Ιερομαρτύρων Ερμύλου, Μοδέστου αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων (†389) και Φωκά. Μαρτύρων Αλφειού του αναγνώστου, Ευβιότου, Ζακχαίου διακόνου. Κάστορος. Καστούλου του Διαιταρίου, Κλαυδίου, Μαρκελλίνου και Μάρκου, Τραγκυλίνου και Μαρκίας. Νικοστράτου, Ζωής Σεβαστιανού του Συγκλητικού (†287). Σοφίας της θαυματουργού και Τιβουρτίου. Οσίων Φλώρου επισκόπου Αμινσού (1) και Μιχαήλ του συγκέλλου και ομολογητού.

(1)Ο όσιος Φλώρος, έζησε την εποχή που βασίλεψαν οι Ιουστινιανός ο Β`, ο Τιβέριος και ο Μαυρίκιος και επί των πατριαρχίας Ευτυχίου και Ιωάννου του Γ`. Ο πατέρας του ονομαζόταν και αυτός Φλώρος η δε μητέρα του Ευφυΐα. Επειδή ήταν μορφωμένος και κατείχε την Θεολογία διακρίθηκε στην Κωνσταντινούπολη και προσλήφθηκε σαν γραμματέας στο παλάτι. Σύντομα χάρη στις ικανοτήτές του του αναδείχθηκε σε πατρίκιο. Νυμφεύτηκε κόρη σεμνή και πιστή και απέκτησε ένα τέκνο. Όμως είδε να πεθαίνουν και η σύζυγός του και το παιδί του. Γι` αυτό αποφάσισε να αποσυρθεί σε ένα μικρό κτήμα, αφού μοίρασε όλη του την περιουσία πρώτα. Εκεί καθώς μελετούσε τα θρησκευτικά βιβλία και προσευχόταν, αποφάσισε να ενταχθεί στον κλήρο. Διακρίθηκε για την διδακτικότητά του και την αρετή του και έγινε επίσκοπος Αμισού. Παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, σε βαθιά γεράματα, εν ειρήνη.

Πρωτότυπο Κείμενο (Εβρ. 3:5-11, 17-19)

Ἀδελφοί, «Μωϋσῆς μὲν πιστὸς ἐν ὅλῳ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ ὡς θεράπων», εἰς μαρτύριον τῶν λαληθησομένων, Χριστὸς δὲ ὡς υἱὸς ἐπὶ «τὸν οἶκον αὐτοῦ», οὗ οἶκός ἐσμεν ἡμεῖς, ἐάνπερ τὴν παρρησίαν καὶ τὸ καύχημα τῆς ἐλπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν. Διό, καθὼς λέγει τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον· «Σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πειρασμοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὗ ἐπείρασάν με οἱ πατέρες ὑμῶν, ἐδοκίμασάν με, καὶ εἶδον τὰ ἔργα μου τεσσαράκοντα ἔτη· διὸ προσώχθισα τῇ γενεᾷ ἐκείνῃ καὶ εἶπον· Ἀεὶ πλανῶνται τῇ καρδίᾳ, αὐτοὶ δὲ οὐκ ἔγνωσαν τὰς ὁδούς μου· ὡς ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου, εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου»· τίσι δὲ προσώχθισε τεσσαράκοντα ἔτη; Οὐχὶ τοῖς ἁμαρτήσασιν, ὧν «τὰ κῶλα ἔπεσεν ἐν τῇ ἐρήμῳ»; Τίσι δὲ «ὤμοσε μὴ εἰσελεύσεσθαι εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ» εἰ μὴ τοῖς ἀπειθήσασι; Καὶ βλέπομεν ὅτι οὐκ ἠδυνήθησαν εἰσελθεῖν δι᾿ ἀπιστίαν.

Νεοελληνική Απόδοση 

Αδελφοί, ο Μωυσής ήταν πι­στός σ’ ολόκληρο το σπίτι που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, όπως ένας υπηρέτης, για να μαρτυρήσει γι’ αυτά που θα φανέρωνε μελλοντικά ο Θεός. Ενώ ο Χριστός ήταν πιστός, όπως ο γιος στο σπίτι τον πατέρα του και σπίτι του είμαστε εμείς, αν βέβαια διατηρήσουμε ως το τέλος το θάρρος και την ελπίδα για την οποία καυχόμαστε. Γ’ αυτό, όπως λεει το Άγιο Πνεύμα: Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του Θεού. μη γίνετε σκληρόκαρδοι. όπως τότε που με πικράνατε τον καιρό της δοκιμασίας στην έρημο. Εκεί, αν κι είχαν δει οι πρόγονοί σας τα έργα μου για σαράντα χρόνια, με έβαλαν σε δοκιμασία. Γι’ αυτό αγανάχτησα μ’ εκείνους τους ανθρώπους και είπα: «πάντα πλανιέται η καρδιά τους και δε γνώρισαν το δρόμο μου». Μες στην οργή μου ορκίστηκα: «ποτέ δε θα μπουν στην ανάπαυση που ετοίμασα».Με ποιους «αγανάχτησε για σαράντα χρόνια»; Δεν αγανάχτησε με όσους αμάρτησαν κι άφησαν τα κοκάλα τους στην έρημο; Και για ποιους ορκίστηκε ότι δε θα τους άφηνε «να μπουν στη γη που θα τους έδινε για ανάπαυση», αν όχι για κείνους που επαναστάτησαν εναντίον του; Και βλέπουμε πως δεν μπόρεσαν να μπουν στη γη της επαγγελίας εξαιτίας της απιστίας τους.

Πρωτότυπο Κείμενο (Μκ. 9: 42-50, 10: 1 )

Εἶπεν ὁ Κύριος · Ὅς ἐὰν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, καλόν ἐστιν αὐτῷ μᾶλλον, εἰ περίκειται λίθος μυλικὸς περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ βέβληται εἰς τὴν θάλασσαν. Καὶ ἐὰν σκανδαλίζῃ σε ἡ χείρ σου, ἀπόκοψον αὐτήν· καλόν σοί ἐστι κυλλὸν εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, ἢ τὰς δύο χεῖρας ἔχοντα ἀπελθεῖν εἰς τὴν γέενναν, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, ὃπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται. Καὶ ἐὰν ὁ πούς σου σκανδαλίζῃ σε, ἀπόκοψον αὐτόν. καλόν σοί ἐστιν εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν χωλόν, ἢ τοὺς δύο πόδας ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον, ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ, καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται. Καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκβαλε αὐτόν· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἢ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα ἀπελθεῖν εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός, ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται. Πᾶς γὰρ πυρὶ ἁλισθήσεται, καὶ πᾶσα θυσία ἁλὶ ἀλισθήσεται. Καλὸν τὸ ἅλας· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας ἄναλον γένηται, ἐν τίνι ἀρτύσετε; ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς ἅλας καὶ εἰρηνεύετε ἐν ἀλλήλοις. Καὶ ἐκεῖθεν ἀναστὰς, ἔρχεται εἰς τὰ ὅρια τῆς ᾿Ιουδαίας, διὰ τοῦ πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, καὶ συμπορεύονται πάλιν ὄχλοι πρὸς αὐτόν, καὶ ὡς εἰώθει, πάλιν ἐδίδασκεν αὐτούς.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος·«Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί ένας απ’ αυτούς τους μι­κρούς που πιστεύουν σ’ εμένα, το καλύτερο γι’ αυτόν είναι να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του και να πέσει στη θάλασσα. Κι αν σε σκανδαλίζει κάτι τόσο σπουδαίο σαν το χέρι σου, κόψε το. Είναι προτι­μότερο να μπεις στην αληθινή ζωή κουλός, παρά να έχεις δύο χέρια και να πας στη γέεννα, στη φωτιά που δε σβήνει ποτέ, όπου το σκουλήκι που θα τους τρώει δεν πεθαίνει και η φωτιά δε σβήνει. Και αν σε σκανδαλίζει κάτι τόσο σπουδαίο σαν το πόδι σου, κόψε το. Είναι προτιμότερο για σένα να μπεις στην αληθινή ζωή με ένα πόδι, παρά να έχεις τα δυο σου πόδια και να σε ρίξουν στη γέεννα, στη φωτιά που δε σβήνει ποτέ. Εκεί το σκουλήκι που θα τους τρώει δεν πεθαίνει και η φωτιά δε σβήνει. Κι αν ακόμη κάτι τόσο σπουδαίο σαν το μάτι σου σε σκανδαλίζει, βγάλε το. Είναι προτιμότερο να μπεις μονόφθαλμος στη βασιλεία του Θεού, παρά να έχεις δύο μάτια και να πας στη γέεν­να του πυρός. Εκεί το σκουλήκι που θα τους τρώει δεν πεθαίνει και η φωτιά δε σβήνει ποτέ. Ο καθένας θα αλατιστεί με τη φωτιά της δοκι­μασίας, όπως κάθε θυσιαζόμενο ζώο αλατίζεται με αλάτι. Το αλάτι είναι χρήσιμο· εάν όμως χάσει την αρμύρα του, πώς θα του την ξανα­δώσετε; Να έχετε λοιπόν μέσα σας το πνεύμα της θυσίας και ειρήνη μεταξύ σας». Έφυγε από κει ο Ιησούς κι ήρθε στα σύνορα της Ιουδαίας, περνώντας από την περιοχή που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ιορδάνη. Μαζεύτηκε πάλι κόσμος γύρω του κι εκείνος, όπως συ­νήθιζε, πάλι τους δίδασκε.