Προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μιχαίου του προφήτου. Μάρτυρος Μαρκέλλου (1) επισκόπου Απαμείας Συρίας. Μάρτυρος Ουρσικίου του Τριβούνου και Λουκίου του στρατιώτου. Νεομάρτυρος Συμεώνος του Τραπεζουντίου (†1653)•.

(1) Ο ιερομάρτυς Μάρκελλος, έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α` , του Μεγάλου. Καταγόταν από την Κύπρο, στην οποία και έλαβε κοσμικό αξίωμα, καθώς του ανατέθηκε η διοίκηση του νησιού. Κατά την διάρκεια των κοσμικών του καθηκόντων, προσπάθησε να είναι πάντα δίκαιος, κάτι πού εξέπληξε τους πάντες στο νησί. Αργότερα έγινε ιερέας και έπειτα Επίσκοπος Απαμείας της Συρίας. Ως ποιμενάρχης ήταν δίκαιος και προσπαθούσε να βρίσκεται συνέχεια κοντά στα προβλήματα του ποιμνίου του. Αναδείχτηκε δε θερμός ζηλωτής της πίστεως, ανεγείροντας πολλές εκκλησίες και γκρεμίζοντας συγχρόνως πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς. Σ` ένα μάλιστα από αυτούς, ο οποίος δεν γκρεμιζόταν με τίποτα, έριξε αγιασμένο νερό και αμέσως ο ναός αυτός, πού ήταν αφιερωμένος στον Δία, πήρε φωτιά και εξαφανίστηκε. Με αφορμή το γεγονός αυτό τον συνέλαβαν και τον έριξαν στην κάμινο. Μ` αυτόν λοιπόν τον τρόπο ο άγιος Μάρκελλος παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Ο προφήτης Μιχαίας έζησε στην Ιερουσαλήμ το 748 – 696 π.Χ., επί των βασιλέων Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκίου. Ανήκε στη φυλή του Ιούδα και γεννήθηκε στη Μορασθή, γι’ αυτό και ονομάσθηκε και Μορασθίτης.

Ο Μιχαίας, σχεδόν σύγχρονος με τον προφήτη Ησαΐα, είναι έκτος από τους μικρούς λεγόμενους προφήτες. Η προφητεία του αποτελείται από επτά κεφάλαια. Στα πρώτα τρία, προαναγγέλλει την καταστροφή της Σαμάρειας.

Στα επόμενα δύο μιλάει για την έλευση του Μεσσία και στα δύο τελευταία ελέγχει το λαό του Ισραήλ, που για να εξιλεωθεί ζήτα να κάνει διάφορες θυσίες στο Θεό, ενώ ο Μιχαίας του υπενθυμίζει το πραγματικό καθήκον που έχει στο Θεό, με την εξής ερώτηση: «Τί Κύριος ἐκζητεῖ παρὰ σοῦ ἀλλὰ ἡ τοῦ ποιεὶν κρῖμα καὶ ἀγαπᾶν ἔλεον καὶ ἕτοιμον εἶναι τοῦ πορεύεσθαι μετὰ Κυρίου Θεοῦ σου;» (Μιχαίας, στ’ 8).

Δηλαδή, τι ζητάει από σένα ο Θεός, παρά μόνο να είσαι δίκαιος, ευσπλαγχνικός και πρόθυμος να πορεύεσαι σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου του Θεού σου; Μια διαχρονική υπενθύμιση, που ανταποκρίνεται φυσικά και στους ανθρώπους της εποχής μας.

Γενικά, το βιβλίο του Μιχαία, που γράφηκε στην εβραϊκή, διακρίνεται για τη γλαφυρότητα και τη σαφήνεια των φράσεων του.

Να αναφέρουμε επίσης, ότι ο Μιχαίας, λόγω του ότι ήταν σφοδρός ελεγκτής των παρανομιών του Αχαάθ, βασιλιά του Ιούδα, καταδιώκετο απ’ αυτόν και σωζόταν φεύγοντας στα όρη.

Αλλά όταν βασίλευσε ο γιος του Αχαάβ Ιωράμ, συνελήφθη απ’ αυτόν, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του, κρεμάστηκε και έτσι θανατώθηκε. Το δε σώμα του περισυνέλεξαν οι συγγενείς του και το έθαψαν στη Μορασθή, κοντά στο πολυανδρίο Ενακείμ.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Ὡς ὀρὸς περίοπτον, καὶ ἐμφανὲς ἀληθῶς, προεῖδες ἐν Πνεύματι, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, Μιχαία θεόπνευστε, ὅθεν οἱ εὐρηκότες, ἐν αὕτῃ σωτηρίαν, βαίνουσιν ὡς προέφης, ἐν ταὶς τρίβοις Κυρίου, γεραίροντες προφῆτα, τὴν πάνσεπτον μνήμην σου.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Β΄Κορ. 2: 3-15)

Ἀδελφοί, ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν. Ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων, οὐχ ἵνα λυπηθῆτε, ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς. Εἰ δέ τις λελύπηκεν, οὐκ ἐμὲ λελύπηκεν, ἀλλά, ἀπὸ μέρους ἵνα μὴ ἐπιβαρῶ, πάντας ὑμᾶς. Ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων· ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι, μήπως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος. Διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην. Εἰς τοῦτο γὰρ καὶ ἔγραψα, ἵνα γνῶ τὴν δοκιμὴν ὑμῶν, εἰ εἰς πάντα ὑπήκοοί ἐστε. Ὧ δέ τι χαρίζεσθε, καὶ ἐγώ· καὶ γὰρ ἐγὼ εἴ τι κεχάρισμαι ᾧ κεχάρισμαι, δι᾿ ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ, ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν. ᾿Ελθὼν δὲ εἰς τὴν Τρῳάδα εἰς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, καὶ θύρας μοι ἀνεῳγμένης ἐν Κυρίῳ, οὐκ ἔσχηκα ἄνεσιν τῷ πνεύματί μου τῷ μὴ εὑρεῖν με Τίτον τὸν ἀδελφόν μου, ἀλλὰ ἀποταξάμενος αὐτοῖς ἐξῆλθον εἰς Μακεδονίαν. Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾿ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ· ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, η δική μου χαρά είναι χαρά όλων σας. Σας έγραψα με πολλή οδύνη, με πόνο στην καρδιά και με πολ­λά δάκρυα, όχι για να σας στενοχωρήσω, αλλά για να γνωρίσετε την περίσσια αγάπη που έχω για σας. Αν κάποιος προκάλεσε στενοχώρια, δε στενοχώρησε εμένα, αλ­λά όλους εσάς. ή τουλάχιστο — για να μην είμαι υπερβολικός — μερι­κούς από σας. Είναι αρκετό γι’ αυτόν η τιμωρία που δέχτηκε από την πλειονότητα. Θα ήταν μάλιστα προτιμότερο να τον συγχωρέσετε και να τον παρηγορήσετε, για να μην καταρρεύσει από τη μεγάλη στενο­χώρια. Σας παρακαλώ, λοιπόν, αποφασίστε να τον δεχτείτε με αγά­πη. Γι’ αυτό και σας το γράφω, για να σας δοκιμάσω αν είστε υπά­κουοι σε όλα. Σ’ όποιον συγχωρείτε κάτι, συγχωρώ κι εγώ. Γιατί κι εγώ, ό,τι έχω συγχωρήσει — αν υπήρξε κάτι να συγχωρήσω — το έκα­να για χάρη σας ενώπιον του Χριστού. Έτσι, δε θα βγει κερδισμέ­νος από μας ο σατανάς. Γνωρίζουμε καλά τις επιδιώξεις του. Όταν έφτασα στην Τρωάδα για να κηρύξω το ευαγγέλιο του Χριστού, αν και μου ήταν ευνοϊκές οι περιστάσεις για το έργο του Κυρίου, δεν μπορούσα να ησυχάσω, γιατί δε συνάντησα εκεί τον αδελφό μου τον Τίτο. Γι’ αυτό, λοιπόν, τους αποχαιρέτησα κι έφυγα για τη Μα­κεδονία. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός, που μας οδηγεί πάντοτε σε θριάμβους με τη δύναμη του Χριστού, και με το κήρυγμά μας διαδίδει σαν άρωμα σε κάθε τόπο τη γνώση του Χριστού. Γιατί εμείς είμαστε η ευωδιά του Χριστού που προσφέρεται στο Θεό, και για όσους βαδί­ζουν στη σωτηρία και για όσους βαδίζουν στην απώλεια.