Οσίου Ξενοφώντος (1) και της συνοδείας αυτού (†ς΄αι.) Ιερομάρτυρος Ανανίου, Πέτρου δεσμοφύλακος. Οσίων Αμμωνά (2) και Γαβριήλ. Ξενοφώντος κτίτορος της εν Άθω ομωνύμου μονής και Συμεώνος του «παλαιού».

(1)Η γυναίκα του Μαρία και τα παιδιά τους, Αρκάδιος και Ιωάννης έδρασαν στην Κωνσταντινούπολη στους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Ο άγιος και η οικογένειά του ακολούθησαν κατά γράμμα τη θεία εντολή. Βρίσκονταν συνεχώς στο πλευρό των πτωχών και απόρων, τους οποίους περιέθαλπαν. Παράλληλα ο Ξενοφών, θέλησε λόγω και της ευγενικής του καταγωγής, να δώσει ανάλογη μόρφωση και στα παιδιά του και μάλιστα κοντά σε σοφούς διδασκάλους στη Βηρυτό της Φοινίκης. Στο δρόμο όμως για τη Βηρυτό, τα παιδιά του χάθηκαν σε ναυάγιο και ο όσιος με τη γυναίκα του έσπευσαν επί τόπου προκειμένου να τα αναζητήσουν. Μετά από κοπιαστική πολυήμερη αναζήτηση, ο όσιος βρήκε τους γιους του μοναχούς. Αμέσως μαζί με τη γυναίκα του ασπάσθηκαν τον μοναχισμό και άρχισαν μία νέα ευσεβή ασκητική ζωή. Εκοιμήθησαν σε βαθύ γήρας εν ειρήνη.

(2)Έζησε στα χρόνια του Μ. Αντωνίου τον οποίο και θαύμαζε. Έφθασε σε μεγάλα ύψη αρετής και απάθειας, ώστε να είναι αδιάφορος στις ύβρεις, ευλογώντας και ευεργετώντας μάλιστα τους υβριστές του. Ιδιαίτερη προσπάθεια κατέβαλε ο όσιος για την επάνοδο των παραστρατημένων γυναικών στο δρόμο του Θεού. Κι ενώ ο κόσμος τον κατηγορούσε για αυτή του την προσπάθεια, εκείνος αδιαφορούσε για τα σχόλιά τους και εργαζόμενος σκληρά πετύχαινε στο δύσκολο έργο του.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Ρωμ. 8:14-21)

Ἀδελφοί, ὅσοι Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ. Οὐ γὰρ ἐλάβετε Πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾿ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· Ἀββᾶ ὁ πατήρ. Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ. Εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν. Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. Ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται. Τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα, ἐπ᾿ ἐλπίδι ὅτι καὶ αὐτὴ ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, όσοι καθοδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι παιδιά του Θεού. Γιατί το Πνεύμα που σας έδωσε ο Θεός δεν εμπνέει φό­βο για το Θεό ούτε κάνει τους ανθρώπους δούλους, αλλά παιδιά του Θεού. Αυτό το Πνεύμα μάς δίνει το θάρρος να λέμε το Θεό: «Αββά, Πατέρα μου!» Και το ίδιο το Πνεύμα του Θεού διαβεβαιώνει το δικό μας Πνεύμα πως είμαστε παιδιά του Θεού. Αφού, λοιπόν, είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι του Θεού, που θα με­τάσχουμε μαζί με το Χριστό στη θεϊκή δωρεά. Εφόσον συμμεριζόμαστε τα παθήματα του Χριστού, θα μετάσχουμε μαζί του και στη δόξα του. Πιστεύω πραγματικά πως όσο υποφέρουμε τώρα δεν ισοσταθμί­ζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον. Γιατί όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού. Ξέρετε, βέβαια, πως η κτίση υποτάχτηκε κι αυτή στη φθο­ρά, όχι γιατί έφταιγε αλλά γιατί έτσι θέλησε αυτός που την υπέταξε. Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα, κι αυτή ακόμα η κτίση, πως θ’ απε­λευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ’ απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού.