Πρεσβ. Φιλίππου Φιλίππου, θεολόγου

Πρωτότυπο κείμενο

1. Και  εισήλθε πάλιν εις Καπερναοὺμ δι’ ημερών και ηκούσθη ότι εις οικόν εστί. 2. και ευθέως συνήχθησαν πολλοὶ, ώστε μηκέτι χωρείν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· και ελάλει αυτοίς τὸν λόγον. 3. και έρχονται πρὸς αυτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αιρόμενον υπὸ τεσσάρων. 4. και μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αυτώ διὰ τὸν όχλον, απεστέγασαν τὴν στέγην όπου ην, και εξορύξαντες χαλώσι τὸν κράβαττον εφ’ ω ο παραλυτικὸς κατέκειτο. 5. ιδὼν δὲ ο Ιησούς τὴν πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ· Τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου. 6. ήσαν δέ τινες των γραμματέων εκεί καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι εν ταις καρδίαις αυτών· 7. Τί ούτος ούτως λαλεί βλασφημίας; τίς δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μὴ εις ο Θεός; 8. και ευθέως επιγνοὺς ο Ιησούς τω πνεύματι αυτού ότι ούτως αυτοὶ διαλογίζονται εν εαυτοίς είπεν αυτοίς· Τί ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών; 9. τί εστίν ευκοπώτερον, ειπείν τω παραλυτικώ, αφέωνται σου αι άμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και άρον τὸν κράβαττόν σου και περιπάτει; 10. ίνα δὲ είδητε οτι ἐξουσίαν έχει ο υιὸς του ανθρώπου αφιέναι επὶ της γης αμαρτίας – λέγει τω παραλυτικώ· 11. Σοὶ λέγω, έγειρε και άρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ύπαγε εἰς τὸν οικόν σου. 12. και ηγέρθη ευθέως, και άρας τὸν κράβαττον εξήλθεν έναντίον πάντων, ώστε εξίστασθαι πάντας και δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας οτι Ουδέποτε ούτως είδομεν.

Μετάφραση

Ύστερα από μέρες, μπήκε πάλι ο Ιησους στην Kαπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Aμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ουτέ κι έξω από την πόρτα και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε  μερικοί πρός αυτόν φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Kι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, εβγαλάν τη στέγη πάνω από κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ενα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πανώ στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Όταν είδε ο Iησούς την πίστη τους, ειπέ στον παράλυτο: Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες . Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Μα πως μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιός μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως ο Iησούς κατάλαβε ότι αυτά διαλογίζονται και τους λέει: Γιατί τα διαλογίζεστε αυτά μέσα στο μυαλό σας; Tι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να του πω: Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα; Για να μάθετε λοιπόν, ότι ο Υιος του Aνθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη ― λέει στον παράλυτο: Σε εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Εκείνος σηκώθηκε αμέσως πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σε όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαυμάζαν και δοξάζαν τον Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει»!

Σχολιασμός

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα το οποίο διαβάζεται τη Β΄ Κυριακή των Νηστειών μας περιγράφει τη θεραπεία του παραλυτικού στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς ερχόμενος στην Καπερναούμ πήγε σε ένα σπίτι και εκεί μαζεύτηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, για να τον ακούσουν. Το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο ώστε γέμισε και η αυλή του σπιτιού. Τότε ήρθαν τέσσερις άνθρωποι, οι οποίοι μετέφεραν ένα παραλυτικό ξαπλωμένο πάνω σένα κρεβάτι. Λόγω της κοσμοσυρροής δεν μπορούσαν να πλησιάσουν το σημείο που βρισκόταν ο Ιησούς μέσα στο σπίτι γι΄ αυτό ανέβηκαν στη στέγη του σπιτιού και αφού την χάλασαν κατέβασαν τον παραλυτικό μπροστά στα πόδια του Ιησού.  Τότε ο Ιησούς  βλέποντας την πίστη τους, λεει στον παραλυτικό: «παίδι μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Εκεί κάθονταν και μερικοί γραμματείς οι οποίοι έλεγαν μέσα τους : «τι φοβερές βλασφημίες λέγει αυτός; Ποιός μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες έκτος από το Θεό;» Ο Ιησούς γνωρίζοντας τις σκέψεις τους, τους είπε: «τι είναι πιο εύκολο να πω στον παραλυτικό; Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες, ή να του πω σήκω πάρε το κρεβάτι  σου και περπάτα. Και για να μάθετε πως ο Υιός του ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες εδώ στη γη,» λεει στον παραλυτικό: «σήκω πάνω πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου». Τότε ο παραλυτικός σηκώθηκε πήρε το κρεβάτι του και βγήκε έξω, και οι υπόλοιποι που ήταν εκεί δόξαζαν τον Θεό και έλεγαν ότι δεν ξαναείδαν τέτοιο πράγμα.

Η Σημασία της πίστεως

Μέσα από το θαύμα αυτό της θεραπείας του παραλυτικού αναδεικνύεται η πίστη τόσο του ίδιου του παραλυτικού, όσο και των ανθρώπων που τον μετέφεραν. Η πίστη έγινε η αίτια της αφέσεως των αμαρτιών του παραλυτικού και της πλήρους θεραπείας του. Οι άνθρωποι που μετέφεραν τον παραλυτικό στον Ιησού ήταν πεπεισμένοι ότι μόνο ο Ιησούς μπορούσε να τον θεραπεύσει. Αυτό το διαπιστώνουμε από το γεγονός ότι ενώ είδαν τόσο πλήθος μαζεμένο και δεν μπορούσαν να πλησιάσουν δεν απογοητεύτηκαν και δεν παράτησαν την προσπάθεια τους. Αντίθετα προέβηκαν σε ριψοκίνδυνες πράξεις, ανεβάζοντας τον παραλυτικό στη στέγη του σπιτιού που βρισκόταν ο Ιησούς και χαλώντας το μέρος πάνω από τον Ιησού έτσι ώστε να καταφέρουν να τον κατεβάσουν μπροστά του. Ο Ιησούς βλέποντας την ισχυρή θέληση τους και την ακλόνητη πίστη τους, προσφέρει ως επιβράβευση την άφεση των αμαρτιών και τη θεραπεία τουπαραλυτικού.
Η πίστη στη ζωή του ανθρώπου

Η πίστη του ανθρώπου αποτελεί τη θύρα από την οποία μπαίνει στη μυστική σφαίρα των θρησκευτικών αληθειών, τις οποίες μαθαίνει από θεία αποκάλυψη χωρίς να στηρίζεται σε θετικές αποδείξεις αλλά στη θεία αυθεντία. Η πίστη δεν αποτελεί καρπό της νόησης αλλά είναι κυρίως υπόθεση της ελεύθερης βούλησης, γι΄ αυτό και κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων χριστιανικών αρετών, η οποία μαζί με την ελπίδα και την αγάπη αποτελούν την τριάδα των θεολογικών αρετών. Η πίστη αποτελεί την προσφορά του άνθρωπου προς το Θεό έναντι των μεγάλων δωρεών που του έχει προσφέρει. Μέσα από την πίστη ο άνθρωπος ανοίγει την καρδία του στο Θεό και ο Θεός εισέρχεται και κοινωνεί μυστηριωδώς μαζί του. Μέσα από την πίστη μαθαίνουμε και κατανοούμε το περιεχόμενο της θείας αποκαλύψεως και πιστεύουμε τις αλήθειες που μας έχει αποκαλύψει ο Θεός. Ο Χριστός είναι αυτός που μας θεραπεύει και μας σώζει. Ο Χριστός συνεχίζει να ζει και να θαυματουργεί μέσα στην Εκκλησία. Η συμμετοχή μας στη πίστη της Εκκλησίας μας αγιάζει και μας καθιστά μέτοχους της βασιλείας του Θεού. Αυτό το βλέπουμε από το γεγονός ότι το Άγιο Πνεύμα από την ημέρα της Πεντηκοστής κατήλθε στους μαθητές και παραμένει έκτοτε συνεχώς στην Εκκλησία κατευθυνοντάς την.

Πίστη και θαύμα

Η πίστη των τεσσάρων που μετέφεραν τον παραλυτικό γίνεται η αφορμή έτσι ώστε να τον θεραπεύσει ο Ιησούς. Αυτό γίνεται αφορμή να δούμε και την πίστη των άλλων που πιστεύουν γιαυτόν. Όταν μιλάμε για την πίστη τις περισσότερες φορές αναφερόμαστε σε μια προσωπική πίστη. Εδώ δεν βλέπουμε την προσωπική πίστη του παραλυτικού αλλά αυτών που τον μετέφεραν κοντά στον Ιησού. Και σήμερα υπάρχουν συνανθρωποί μας οι οποίοι δεν έχουν κάποιον  άνθρωπο για να τους μεταφέρει στην Εκκλησία ενώ αυτοί θέλουν να έρθουν και δεν μπορούν από μόνοι τους λόγω διαφόρων ασθενειών. Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μόνοι στη ζωή τους, νιώθουν ότι εγκαταλείφθηκαν από όλους τους ανθρώπους ακόμη και από τον ίδιο το Θεό. Αυτούς τους ανθρώπους μπορούμε με το να τους πούμε ένα καλό λόγο να τους τονώσουμε την πίστη τους και να τους βοηθήσουμε όπως έκαναν και οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι οι οποίοι δεν κράτησαν την πίστη τους μόνο γι΄ αυτούς (ατομικά), αλλά την έκαναν αιτία ώστε να θεραπευθεί και ο συνάνθρωπος τους που είχε ανάγκη, καθώς ήταν παραλυτικός και δεν μπορούσε να μετακινηθεί ο ίδιος.

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Η Εκκλησία μας σήμερα προβάλλει ένα μεγάλο και σημαντικό πρόσωπο το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης. Τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που, λόγο του μεγάλου ρόλου, που διαδραμάτισε, η Εκκλησία έχει αφιερώσει τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών. Η Κυριακή αυτή θεωρείται από πολλούς ως συνέχεια της προηγούμενης Κυριακής της Κυριακής της Ορθοδοξίας γιατί και στις δυο αυτές Κυριακές  θριαμβεύει η ορθόδοξη πίστη έναντι της κακοδοξίας.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γεννήθηκε στην Ασία το 1296. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια, πράγμα που του επέτρεψε να σπουδάσει διάφορες σπουδές, όπως φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Τελειώνοντας τις σπουδές του φεύγει για το Άγιο Όρος όπου αρχικά εγκαθίσταται στη μονή Βατοπαιδίου και κατόπιν στη Μεγίστη Λαύρα του αγίου Αθανασίου. Ακολούθως έρχεται στη Βέροια και ασκητεύει σε μια σπηλιά κοντά στη σκήτη του Προδρόμου. Λόγω εισβολής των Σέρβων στη περιοχή ξαναφεύγει και εγκαθίσταται ξανά στο Άγιο Όρος. Το 1346 γίνεται Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης . Έχει γράψει πολλά θεολογικά συγγράμματα καθώς και αρκετές επιστολές προς τους αντιησυχαστές.
Ευρύτερα γνωστός γίνεται μετά το 1334 όταν αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ησυχασμού εναντίον του λόγιου μοναχού Βαρλαάμ του Καλαβρού ο οποίος ειρωνευόταν τις θεωρίες των ησυχαστών, που έλεγαν ότι η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας. Ο Παλαμάς έκανε διάκριση της ουσίας και ενέργειας του Θεού. Η ουσία Θεού του είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη ενώ οι ενέργειες του είναι μεν άκτιστες αλλά καταληπτές.
Αποκαλείται και ως ο θεολόγος της χάριτος του Ακτίστου Φώτος, λόγω της διδασκαλίας του ότι το φώς το οποίο είδαν οι μαθητές του Χριστού στο όρος Θαβώρ, κατά τη μεταμόρφωση του, το βλέπουν και οι ησυχαστές οι οποίοι προσεύχονται με τη νοερή προσευχή προς τον Ιησού « Κύριε Ιησού Χριστέ Υιε του Θεού ελέησον με τον αμαρτωλό ». Κοιμήθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1359 σε ηλικία 63 χρόνων. Σχεδόν αμέσως μετά την κοίμηση του τιμήθηκε ως άγιος. Το λείψανο του βρίσκεται σήμερα στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης, όπου διετέλεσε  Αρχιεπίσκοπος.

Επίλογος

Η πίστη, ένα χάρισμα το οποίο ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει και να ενδυναμώνει, αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό του παραλυτικού. Κατά την ώρα της δεύτερης έλευσης του Κυρίου είθε να του ακούσουμε να μας λεει το «είσελθε δούλε Κυρίου εις την χαρά του Κυρίου σου» και το «η πίστη σου σέσωκε σε».