Μητροφάνους (1) αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως (†326). Οσιομάρτυρος Ιωάννου ηγουμένου της Μοναγρίας. Μάρθας και Μαρίας (2), των αδελφών του Λαζάρου. Οσίων Αλωνιού και Σοφίας, της ασκητικώς βιωσάσης.

(1) Ο άγιος Μητροφάνης έζησε στα χρόνια του πρώτου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, του Μέγα Κωνσταντίνου, και ήταν Επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως. Καταγόταν από αριστοκρατική και βασιλική γενεά. Ήταν γιος του Δομετίου και ανεψιός του αυτοκράτορα Πρόβου. Όταν δε ο αδελφός του και επίσκοπος Βυζαντίου Πρόβος εκοιμήθη, τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο Μητροφάνης μέχρι την εποχή που ο Μ. Κωνσταντίνος έκτισε τη Βασιλίδα των πόλεων.
(2) Οι αγίες Μάρθα και Μαρία μαζί με την αδελφό τους Λάζαρο αποτελούσαν μία από τις πλέον αγαπημένες οικογένειες του Κυρίου. Το Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει τη Μαρία να απορροφάται από τη διδασκαλία του Ιησού, ενώ η Μάρθα ησχολείτο περισσότερο με τις κοσμικές λεπτομέρειες. Η Μαρία επίσης άλειψε με βαρύτιμο μύρο τα πόδια του Ιησού και εν συνεχεία το σπόγγισε με την παρθενική της κόμη. Μετά την σταύρωση και την ανάσταση του Κυρίου αφιερώθηκαν στη διδασκαλία και διάδοση των λόγων Του και υπήρξαν διακεκριμένα μέλη της πρώτης χριστιανικής κοινωνίας. Εκοιμήθησαν ειρηνικά σε μεγάλη ηλικία.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Εβρ. 7: 26-28, 8: 1-2)

Ἀδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ’ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. Ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, τέτοιος αρχιερέας μας χρειαζόταν· άγιος, άκακος, αψεγάδιαστος, χωρίς καμιά σχέση με την ανθρώπινη αμαρτία, ο οποίος ανέβηκε πάνω από τα ουράνια. Αυτός δεν έχει ανάγκη, όπως οι άλλοι αρχιερείς, να προσφέρει καθημερινά θυσίες, πρώτα για τις δικές του αμαρτίες, κι ύστερα για τις αμαρτίες του λαού. Αυτό το έκανε μια για πάντα, προσφέροντας τον ίδιο τον εαυτό του. Ο νόμος εγκαθιστά αρχιερείς ανθρώπους με ατέλειες. Τα λόγια όμως του όρκου, ο οποίος δόθηκε μετά το νόμο, εγκαθιστούν αρχιερέα τον Υιό, που είναι και παραμένει αιώνια τέλειος. Το βασικό στοιχείο των όσων είπαμε είναι πως εμείς έχουμε αρχιερέα τέτοιον, που ανέβηκε στα ουράνια και κάθεται στα δεξιά της μεγαλοσύνης του Θεού. Ως αρχιερέας υπηρετεί στα άγια των αγίων και στην αληθινή σκηνή του Μαρτυρίου, την οποία δεν την έστησε άνθρωπος, αλλά ο Θεός.