Μαρτύρων Τροφίμου, Σαβατίου και Δορυμέδοντος (1) († 276).

(1)Όταν ο Τρόφιμος και ο Σαββάτιος βρέθηκαν στην Αντιόχεια, γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις προς τιμήν του Απόλλωνα. Όταν είδαν τα όργια αποδοκίμασαν δημόσια τους ειδωλολάτρες πιστούς για την παραφροσύνη τους. Τότε ο ηγεμόνας Ηλιόδωρος διέταξε να τους μαστιγώσουν ανελέητα. Εκεί τον επισκέφτηκε ένας βουλευτής ο Δορυμέδων πού είδε το μαρτύριό τους και μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό. Οι εξοργισμένοι ειδωλολάτρες έριξαν και τους τρεις στα θηρία. Όταν είδαν ότι τα θηρία δεν τους άγγιξαν τους αποκεφάλισαν.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Β’ Κορ. 10:7-18)

Ἀδελφοί, εἴ τις πέποιθεν ἑαυτῷ Χριστοῦ εἶναι, τοῦτο λογιζέσθω πάλιν ἀφ᾿ ἑαυτοῦ, ὅτι καθὼς αὐτὸς Χριστοῦ, οὕτω καὶ ἡμεῖς Χριστοῦ. Ἐάν τε γὰρ καὶ περισσότερόν τι καυχήσωμαι περὶ τῆς ἐξουσίας ἡμῶν, ἧς ἔδωκεν ὁ Κύριος ἡμῖν εἰς οἰκοδομὴν καὶ οὐκ εἰς καθαίρεσιν ὑμῶν, οὐκ αἰσχυνθήσομαι, ἵνα μὴ δόξω ὡς ἂν ἐκφοβεῖν ὑμᾶς διὰ τῶν ἐπιστολῶν. Ὅτι αἱ μὲν ἐπιστολαί, φησί, βαρεῖαι καὶ ἰσχυραί, ἡ δὲ παρουσία τοῦ σώματος ἀσθενὴς καὶ ὁ λόγος ἐξουθενημένος. Τοῦτο λογιζέσθω ὁ τοιοῦτος, ὅτι οἷοί ἐσμεν τῷ λόγῳ δι᾿ ἐπιστολῶν ἀπόντες, τοιοῦτοι καὶ παρόντες τῷ ἔργῳ. Οὐ γὰρ τολμῶμεν ἐγκρῖναι ἢ συγκρῖναι ἑαυτούς τισι τῶν ἑαυτοὺς συνιστανόντων· ἀλλὰ αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς ἑαυτοὺς μετροῦντες καὶ συγκρίνοντες ἑαυτοὺς ἑαυτοῖς οὐ συνιοῦσιν. Ἡμεῖς δὲ οὐχὶ εἰς τὰ ἄμετρα καυχησόμεθα, ἀλλὰ κατὰ τὸ μέτρον τοῦ κανόνος οὗ ἐμέρισεν ἡμῖν ὁ Θεὸς μέτρου, ἐφικέσθαι ἄχρι καὶ ὑμῶν. Οὐ γὰρ ὡς μὴ ἐφικνούμενοι εἰς ὑμᾶς ὑπερεκτείνομεν ἑαυτούς· ἄχρι γὰρ καὶ ὑμῶν ἐφθάσαμεν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ, οὐκ εἰς τὰ ἄμετρα καυχώμενοι ἐν ἀλλοτρίοις κόποις, ἐλπίδα δὲ ἔχοντες, αὐξανομένης τῆς πίστεως ὑμῶν, ἐν ὑμῖν μεγαλυνθῆναι κατὰ τὸν κανόνα ἡμῶν εἰς περισσείαν, εἰς τὰ ὑπερέκεινα ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι, οὐκ ἐν ἀλλοτρίῳ κανόνι εἰς τὰ ἕτοιμα καυχήσασθαι. «῾Ο δὲ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω»· οὐ γὰρ ὁ ἑαυτὸν συνιστῶν, ἐκεῖνός ἐστι δόκιμος, ἀλλ᾿ ὃν ὁ Κύριος συνίστησιν.

Νεοελληνική Απόδοση

⁷Μη βλέπετε τα πράγματα επιφανειακά. Όποιος είναι βέβαιος α­πό μόνος του ότι ανήκει στο Χριστό, πρέπει από μόνος του πάλι να σκέφτεται ότι, όπως αυτός ανήκει στο Χριστό, έτσι ανήκουμε κι εμείς. ⁸Γιατί, κι αν ακόμα καυχηθώ κάπως περισσότερο για την εξουσία που μας έδωσε ο Κύριος, για να σας στηρίξουμε κι όχι για να σας κατα­στρέψουμε, δε θα ντροπιαστώ. ⁹Δε θέλω να δώσω την εντύπωση ότι προσπαθώ να σας εκφοβίσω με τις επιστολές μου. ¹⁰Γιατί λένε για μέ­να; «Οι επιστολές του είναι αυστηρές και δυνατές, ενώ η προσωπική του παρουσία είναι ασθενική και ο προφορικός του λόγος τιποτένιος». ¹¹Αυτός που τα λέει αυτά πρέπει να ξέρει το εξής: οποίοι είμαστε με όσα γράφουμε στις επιστολές κατά την απουσία μας, οι ίδιοι είμαστε και με τα έργα μας όταν βρισκόμαστε κοντά σας.

¹²Γιατί δεν τολμάμε να βάλουμε τους εαυτούς μας στο ίδιο επίπεδο ή να τους συγκρίνουμε με μερικούς που αυτοσυστήνονται. Αυτοί όμως, όταν παίρνουν ως κριτήριο και μέτρο σύγκρισης του εαυτού τους τον ίδιο τους τον εαυτό, είναι ανόητοι. ¹³Εμείς, αντίθετα, δε θα καυχηθούμε ποτέ πέρα από τα όρια, αλλά μέσα στα πλαίσια του κα­νόνα που μας καθόρισε ο Θεός, σύμφωνα με τον οποίο φτάσαμε μέ­χρι και σ’ εσάς. ¹⁴Δε θα επιτρέπαμε στους εαυτούς μας την καύχηση, αν δεν είχαμε φτάσει σ’ εσάς, Γιατί φτάσαμε και σ’ εσάς, κηρύττοντας το ευαγγέλιο του Χριστού. ¹⁵Δεν καυχόμαστε πέρα από τα όρια του έργου μας για ξένους κόπους. Έχουμε όμως την ελπίδα ότι όσο αυ­ξάνεται η πίστη σας, τόσο μεγαλώνει ανάμεσά σας και το δικό μας έρ­γο και γίνεται πλούσιο, ¹⁶ώστε να κηρύξουμε το ευαγγέλιο σε μέρη πέρα από σας και να μην καυχόμαστε για το έτοιμο έργο που έγινε σε ξένη δικαιοδοσία. ¹⁷Η Γραφή λέει: όποιος καυχάται, να καυχάται γι’ αυτό που έκανε ο Κύριος. ¹⁸Γιατί άξιος δεν είναι αυτός που αυτοσυστήνεται, αλλά αυτός που τον συστήνει ο Κύριος.