Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 – 275 μ.Χ.). Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος και την αρετή του. Όταν εκδόθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών ήταν από τους πρώτους που συνελήφθηκαν. Οδηγήθηκε ενώπιον του βασιλικού κριτηρίου όπου ομολόγησε την πίστη του και έλεγξε με παρρησία την πλάνη των ειδώλων. Υπεβλήθη στη συνέχεια σε πολλά φρικτά βασανιστήρια και φυλακίστηκε. Ενώ βρισκόταν ακόμη στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός απεβίωσε και ο διάδοχός του ακύρωσε το διάταγμα. Τότε ο όσιος Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος. Κατέφυγε στα Ιεροσόλυμα αλλά βρέθηκε εξαρχής αντιμέτωπος με διάφορους πειρασμούς συναντώντας στο δρόμο ληστές οι οποίοι τον πήραν αιχμάλωτο στη σπηλιά τους. Οι ληστές όμως πίνοντας διψασμένοι το κρασί τους πέθαναν καθώς ήταν δηλητηριασμένο από μία οχιά. Τότε με θαυμαστό και αόρατο τρόπο λύθηκαν τα δεσμά του οσίου ο οποίος αποφάσισε να παραμείνει εκεί στη σπηλιά που ήταν πολύ ήσυχη. Κληρονόμησε μάλιστα και τα χρήματα των ληστών τα οποία μεταχειρίστηκε με καλό τρόπο ξοδεύοντάς τα στους φτωχούς και στην ανοικοδόμηση ιερών ναών.

Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα, πολλοί άπιστοι βαπτίστηκαν Χριστιανοί και πλήθος ανθρώπων μαζεύτηκε στο πλευρό του για να ακολουθήσουν τη μοναχική πολιτεία. Έκτισε μεγάλη Λαύρα, επονομαζόμενη Φαρά, τον ιερό ναό της οποίας εγκαινίασε ο τότε Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος, εκ των τρακοσίων δεκαοκτώ θεοφόρων Πατέρων της Αγίας Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου. Ποθώντας όμως ο όσιος Χαρίτων την ερημία και την ησυχία, αναχώρησε στα ενδότερα της ερήμου σε άλλη σπηλιά κοντά στην Ιεριχώ. Λόγω όμως των πολλών μαθητών έκτισε εκεί δεύτερη Λαύρα και αναχώρησε σε άλλο μέρος της ερήμου όπου και πάλι έκτισε τρίτη Λαύρα, επονομαζόμενη Σουκά. Στη συνέχεια εντόπισε ψηλό σπήλαιο, το λεγόμενο Κρεμαστό, στο οποίο μπορούσε να έχει κανείς πρόσβαση μόνο με σκάλα. Εκεί αποσύρθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα όπου και ο γηραιός πλέον όσιος Χαρίτων αδυνατώντας να μεταφέρει νερό προσευχήθηκε και θαυματουργικά η σπηλιά ανέβλυσε νερό.

Λίγο πριν την οσιακή του κοίμηση, την οποία και προγνώρισε, θέλησε να μεταφερθεί στις ιερές Λαύρες που είχε ιδρύσει και να αφήσει μία διαθήκη με πνευματικές συμβουλές ως κληρονομιά σε όλους τους μαθητές του. Στη διαθήκη του τονίζει την σημασία της μετανοίας, της πίστης και της υπεράσπισης των δογμάτων της Εκκλησίας, της αγάπης, της ταπείνωσης, της μνήμης θανάτου, της πραότητας, της νηστείας, της προσευχής, της εξομολόγησης και γενικότερα της νήψης και της φύλαξης του νοός.

Έτσι ο όσιος Χαρίτων πέρασε την επίγεια ζωή του και πλήρης ημερών, σωματικώς και πνευματικώς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Β’ Κορ. 4: 6-15) 

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν, ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. Ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. Ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν. Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν, εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ο Θεός που είπε μέσα από το σκοτάδι να λάμψει φως, αυτός έλαμψε μέσα στις καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τη δόξα του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αλλά εμείς που έχουμε αυτόν το θησαυρό είμαστε σαν τα πήλινα δοχεία· έτσι γίνεται φανερό πως η υπερβολική αξία του θησαυρού αυτού προέρχεται από το Θεό κι όχι από μας. Αν και μας πιέζουν από παντού, δε μας καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αλλά δεν απελπιζόμαστε. Μας καταδιώκουν, ο Θεός όμως δε μας εγκαταλείπει. Μας ρίχνουν κάτω, μα δε χάνουμε τον αγώνα. Συνεχώς υποφέρουμε σωματικά μετέχοντας έτσι στο θάνατο του Κυρίου Ιησού, για να φανερωθεί στο πρόσωπό μας η ζωή του αναστημένου Ιησού. Δηλαδή είμαστε ζωντανοί, αλλά εκθέτουμε συνεχώς τον εαυτό μας στο θάνατο για χάρη του Ιησού, ώστε να φανερωθεί στο θνητό μας σώμα η ζωή του Ιησού. Έτσι, εμάς μας απειλεί συνεχώς ο θάνατος, ενώ εσείς κερδίζετε τη ζωή. Έχουμε, λοιπόν, την ίδια εμπιστοσύνη στο Θεό, που αναφέρει η Γραφή: Εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου στο Θεό, γι’ αυτό και μίλησα. Κι εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό, γι’ αυτό και κηρύττουμε. Ξέρουμε ότι ο Θεός, που ανέστησε τον Κύριο Ιησού, θα αναστήσει και εμάς δια του Ιησού και θα μας παρουσιάσει μπροστά του μαζί σας. Όλα, λοιπόν, γίνονται για σας. Έτσι, όσο πιο πολλοί δεχτούν τη χάρη, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ευχαριστία και η δοξολογία προς το Θεό.

___________________________________________________________________________

Πρωτότυπο Κείμενο (Λκ. 6: 17-22)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ ῾Ιερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ, καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο. Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ· ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐξήρχετο, καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς, ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ, ἔλεγε· Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. Μακάριοί ἐστε, ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς, καὶ ὀνειδίσωσι, καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν, ἕνεκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.

Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς στάθη­κε σε μια πεδιάδα. Ένα μεγάλο πλήθος από μαθητές του και πολύς λαός απ’ όλη την Ιουδαία, από την Ιερουσαλήμ και τις παραλιακές πόλεις της Τύρου και της Σιδώνος ήρθαν για να τον ακούσουν και για να θεραπευτούν από τις αρρώστιες τους. Ήρθαν και όσοι υπέφεραν από ακάθαρτα πνεύματα· όλοι αυτοί θεραπεύτηκαν.Όλος ο κόσμος προσπαθούσε να τον αγγίξει, γιατί μια δύναμη έβγαινε από πάνω του και θεράπευε τους πάντες. Τότε ο Ιησούς στράφηκε προς τους μαθητές του και τους είπε: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι εσείς που τώρα πεινάτε, γιατί θα σας χορτάσει ο Θεός. Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε, γιατί θα χαρείτε. Μακάριοι είστε, όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι και σας διώξουν απ’ τις συναγωγές και σας χλευάσουν και δυσφημίσουν το όνομά σας εξαιτίας του Υιού του Ανθρώπου. Χαρείτε όταν συμβεί αυτό, κι απ’ τη χαρά σκιρτήστε· γιατί ο Θεός θα σας ανταμείψει με το παραπά­νω.