Οσίου Ισαακίου του ομολογητού (1), ηγουμένου της μονής των Δαλμάτων (†383). Μαρτύρων Ναταλίου και Χριστίνης. Εύπλου, Ρωμανού, Τελετίου «και του πλήθους των εν Νικομήδεια καέντων αγίων». Οσίων Ευσταθίου πατριάρχου Κων/πόλεως και Βαρλαάμ.
(1) Ο όσιος Ισαάκιος, καταγόταν από την Ανατολή, αλλά έδρασε στο Βυζάντιο την εποχή του αυτοκράτορα Ουάλη, ο οποίος ήταν θερμός υποστηρικτής των κακόδοξων και δυσεβών Αρειανών. Όταν οι Οστρογότθοι κατασκήνωσαν στη Θράκη και απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη, ο Ουάλης αναγκάσθηκε να εκστρατεύσει εναντίον τους. Τότε ο Ισαάκιος, ο οποίος ήταν ηγούμενος στην περίφημη μονή των Δαλμάτων συνάντησε τον αυτοκράτορα, τον πολέμιο των ορθοδόξων, και αφού έπιασε από τα χαλινάρια το άλογο του, τον συμβούλευσε με τα εξής λόγια: «Δώσε στα ποίμνια τους άριστους ποιμένες και χωρίς κόπους θα πάρεις τη νίκη. Αν όμως δεν αποδεχθείς αυτά πού σου λέγω και δε συμφωνήσεις μαζί τους, θα μάθεις από την πείρα σου ότι είναι σκληρό πράγμα να κλωτσάς τα καρφιά. Διότι ούτε εσύ θα γυρίσεις από τον πόλεμο και σύντομα θα χάσεις και το στράτευμα». Ο αυτοκράτορας όχι μόνο δεν πείσθηκε, αλλά ειρωνεύτηκε τον άγιο και διέταξε να τον ρίξουν σε κάποιο κοντινό κρημνώδες φαράγγι, από το οποίο ο Ισαάκιος ως εκ θαύματος εξήλθε χωρίς την παραμικρή αμυχή. Ο Ουάλης έπαθε όσα του προεφήτευσε ο άγιος: νικήθηκε στη μάχη που έδωσε κοντά στην Ανδριανούπολη και μάλιστα, μετά την αιχμαλωσία του από τούς Γότθους, κάηκε ζωντανός. Ο Ισαάκιος συνέχισε την ασκητική του ζωή στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκοιμήθη εν ειρήνη σε βαθιά γεράματα.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Πραξ. 10:34-43)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀνοίξας Πέτρος τὸ στόμα αὐτοῦ εἶπεν· Ἐπ᾿ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ἐν παντί ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι. Τὸν λόγον ὃν ἀπέστειλε τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ εὐαγγελιζόμενος εἰρήνην διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ· οὗτός ἐστι πάντων Κύριος· ὑμεῖς οἴδατε τὸ γενόμενον ῥῆμα καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιουδαίας, ἀρξάμενον ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας μετὰ τὸ βάπτισμα ὃ ἐκήρυξεν ᾿Ιωάννης, ᾿Ιησοῦν τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτὸν ὁ Θεὸς Πνεύματι ῾Αγίῳ καὶ δυνάμει, ὃς διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς καταδυναστευομένους ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεὸς ἦν μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες πάντων ὧν ἐποίησεν ἔν τε τῇ χώρᾳ τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ ἐν ῾Ιερουσαλήμ· ὃν καὶ ἀνεῖλον κρεμάσαντες ἐπί ξύλου. Τοῦτον ὁ Θεὸς ἤγειρε τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καὶ ἔδωκεν αὐτὸν ἐμφανῆ γενέσθαι, οὐ παντὶ τῷ λαῷ, ἀλλὰ μάρτυσι τοῖς προκεχειροτονημένοις ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡμῖν, οἵτινες συνεφάγομεν καὶ συνεπίομεν αὐτῷ μετὰ τὸ ἀναστῆναι αὐτὸν ἐκ νεκρῶν· καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν κηρῦξαι τῷ λαῷ καὶ διαμαρτύρασθαι ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν. Τούτῳ πάντες οἱ προφῆται μαρτυροῦσιν, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν λαβεῖν διὰ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ πάντα τὸν πιστεύοντα εἰς αὐτόν.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνες τις μέρες, ο Πέτρος έλαβε το λόγο και είπε: Αλήθεια, τώρα καταλαβαίνω ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις, αλλά δέχεται τον καθένα, σ’ όποιον λαό κι αν ανήκει, αρκεί να τον σέβεται και να ζει σύμφωνα με το θέλημά του. Έστειλε στον ισραηλιτικό λαό το λόγο του κι έφερε το χαρ­μόσυνο άγγελμα της ειρήνης μέσω του Ιησού Χριστού, που είναι ο Κύριος των πάντων. Εσείς μάθατε για το γεγονός που διαδόθηκε σ’ όλη την Ιουδαία, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία, μετά το βάπτισμα που κήρυξε ο Ιωάννης. Μάθατε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, που τον έχρισε ο Θεός με Άγιο Πνεύμα και με δύναμη. Παντού όπου πέρασε, ευεργετούσε και γιάτρευε όλους όσους κατατυραννούσε ο διάβολος, γιατί ο Θεός ήταν μαζί του. Εμείς είμαστε μάρτυρες για όλα αυτά που έκανε, και στην ύπαιθρο της Ιουδαίας και στην Ιερουσαλήμ. Αυτόν τον κάρφωσαν στο σταυρό και τον σκότωσαν. Ο Θεός όμως τον ανάστησε την τρίτη μέρα από το θάνατό του κι έκανε να τον δουν αναστημένο όχι όλος ο λαός, αλλά οι μάρτυρες που ο Θεός τούς είχε δια­λέξει από πριν, δηλαδή εμείς, που φάγαμε και ήπιαμε μαζί του μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς. Και μας έδωσε εντολή να κη­ρύξουμε στο λαό και να μαρτυρήσουμε ότι αυτός είναι ο ορισμένος από το Θεό κριτής των ζωντανών και των νεκρών. Όλοι οι προφήτες βεβαιώνουν γι’ αυτόν, ότι καθένας που πιστεύει σ’ αυτόν θα λάβει μέσω αυτού συγχώρηση των αμαρτιών του».