Αριστοβούλου αποστόλου (1), επισκόπου Βρεταννίας († α΄αι.). Μάρτυρος Αγαπίου και των συν αυτώ: Πλησίου, Ρωμύλου, Τιμολάου, Αλεξάνδρου, Αλεξάνδρου, Διονυσίου καί Διονυσίου. Νικάνδρου του εν Αιγύπτω. Νεομαρτύρων Μανουήλ Κρητός (2), του εν Χίω (†1792) και Παρθενίου διακόνου, του εν Διδυμοτείχω (†1805). Οσίου Ιωάννου του εν τω φρεάτι.

(1) O άγιος Αριστόβουλος ανήκε στη χορεία των 70 Αποστόλων και ακολούθησε τον Απόστολο Παύλο σε κάποιες από τις περιοδείες του, διακρινόμενος για το ζήλο του, την αυταπάρνησή του, τη διδακτική και κηρυγματική του ικανότητα και τα διοικητικά του χαρίσματα. Για όλες αυτές τις αρετές, εξελέγη επίσκοπος της Βρετανίας, της οποίας οι τότε κάτοικοι ήταν ειδωλολάτρες, προσκολλημένοι τυφλά στις δεισιδαιμονίες τους. Στην αρχή ο άγιος συνάντησε μεγάλες δυσκολίες και αντιδράσεις στο θεάρεστο έργο του. Με θαυμαστή υπομονή, συνέχισε να διδάσκει και να κατηχεί και πολύ σύντομα άρχισε να απολαμβάνει τους καρπούς του έργου του. Εκοιμήθη οσιακά, κατά πάντα αντάξιος του αδελφού του και αποστόλου επίσης Βαρνάβα.
(2) O άγιος Μανουήλ, γεννήθηκε στο Σφακιά της Κρήτης από ευλαβείς γονείς. Σε μικρή ηλικία αιχμαλωτίσθηκε από τους Τούρκους και με τη βία εξισλαμίσθηκε. Λίγο αργότερα, βρήκε την ευκαιρία να δραπετεύσει από το σπίτι των κυρίων του και κατέφυγε στη Μύκονο, και αφού εξομολογήθηκε ζούσε χριστιανικά. Εκεί νυμφεύθηκε και απέκτησε έξι παιδιά. Επειδή όμως η σύζυγός του ήταν άπιστη, ο Μανουήλ πήρε τα παιδιά του και έφυγε από το σπίτι. O αδελφός όμως της πρώην συζύγου του, κατήγγειλε τον άγιο στο τούρκο πλοίαρχο. Ο Μανουήλ συνελήφθη και με θάρρος ομολόγησε την χριστιανική του πίστη. Τότε ο τούρκος ναύαρχος τον καταδίκασε σε θάνατο. Η απόφαση εκτελέσθηκε στις 15 Μαρτίου 1792 στη Χίο.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Εβρ. 3:12-16)

Ἀδελφοί, βλέπετε μή ποτε ἔσται ἔν τινι ὑμῶν καρδία πονηρὰ ἀπιστίας ἐν τῷ ἀποστῆναι ἀπὸ Θεοῦ ζῶντος, ἀλλὰ παρακαλεῖτε ἑαυτοὺς καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τὸ «σήμερον» καλεῖται, ἵνα μὴ «σκληρυνθῇ» ἐξ ὑμῶν τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας· μέτοχοι γὰρ γεγόναμεν τοῦ Χριστοῦ, ἐάνπερ τὴν ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν, ἐν τῷ λέγεσθαι· «Σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ». Τίνες γὰρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν; Ἀλλ᾿ οὐ πάντες οἱ ἐξελθόντες ἐξ Αἰγύπτου διὰ Μωϋσέως;

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, προσέξτε, μήπως κανείς από σας έχει τόσο κακή και άπιστη καρδιά, ώστε ν’ απομακρυνθεί από τον αληθινό Θεό. Κάθε μέρα να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλο, όσο ισχύει το «σήμε­ρα», έτσι ώστε να μην εξαπατήσει κανέναν από σας η αμαρτία και τον κάνει σκληρόκαρδο. Γιατί τότε μόνο θα μετέχουμε στο μεγαλείο του Θεού, όταν διατηρήσουμε ως το τέλος σταθερή την εμπιστοσύνη που δείξαμε αρχικά στο Χριστό. Η Γραφή το λέει καθαρά: Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του Θεού, μη γίνετε σκληρόκαρδοι, όπως τότε που με πικράνατε. Ποιοι όμως πίκραναν το Θεό, παρ’ όλο που άκουσαν τη φωνή του; Δεν ήταν όλοι ανεξαίρετα όσοι έφυγαν με τη βοήθεια του Μωυσή από την Αίγυπτο.