Ο εκπαιδευτικός κόσμος θρηνεί από σήμερα, Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 2020, την απώλεια του κ. Ευθυμίου Μ. Ευθυμίου, ενός ακάματου, αλτρουιστή και σκαπανέως του πνεύματος και των γραμμάτων, ενός ανθρώπου ο οποίος με ανιδιοτέλεια προσέφερε πάντοτε στα κοινά.

Μαζί του, θρηνούν, ο προσφυγικός κόσμος της κατεχόμενης σήμερα γενέτειράς του Μανδρών Αμμοχώστου αλλά και η ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου, αφού ο κ. Ευθυμίου επί τριάντα και πλέον έτη (1973-2007) δίδαξε ως Καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση σε Γυμνάσια και Λύκεια της περιοχής.

Ο αείμνηστος διακρίθηκε και τιμήθηκε για την προσφορά του στην διατήρηση άσβεστης της μνήμης της γενέτειράς του Μανδρών Αμμοχώστου μέσα από το συγγραφικό του έργο. 

Yπήρξε επίσης πολύτιμος συνεργάτης της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου και συμπαραστάτης στο έργο της. Διετέλεσε παράλληλα ένας από τους πρωτεργάτες στην μελέτη και καταγραφή των εκκλησιαστικών μνημείων στην μητροπολιτική μας περιφέρεια αλλά και στην έκδοση (προς τον σκοπό αυτό) σχετικών εκκλησιαστικών οδηγών .

Ευχόμαστε ο Κύριος να τον αναπαύει εν χώρα ζώντων και να χαρίζει την άνωθεν παρηγοριά και ενίσχυση στην οικογένειά του.

Η εξόδιος ακολουθία, θα τελεστεί το ερχόμενο Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου 2020 και ώρα 4:30μ.μ στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κωνσταντίας και Αμμοχώστου κ. Βασιλείου.

____________________________________________

Αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου του “ΜΙΚΡΟΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ”

“Παιδιά δικά μου δεν ευτύχησα να έχω, όμως συναναστρεφόμουν συχνά και στενά με παιδιά της ευρύτερης οικογένειά μου. Επίσης από τη θέση μου σαν εκπαιδευτικού είχα να κάνω με πολλά άλλα παιδιά…
Κάθε απόγευμα λοιπόν η πρώτη μου ασχολία, μόλις κάτσω (σ. καθίσω) στη βεράντα, είναι να ευχαριστήσω τον Πλάστη μου για όλα όσα μου χάρισε, την οικογένεια στην οποία γεννήθηκα, τα καλά παιδικά μου χρόνια στο χωριό…
Τον Ευχαριστώ ακόμα και για τις δύσκολες περιπτώσεις της ζωής μου, όπου στο τέλος τους, αν όχι κερδισμένος, έβγαινα λιγότερο ζημιωμένος…
Αμέσως μετά τις ευχαριστίες μου προς το Θεό, καθισμένος στη βεράντα και αγναντεύοντας τη θάλασσα, δεν είναι η θάλασσα που με απασχολεί, αλλά οι θύμησες από τη ζωή μου ιδιαίτερα σε εκείνο το χωριό, στο βάθος αριστερά μου, προς την κορφή του Πενταδάκτυλου, το χωριό μου, τις Μάνδρες…“