Διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο Κείμενο

Τέκνον Τιμόθεε, δίωκε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως• επιλαβού της αιωνίου ζωής, εις ην και εκλήθης και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων. Παραγγέλλω σοι ενώπιον του Θεού του ζωοποιούντος τα πάντα και Χριστού Ιησού του μαρτυρήσαντος επί Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν, τηρήσαί σε την εντολήν άσπιλον, ανεπίληπτον μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ην καιροίς ιδίοις δείξει ο μακάριος και μόνος δυνάστης, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και κύριος των κυριευόντων, ο μόνος έχων αθανασίαν, φως οικών απρόσιτον, ον είδεν ουδείς ανθρώπων ουδέ ιδείν δύναται• ω τιμή και κράτος αιώνιον• αμήν.

Νεοελληνική Απόδοση

Παιδί μου Τιμόθεε, να επι¬διώκεις τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστη, την αγάπη, την υπο¬μονή, την πραότητα. Να αγωνίζεσαι τον ωραίο αγώνα της πίστεως. Έτσι θα κατακτήσεις την αιώνια ζωή, στην οποία και σε κάλεσε ο Θεός, για την οποία ομολόγησες την καλή ομολογία μπροστά σε πολλούς μάρ¬τυρες. Σου παραγγέλλω μπροστά στο Θεό, που δίνει ζωή στα πάντα, και μπροστά στον Ιησού Χριστό, που μπροστά στον Πόντιο Πιλάτο έδωσε τη μαρτυρία της καλής ομολογίας, να διατηρήσεις ακηλίδωτη και άψογη την εντολή που σου έχει δοθεί, ώσπου να έρθει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αυτόν, όταν έρθει ο καιρός, θα τον φανερώσει ο Θεός, ο μακάριος και μόνος εξουσιαστής, ο βασιλέας των βασιλέων και ο κυ¬ρίαρχος των κυριάρχων. Αυτός είναι ο μόνος αθάνατος και κατοικεί σε φως απρόσιτο. Κανένας από τους ανθρώπους ούτε τον είδε ούτε μπορεί να τον δει. Σ’ αυτόν η τιμή και η αιώνια δύναμη! Αμήν.

Εισαγωγικά

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα είναι παρμένο από την Α’ προς Τιμόθεο επιστολή, στην οποία ο απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή στον παραλήπτη της Τιμόθεο, ως ποιμένα της Εκκλησίας της Εφέσου, για τον κίνδυνο των αιρετικών. Δίνει οδηγίες για ζητήματα λατρείας και παρουσιάζει τα προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος, που επιθυμεί να είναι επίσκοπος ή διάκονος. Τονίζει το καθήκον του Τιμοθέου να είναι τύπος και παράδειγμα σε όλα, συμπαραστάτης στο ποίμνιό του και καθοδηγητής. Κυρίως όμως του εφιστά την προσοχή στο θέμα των αιρετικών και ψευδοδιδασκάλων και τον προτρέπει σε συνεχή αγώνα και εγρήγορση.

Τι πραγματικά επιζητά η σημερινή χριστιανική κοινωνία

Ο συνειδητός πιστός Χριστιανός, που αγωνίζεται να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού στη ζωή του, είναι πολύ φυσικό να ξεχωρίζει μέσα στην κοινωνία. Πρέπει οπωσδήποτε να διακρίνεται λόγω του ήθους και της συμπεριφοράς του. Με κάθε του λόγο ή πράξη πρέπει να φανερώνει κάτι το διαφορετικό. Να διδάσκει το παράδειγμά του. Οι άλλοι άνθρωποι έχουν από αυτόν απαιτήσεις. Στο επάγγελμά του τον θέλουν τίμιο. Ως εργοδότη, δίκαιο. Στις δοσοληψίες του εμπορίου, έντιμο. Ως επιστήμονα ή ιατρό, αφιλάργυρο. Ως οικογενειάρχη, ακέραιο. Ως αρχιερέα, όσιο, άκακο, αμίαντο, κεχωρισμένο από των αμαρτωλών και υψηλότερο των ουρανών (Εβρ.7,26). Έτσι αισθάνεται η κοινωνία την παρουσία του.

Η πνευματική ζωή, η αγιότητα δεν κρύβονται. Γίνονται αντιληπτά όπως το φως μέσα στο σκοτάδι. Και ο πνευματικός άνθρωπος είναι ο αναγεννημένος εν Χριστώ άνθρωπος που ξεχωρίζει μέσα στο περιβάλλον του. Είναι «ο καινός άνθρωπος ο κατά Θεόν κτισθείς εν δικαιοσύνη και οσιότι της αληθείας» (Εφ. 4, 24). Δηλαδή ο ανακαινισμένος άνθρωπος που πορεύεται στη ζωή του με δικαιοσύνη και αφοσίωση προς τον Θεό. Τα έργα του και η συμπεριφορά του φανερώνουν την πίστη του, κηρύττουν τον Θεό. Ο πιστός Χριστιανός δεν αρκεί να μην είναι ο χειρότερος μέσα στην κοινωνία. Ούτε κάποιος μεταξύ των καλών. Οφείλει να είναι η εξαιρετική φυσιογνωμία. Ο εργάτης του καλού. Το παράδειγμα της αρετής. Η φανέρωση του χριστιανικού πνεύματος• του πνεύματος της αγάπης, της συγγνώμης, της ελπίδας στη βασιλεία των Ουρανών• της εμπιστοσύνης στην αγαθή πρόνοια του Θεού. Έτσι όπως μας προτρέπει ο απόστολος Παύλος: «Συ δε, ω άνθρωπε, του Θεού… δίωκε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, «υπομονήν, πραότητα» (Α’ Τιμ. 6, 11). Έτσι φωτίζει το περιβάλλον του. Το καθοδηγεί και το εμπνέει. Γίνεται επιστολή Χριστού «γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων» (Β’ Κορ. 3, 2).