήματα, προκλήσεις καὶ προβληματισμούς.

• Μήπως οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες, εἴτε αὐτοὶ εὑρίσκονται μέσα στὴν οἰκογένεια, εἴτε μέσα στὴν Ἐκκλησία, εἴτε εἶναι ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν παιδεία τῶν νεανίσκων, αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς καὶ ἰσχυροὶ γι’ αὐτὰ ποὺ προσφέρονται στοὺς νέους ὡς ἀξίες σήμερα γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὸ αὔριο; Μήπως αἰσθάνονται ἰσχυροὶ καὶ δυνατοὶ μὲ μόνη τὴν οἰκονομικὴ καὶ ὑλική τους ἀποκατάσταση, χωρὶς τὴν ἀνάπτυξη τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων μέσα στὴν οἰκογένεια, χωρὶς τὴ διαπαιδαγώγηση στὴν πίστη, χωρὶς τὴν καλλιέργεια τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἔθνους, τῆς Πατρίδας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ;
• Μήπως αἰσθάνονται ἰσχυροὶ καὶ ἀσφαλεῖς οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες πού, καλλιεργώντας τὴν παρεξηγημένη ἔννοια τῆς ἐλευθερίας, βλέπουν ἢ καὶ ἐθελοτυφλοῦν γιὰ τὴν κατάσταση τῶν παιδιῶν τους ποὺ ἀναπτύσσουν ἀντικοινωνικὴ καὶ βίαιη συμπεριφορὰ καὶ ἀναζητοῦν τὶς εὐθύνες πάντοτε στοὺς ἄλλους; Παιδεία δὲν εἶναι ἡ ἁπλὴ συσσώρευση γνώσεων, ἀλλὰ ἡ μόρφωση τοῦ χαρακτῆρα καὶ τῆς προσωπικότητας.
• Μήπως αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς καὶ ἰσχυροὶ οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες τῆς οἰκογένειας, τῆς παιδείας, τοῦ Ἔθνους, τῆς Πατρίδας ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς παιδείας ποὺ προσφέρεται στοὺς νέους σήμερα, μὲ ἀποψίλωση τῆς παιδείας ἀπὸ τὶς βασικὲς καὶ ἀναλλοίωτες θρησκευτικές, ἐθνικὲς καὶ πολιτιστικὲς ἀρχές; Εἶναι προφανές, χωρὶς νὰ διεκδικοῦμε προφητικὴ ἰδιότητα, γιατί εἶναι ἤδη ἐμφανὲς ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τῶν νέων σὲ ὅλους τους κοινωνικούς, πολιτικούς, ἐθνικοὺς καὶ θρησκευτικούς τομεῖς, ὅτι τὸ τίμημα τῶν ἐπιλογῶν μας θὰ εἶναι βαρὺ ἀπὸ μία ἐπιχειρούμενη ἀλλαγή, ἐν ὀνόματι τῆς παγκοσμιοποίησης, καὶ τὴν ἐπιχειρούμενη χειραφέτηση τῆς παιδείας ἀπὸ στοιχεῖα πού, μὲ αὐθαίρετο τρόπο, κρίνονται ὅτι δὲν ἐξυπηρετοῦν τοὺς στόχους τῆς μοντέρνας παιδείας. Τὸ τίμημα θὰ εἶναι βαρύτερο ἀκόμη γιὰ τὴν ἡμικατεχόμενη Πατρίδα μας, ποὺ χρειάζεται τὰ παιδιά της μὲ καθαρὸ μυαλὸ καὶ ὑγιεῖς ἐπιλογὲς καὶ στόχους γιὰ τὴ σωτηρία της. Ἀπὸ τὴ δική μας, τουλάχιστο, γνώση τῶν πραγμάτων, ἡ Εὐρώπη δὲν ἐπιδιώκει ἰσοπέδωση τῆς παιδείας καὶ τῶν πολιτισμῶν, ἀλλὰ διατήρηση καὶ ἐνίσχυσή τους, γιατὶ συνιστοῦν πλοῦτο μέσα στὴν πλουραλιστικὴ Εὐρωπαϊκὴ κοινωνία.

«Νεανίσκοι, ἰσχυροί ἐστε».

Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης βεβαιώνει πρώτιστα καὶ κατὰ κύριο λόγο ἐσᾶς τοὺς νέους γιὰ τὴν πνευματική σας ἀσφάλεια καὶ ἰσχὺ μέσα στὸ σύγχρονο κόσμο, προσφέροντάς σας τὰ κριτήρια γιὰ τὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ του στόχου. Πρέπει νὰ ἰσοζυγίσετε, ἀφ’ ἑνός μέν, αὐτὰ ποὺ σᾶς προσφέρει ὁ κόσμος μὲ τὴν τεχνολογία, μὲ τὰ νέα δεδομένα τῆς δομῆς τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν, μὲ τὶς προκλήσεις ποὺ δέχεστε ἀπὸ παντοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ, μὲ ἐκεῖνα ποὺ σᾶς προτείνει ὁ Χριστὸς μὲ τὴ διδασκαλία καὶ τὸ θυσιαστικό του παράδειγμα. Παρὰ τὴν εὐθύνη τῶν πατέρων καὶ μητέρων σας ἀπέναντί σας, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν παύει νὰ ἀποτελεῖ καὶ γιὰ σᾶς προβληματισμό, ὅπως προηγουμένως γιὰ τοὺς πατέρες. Ἔτσι θὰ μπορούσαμε νὰ ἐρωτήσουμε:

• Αἰσθάνεστε ἄραγε ἰσχυροὶ καὶ ἀσφαλεῖς ὅταν χρησιμοποιεῖτε, χωρὶς κρίση καὶ χωρὶς μέτρο, αὐτὰ ποὺ σᾶς σερβίρει ἡ σύγχρονη καταναλωτικὴ καὶ παραπλανητικὴ κοινωνία τῆς μετατεχνολογίας εἴτε στὸ ἰντερνὲτ εἴτε στὴν τηλεόραση κ.λπ.;
• Εἴσαστε καὶ αἰσθάνεστε ἰσχυροὶ ὅταν ἀπορρίπτετε τὴν ἀσφάλεια τῆς οἰκογένειας καὶ δέχεστε νὰ ἀκοῦτε εὐχαρίστως τοὺς ἤχους τῶν σειρήνων ποῦ σᾶς καλοῦν νὰ θέσετε ὑπὸ ἀμφισβήτηση τοὺς γονεῖς, τὴν Πατρίδα, τὸ Ἔθνος, τὴν Ἐκκλησία, τὴν πίστη στὸν Θεό καὶ ὅ, τι ἄλλο θεωρεῖτε ὡς κατεστημένο;
• Εἴσαστε καὶ αἰσθάνεστε ἀσφαλεῖς καὶ ἰσχυροὶ ὅταν σβήνετε ἀπὸ τὰ βήματα τῆς ζωῆς σας τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἀπελαύνετε ἀπὸ μέσα σας σὰν ἕνα ἐνοχλητικὸ ξένο τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ἰω. 14:6);
• Εἴσαστε, ὄντως, καὶ αἰσθάνεστε ἰσχυροὶ καὶ ἀσφαλεῖς ὅταν, μὲ ἀπερισκεψία καὶ ἐλαφρότητα ἢ μὲ τὴν ψεύτικη ἐλπίδα ὅτι θὰ βρεῖτε διέξοδο στὰ προσωπικά σας καὶ κοινωνικὰ ἀδιέξοδα, καταφεύγετε στὴ χρήση τῶν ἑξαρτησιογόνων οὐσιῶν, καταστρέφοντας ἔτσι τῆς ζωή σας, τὸ πολυτιμότερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο;
• Εἴσαστε ὄντως ἰσχυροὶ ὅταν ἐπιδίδεστε σὲ πράξεις ἀντικοινωνικῆς συμπεριφορᾶς καὶ βίας, χρησιμοποιώντας μία ψευδῆ ἰσχὺ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν καταρράκωση τῆς προσωπικότητας; Εἶναι πραγματικὴ ἰσχὺς ἡ χρήση μοτοποδηλάτων καὶ αὐτοκινήτων μὲ ἀλόγιστο τρόπο ποὺ ὁδήγησε πολλοὺς νέους εἴτε στὸ θάνατο εἴτε στὴν ἐπὶ ζωῆς παραλυσία;

Μετὰ ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸν προβληματισμὸ ποὺ ἔχει τεθεῖ ἐνώπιόν μας, μὲ ἀφορμὴ τὴν προτροπὴ τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, θὰ ἔλεγα καὶ πάλιν, ἀπευθυνόμενος καὶ βεβαιώνοντας ἐσᾶς τοὺς νέους.

• Οἱ νέοι, ΝΑΙ, εἴσαστε ἰσχυροὶ ὁσάκις κρατεῖτε μέσα σας ζωντανό το λόγο τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ ἀνανεώνει καὶ οἰκοδομεῖ τὸν κατὰ Θεὸ ἄνθρωπο, τὸν οἰκοδομεῖ πνευματικά, τὸν οἰκοδομεῖ κοινωνικὰ καὶ τὸν καθιστὰ ὁλοκληρωμένο καὶ αὐθεντικὸ ἄνθρωπο.
• Οἱ νέοι εἴσαστε ἰσχυροὶ γιατί, μὲ τὴν παρουσία τοῦ αἰώνιου Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή σας, ἀποκτᾶτε τὶς ἀναγκαῖες ἀντιστάσεις γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν προκλήσεων καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ θέτετε ἰσχυρὲς βάσεις γιὰ τὴν προσωπική σας πνευματικὴ ἀνάπτυξη καὶ ὁλοκλήρωση. Ἡ ἀγάπη ποὺ προτείνεται ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ ἀποτελεῖ τὴ βάση γιὰ τὴ σχέση σας μὲ τὸν Θεό, γιὰ τὴ σχέση σας μὲ τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ πλαισίου τῆς κοινωνικῆς καὶ πνευματικῆς σας δυνάμεως, ἰσχύος καὶ ἀσφάλειας.
• Οἱ νέοι εἴσαστε ίσχυροὶ καὶ δυνατοὶ ὁσάκις μετέχετε στὴ λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ συμμετοχὴ στὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας σᾶς ἐνδυναμώνει στὴν πίστη, σᾶς τρέφει πνευματικὰ καὶ σᾶς ἀνοίγει τοὺς ὁρίζοντες γιὰ ἕνα ὑγιῆ τρόπο ζωῆς καὶ εὐλογίας ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος γράφει μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν διακρίνει: «Ἡ λατρεία, ὑποβάλλοντας σὲ συνεχῆ ‘βιολογικὸ καθαρισμὸ’ τὰ διάφορα ἀπόβλητα τῆς ίδιοτελοῦς σκέψεως, τῆς ἐγωιστικῆς βουλήσεως καὶ ἐνέργειας, προσφέρει ἀδιάκοπα τὸ καθαρὸ νερὸ ποὺ χρειάζονται οἱ ἑκάστοτε προσωπικὲς καὶ ὁμαδικὲς ἐνέργειες, γιὰ νὰ γίνονται πράγματι ‘ἐκκλησιαστικὲς’ καὶ νὰ φέρουν πλούσιο καὶ μεστὸ καρπό. Αὐτὸς ὁ καθαρισμὸς καὶ ἁγιασμὸς συμβάλλει ἀφανῶς στὴν ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καὶ τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου» (3) .
• Ἐσεῖς οἱ νέοι εἴσαστε ἰσχυροὶ ὑπὸ τὶς προϋποθέσεις τῆς πνευματικῆς σας ἀναζητήσεως καὶ μέσα στὰ πλαίσια ποὺ σᾶς προσφέρει ἢ καὶ περιγράφει ἡ πίστη καὶ ἡ σχέση σας μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὴ βάση γιὰ τὴν ἐποικοδομητικὴ σύζευξη, ποὺ πρέπει νὰ ἐπιχειρηθεῖ, μεταξὺ τοῦ σύγχρονου καὶ τῆς παραδόσεως, μεταξὺ τῆς τεχνολογίας καὶ τοῦ χριστιανικοῦ ὀρθόδοξου ἀνθρωπισμοῦ καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ χρήση τῶν σύγχρονων μέσων τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὁδὸς γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθετε ἀπὸ τὴ ψυχολογικὴ πίεση ποὺ ἀσκεῖ ἡ σύγχρονη κοινωνία ἐπάνω σας καὶ μὲ τὰ προβλήματα ποὺ ἔχει συσσωρεύσει καὶ σᾶς ἔχει φορτώσει.
• Οἱ νέοι εἴσαστε ἰσχυροὶ ἐφ’ ὅσον οἰκοδομήσετε τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον σας πάνω σε ἀξίες καὶ ἀρχὲς τῆς Χριστιανικῆς μας πίστεως, τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ μας, τῶν παραδόσεων τοῦ Ἔθνους μας, τῆς οἰκογένειας. Χωρὶς αὐτὲς τὶς ἀξίες, τὰ σύγχρονα ἐπιτεύγματα παραμένουν χωρὶς ψυχὴ καὶ πνεῦμα. Ὅλοι, μικροί καὶ μεγάλοι, καλούμαστε νὰ γίνουμε δημιουργοὶ ἀξιῶν ποὺ ἀντέχουν στὶς προκλήσεις καὶ οἰκοδομοῦν τὸν ἄνθρωπο. Ὁ νέος της παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ συνειδητοποίησε ὅτι θὰ ἦταν ἀσφαλὴς καὶ ἰσχυρὸς μέσα στὸ χῶρο τῆς οἰκογένειάς του, παρὰ μακριά, ζώντας μία ἄσωτη ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπέστρεψε στὸ σπίτι τοῦ πατέρα του.
• Νεανίσκοι, ἰσχυροί ἐστε, γιατί ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ χαρά, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ βεβαιότητα στὴ ζωή σας γιὰ τὸ σήμερα καὶ γιὰ τὸ αὔριο.

Ἔχει γίνει συρμὸς ὅλοι νὰ μιλοῦν γιὰ τοὺς νέους χωρίς, μέχρι σήμερα, νὰ δοῦμε ἁπτὰ καὶ πειστικὰ ἀποτελέσματα ποὺ θὰ μᾶς παράσχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι δημιουργοῦνται ὄντως συνθῆκες ὑγιοῦς ἀνάπτυξης καὶ παιδείας τῶν νέων μας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν ἐπιθυμοῦμε νὰ μηδενίσουμε κάθε καλοπροαίρετη προσπάθεια ποὺ καταβάλλεται, εἴτε ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο τῆς Παιδείας, εἴτε ἀπὸ τοὺς συνδέσμους τῶν γονέων γιατί, ὁμολογουμένως, τὸ ζήτημα αὐτὸ δὲν εἶναι τόσο ἁπλὸ. Οἱ προβληματισμοὶ ποὺ ἀναπτύχθηκαν προηγουμένως δὲν πρέπει νὰ παραμείνουν ἁπλὸ εὐχολόγιο, εἶναι διαπιστώσεις καὶ παρατηρήσεις ποὺ πρέπει νὰ μᾶς κρατοῦν σὲ ἐγρήγορση. Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε μία ὑπεύθυνη θέση εἴτε μέσα στὴν Ἐκκλησία, εἴτε ὅσοι κατέχουν πολιτικὰ ἀξιώματα, εἴτε ὅσοι ἔχουν τὸ προνόμοιο καὶ τὴν εὐθύνη νὰ εἶναι γονεῖς, ἔχουμε συλλογικὴ καὶ προσωπικὴ εὐθύνη νὰ δημιουργήσουμε τὸ ἀσφαλές κοινωνικό, ἐκπαιδευτικό καὶ οἰκογενειακὸ περιβάλλον γιὰ τοὺς νέους.

Μία παραβολικὴ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποίησε ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς Μαθητές του μπορεῖ νὰ μᾶς χρησιμεύσει ὡς κατακλείδα τῶν σκέψεών μας. «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα» (Ἰω. 15:5), εἶπε ὁ Χριστός. Ἡ ἄμπελος, γιὰ τὴ συγκεκριμένη περίπτωση εἶναι ὅ, τι δομεῖ τὸ Ἔθνος μας, εἴτε Ἐκκλησία, εἴτε πολιτισμός, εἴτε γλῶσσα, εἴτε παιδεία στὴν ἱστορική τους διαδρομή. Ἐὰν κόψουμε τοὺς νέους ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄμπελο, ὄχι μόνο δὲν θα παράγουν καρπούς, ἀλλὰ θὰ ξηραθοῦν, γιατὶ δὲν θὰ τρέφονται ἀπὸ τὶς ἀξίες, τὶς παραδόσεις, τὸν πολιτισμὸ, τὴ Χριστιανικὴ Ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση καὶ δὲν θὰ λαμβάνουν παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ φυτοφάρμακα προκαλούν καρκίνο καὶ μολύνουν τὸ περιβάλλον. Ἐμεῖς δὲν θέλουμε φυτοφάρμακα, ἀλλὰ «βιολογικὴ καλλιέργεια» τῶν νέων μας γιὰ νὰ παράγουν καρποὺς υγιεῖς, ἀντάξιους τῶν προσδοκιῶν μας, ὥστε νὰ καταστήσουν ὑπερήφανες τὶς ἑπόμενες γενεές, ὅπως ἐμεῖς εἴμαστε περήφανοι γιὰ τοὺς προγόνους μας.
______________________________
1. Οἱ Γνωστικοὶ τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, ἂν καὶ δὲν ταυτίζονται ὅλες οἱ γνωστικὲς ὁμάδες μεταξύ τους, ἰσχυρίζονταν ὅτι ἡ σωτηρία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς γνώσεως, τὴν ὁποία εἶχαν οἱ ἴδιοι. Φαίνεται αὐτὸ τὸν ἰσχυρισμὸ καταρρίπτει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.
2 .Ἡ ἁμαρτία ἐπὶ τοῦ προκειμένου δὲν εἶναι ἠθικῆς μορφῆς καὶ ἔννοιας, ἀλλὰ φανερώνει στάση ἔναντι τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἔναντι τοῦ αἰώνιου Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως στὶς Ἐπιστολὲς πρὸς τὶς Ἐκκλησίες. Βλέπε: Ἄπ. 2:12-3:22.
3. Ἀναστασίου, Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας. Ἱεραποστολὴ στὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔκδοση Β΄, 2009, σελ. 194.