Με το «Κύριε ελέησον», ως ένδειξη απορίας και έκπληξης, γίναμε αποδέκτες της θλιβερής αγγελίας της εις Κύριον εκδημίας του πατρός Ευέλθοντος. Δεν αναμενόταν από απολύτως κανένα μία τέτοια εξέλιξη. Γνωρίζουμε βεβαίως την προσωρινότητα της ζωής μας και ότι ο θάνατος για όλους μας μπορεί να έλθει ως κλέπτης εν νυκτί, όπως άλλωστε μας προειδοποίησε ο Κύριος και μας προτρέπει να είμαστε ανά πάσα στιγμή στη ζωή μας έτοιμοι να δεχθούμε τη δικαιοκρισία του Κριτή μας Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γνωρίζοντας τη διακύμανση της υπάρξεως του ανθρώπου μεταξύ της ζωής και του θανάτου, η Εκκλησία εύχεται στον Θεό να μας φυλάξει από τον αιφνίδιο θάνατο για να μας δοθεί περισσότερος χρόνος μετάνοιας. Αυτό το κάνει η Εκκλησία για εκείνους που δεν σκέφτονται καθημερινά την προσωρινότητα, δεν έχουν τη μνήμη του θανάτου, όπως την ονομάζουν. Αντίθετα, οι νηπτικοί Πατέρες της Εκκλησίας μας είχαν την εμπειρία αυτής της μνήμης του θανάτου.

Η μνήμη του θανάτου λειτουργεί κατά δύο τρόπους: είναι μέθοδος προετοιμασίας και αποδοχής του μεγάλου γεγονότος και της μεγάλης αλλαγής που επέρχεται στην ύπαρξη του ανθρώπου. Μέσω του θανάτου ο άνθρωπος μεταβαίνει «από του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. 5:24). Φαίνεται να είναι για τον άνθρωπο παράξενο και ίσως μπορεί να ηχεί ασυμβίβαστο το ένα με το άλλο, όμως, χωρίς φιλοσοφικές αποδείξεις, είναι αρκετό το παράδειγμα του αναστάντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος νίκησε το θάνατο, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και πρόσφερε σε όλους την ελπίδα και τη βεβαιότητα και της δικής μας αναστάσεως. Η μνήμη θανάτου, επίσης, μας οδηγεί στο να αξιολογήσουμε τον κόσμο και τα του κόσμου, να θέσουμε τις δικές μας προτεραιότητες, να οδηγηθούμε σε μετάνοια και σε αληθινή και ειλικρινή σχέση με τον Θεό, το χορηγό της ζωής και τον κύριο του θανάτου.

Βεβαίως, οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν τη συνεχή μνήμη του θανάτου και παρακαλούσαν να μη έλθει αυτή η ημέρα ως αιφνίδιος θάνατος, γιατί, συγκρίνοντας την κατάσταση της αμαρτωλότητας του ανθρώπου με την αγιότητα του Θεού και κινούμενοι από το ύψος της αρετής της ταπεινοφροσύνης, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τους πλέον αμαρτωλούς και απορριμμένους του κόσμου, και γι’ αυτό εύχονταν και προσεύχονταν ώστε να βραδύνει να έλθει ο θάνατος, όχι από αγάπη στα του κόσμου, αλλά από τον πόθο να μη απολεσθούν, αλλά με τη συνεχή μετάνοια να κατορθώσουν να γίνουν πολίτες της αιώνιας βασιλείας του Θεού.

Στην Αγία Γραφή, εν τούτοις, η απάντηση στο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου για το θάνατο του δίκαιου, πρόωρο ή μη, είναι ότι «ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού» (Σοφ.Σολ. 4:11). Ο πατήρ Ευέλθων είχε πάντοτε τη μνήμη του θανάτου και λόγω της εκκλησιαστικής του συνειδήσεως, ζωής και γνώσεως της πραγματικότητας, αλλά και ένεκα προσωπικής εμπειρίας της οικογένειας του, που, πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, από ένα τέτοιο αιφνίδιο θάνατο, έχασε ένα από τα παιδιά τους, τον αείμνηστο Χριστόφορο, το 1995.

Βεβαίως, η οικογένεια θρηνεί, και δικαίως, για την αδόκητη εκδημία του πατρός Ευέλθοντος, γιατί χάνει η σύζυγος πρεσβυτέρα Ανδρούλα τον άξιο σύζυγο, ο Δημήτρης και η Μαρία τον πατέρα, τα εγγονάκια τον παππού, το πεθερό και συμπέθερο η ευρύτερη οικογένεια. Εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας προς όλους και συμπαραστεκόμαστε στον αβάστακτο πόνο τους.

Θρηνεί και η άλλη μεγάλη οικογένειά του, η Ενορία του Αγίου Δημητρίου, που στερείται από τούδε και στο εξής τον πνευματικό πατέρα. Είμαστε βέβαιοι ότι η συνεχής πνευματική πρόοδος των πνευματικών του τέκνων θα του προσφέρει, και εκεί που βρίσκεται τώρα, τη μεγαλύτερη χαρά, ανάπαυση και ικανοποίηση και θα μπορεί να παρουσιάσει τα έργα και τους κόπους του ενώπιον του Δικαιοκρίτη Χριστού, την επιτυχία του έργου και της αποστολής του μέσα στην Εκκλησία Του. Μπορεί και έχει το δικαίωμα να πει με παρρησία, όπως ο Απόστολος Παύλος: «το έργον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν, απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Β’Τιμ. 4:7-8).

Θρηνεί και η δική μας Μητρόπολη, γιατί στερείται της σημαντικής προσφοράς στο έργο της από ένα άξιο και σημαντικό εργάτη του αμπελώνα του Κυρίου. Αυτοί που κρίνουν την Εκκλησία κατά πόσον επιτελεί την επί γης πνευματική και σωτήρια αποστολή της, που αν ερωτηθούν βεβαίως δεν γνωρίζουν να πουν τι είναι το πνευματικό έργο της Εκκλησίας, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στο πολυποίκιλο έργο του πατρός Ευέλθοντος και όλων των άλλων άξιων κληρικών, τόσο της Μητροπολιτικής μας Επαρχίας, όσο και ολόκληρης της Κύπρου για να γνωρίσουν τι σημαίνει πνευματικό και ποιμαντικό Εκκλησιαστικό έργο, που με ευσυνειδησία, φόβο Θεού και αγάπη προς τον άνθρωπο, επιτελούν μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες και ανυπέρβλητες πολλές φορές δυσκολίες, από εμπόδια που παρεμβάλλονται από ανθρώπους εχθρούς του καλού, χωρίς γογγυσμούς, χωρίς διαλογισμούς και χωρίς απογοήτευση. Για μας, η εκδημία του πατρός Ευέλθοντος αφήνει μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό.

Αν εμείς όλοι ανθρωπίνως θρηνούμε, η ουράνιος Εκκλησία, αντιθέτως, χαίρεται και αγάλλεται και μας καλεί να πράξουμε το ίδιο, γιατί από τούδε και εις τους αιώνες των αιώνων έχει αποκτήσει ένα άξιο λειτουργό του ουράνιου θυσιαστηρίου. Εντάσσεται πλέον στις λειτουργικές και λατρευτικές χορείες των αγίων Αγγέλων και όλων των λειτουργών του Τριαδικού Θεού, που, και εκείνοι, όπως και ο πατήρ Ευέλθων, διακόνησαν το επίγειο θυσιαστήριο της στρατευμένης Εκκλησίας και τώρα διακονούν το ουράνιο θυσιαστήριο της θριαμβεύουσας Εκκλησίας του Χριστού.

Έλαχε σε μένα, ως Μητροπολίτης της Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου και πνευματικός πατέρας του ιερού κλήρου μας, να εκφωνήσω αυτό τον επιθανάτιο λόγο για τον αγαπητό μας πατέρα Ευέλθοντα. Αισθάνομαι ότι θα τον αδικήσω με τις πενιχρές αναφορές μου στο ποιμαντικό, πνευματικό και εκκλησιαστικό του έργο. Με πολλή συντομία θα προσπαθήσω να διηγηθώ στην αρχή το βιογραφικό του πατρός Ευέλθοντος και στη συνέχεια θα κάνω μικρή αναφορά στους βασικούς άξονες του έργου του.

Γεννήθηκε στο κατεχόμενο χωριό Άγιος Γεώργιος Σπαθαρικού στις 3 Μαρτίου 1950. Το 1973 νυμφεύθηκε την Ανδρούλα Γεωργίου από το Σπαθαρικό Αμμοχώστου και απέκτησαν τρία παιδιά, τη Μαρία και το Δημήτρη καθώς και το Χριστόφορο, που αποδήμησε προς Κύριο, όπως είπαμε το 1995.

Την 1η Ιουλίου 1973 χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε Χωρεπίσκοπο Κωνσταντίας, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, και στις 3 Νοεμβρίου 1979, πρεσβύτερος από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Χρυσόστομο Α΄ στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου. Στις 4 Μαΐου 1980 χειροθετήθηκε Πνευματικός και Οικονόμος από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Χρυσόστομο Α΄. Στις 10 Μαρτίου 2002 χειροθετήθηκε Πρωτοπρεσβύτερος από τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Πέτρο τον Ζ’ († 2004).

Ως διάκονος υπηρέτησε στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά Αμμοχώστου μέχρι και την τουρκική εισβολή του 1974. Μετά την εισβολή υπηρέτησε στην αρχή ως διάκονος και μετέπειτα ως Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου μέχρι το 1999. Από το 1999 μέχρι και σήμερα υπηρετούσε ως Προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου.

Ο πατήρ Ευέλθων ήταν κάτοχος πτυχίου Παιδαγωγικών και Θεολογίας. Υπηρέτησε αρχικά ως εκπαιδευτικός στη Δημοτική Εκπαίδευση και εν συνεχεία στη Μέση Εκπαίδευση. Αφυπηρέτησε ως Διευθυντής του Λυκείου Παραλιμνίου το 2009. Υπήρξε συγγραφέας αρκετών εποικοδομητικών βιβλίων.

Μέσα από την πνευματική εκκλησιαστική και πολύχρονη διακονία του, ο πατήρ Ευέλθων δεν περιόρισε τη δραστηριότητά του στην καθημερινή διεκπεραίωση των θεμάτων των Ενοριών, στις οποίες είχε διακονήσει, αλλά έδωσε την ευρύτητα που πρέπει να έχει το έργο ενός κληρικού, κεκλημένου από τον Θεό να γίνει ο καλός οικονόμος των της Εκκλησίας πραγμάτων τε και χρημάτων, στον οποίο εμπιστεύθηκε ο Θεός τα τάλαντα της βασιλείας του και τη σωτηρία των ψυχών. Η επιτυχία του έργου έχει ως μυστικό πρώτα και πάνω από όλα την ενίσχυση και το φωτισμό του μοναδικού Ποιμένα της Εκκλησίας του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Γιατί, όπως μας υπενθυμίζει ο Ψαλμωδός, «εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. Ρκστ.126). Επιπρόσθετα, απεκόμισε την εμπειρία φωτισμένων ανθρώπων της Εκκλησίας με τους οποίους βρισκόταν σε πνευματική επικοινωνία στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Έτσι μάλιστα, η πρόνια του Θεού επεφύλλασσε ώστε ο θάνατός του να επέλθει στο τελευταίο του τάξίδι στο Αίγιο, στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιώάννου του Θεολόγου.

Ο πατήρ Ευέλθων διακρινόταν για τις δύο ιδιότητες που είχε, ως ιερέας και ως εκπαιδευτικός, χωρίς η μία να αποβαίνει εις βάρος της άλλης, αλλ’ αντίθετα, η μία να ενισχύει την άλλη. Είχε οργανώσει σε όλους τους τομείς και κατά τον καλύτερο τρόπο την Ενορία όπου διακονούσε: τη λειτουργική ζωή, τα κατηχητικά σχολεία, τους κύκλους μελετών της Αγίας Γραφής, τη Σχολή Γονέων, το φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο της Ενορίας, την επί σειρά ετών επιτυχημένη έκδοση του περιοδικού της Ενορίας «Παρά την Λίμνην» κ.λπ. Ο ίδιος ήταν άριστος λειτουργός, γνώστης και πιστός τηρητής των λειτουργικών διατάξεων, γι’ αυτό και πέτυχε να επικρατεί τάξη κατά την τέλεση των ιερών Ακολουθιών.

Από την άλλη, είχε διακριθεί και ως εκπαιδευτικός και κατάφερε όχι μόνο να ασκήσει το έργο του Δασκάλου, αλλά να ακουμπήσει τις ψυχές των νέων. Ένεκα του έργου του, του ήθους του, της κοινωνικής του παρέμβασης και του παραδείγματος του, κατόρθωσε να μπει στις συνειδήσεις όλων, να τυγχάνει σεβασμού και να χαίρει εκτίμησης από όλους. Δεν ήταν άνθρωπος των κενών λόγων αλλά των έργων. Το παράδειγμά του αποτελεί παρακαταθήκη και για άλλους κληρικούς, αλλά και για όσους επιθυμούν να εργασθούν μέσα στην Εκκλησία.

Λέμε, πολλές φορές, ότι ένας κληρικός καταξιώνεται στο λειτούργημά του και είναι ευλογημένος από τον Θεό, αν στη διάρκεια της ποιμαντικής του διακονίας, καταφέρει να οικοδομήσει ένα ναό. Ο πατήρ Ευέλθων οικοδόμησε όχι μόνο αυτό τον περικαλλή και μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτη, αλλά στο Παραλίμνι, με φροντίδα του ιδίου και με τη συμπαράσταση όλων των πιστών και κατοίκων του Παραλιμνίου κατέβαλε προσπάθεια να ανοικοδομηθούν ή και να ανακαινισθούν και να διακοσμηθούν με τοιχογραφίες πολλά  από τα παρεκκλήσια, όπως βεβαίως και εκείνο του Αγίου Νεκταρίου εις μνήμην του αείμνηστου Χριστόφορου.

Εκτός από την ανοικοδόμηση και ανακαίνιση Εκκλησιών, έμπρακτα ενδιαφέρθηκε πρωτίστως για τον άνθρωπο και τον πόνο του, με την ίδρυση του ΚΕΠΑ και με το πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο προς άτομα, προς οικογένειες, προς όλους εκείνους που προσέτρεχαν και του ζητούσαν βοήθεια και συμπαράσταση υλική και πνευματική. Εκείνο που έχει περισσότερη ίσως σημασία από την ανακαίνιση μίας ή πολλών Εκκλησιών είναι η ανοικοδόμηση ζωντανών Εκκλησιών, ζωντανών ναών του Αγίου Πνεύματος, μέσα από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και των πνευματικών του συμβουλών, πράγμα που το πέτυχε στο ακέραιο.

Το ενδιαφέρον του πατρός Ευέλθοντος επεκτάθηκε και στο χώρο της Ορθοδόξου Ιεραποστολής στην Αφρική. Είναι γνωστή η προσφορά και ενίσχυση του Ιεραποστολικού έργου που επιτελείται από την Ιερά Μητρόπολη της Κένυας και από άλλες Μητροπόλεις του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής. Είχε επισκεφθεί κατ’ επανάληψη τις ιεραποστολικές περιοχές, είτε για ανέγερση Εκκλησιών και σχολείων, είτε για ενίσχυση του ιεραποστολικού έργου, καθώς και με συλλογή χρηματικών ποσών για στήριξη του γενικότερου ιεραποστολικού έργου. Έτσι, ο πατήρ Ευέλθων κατέστη γνωστός και πολλοί Αρχιερείς από το εξωτερικό προσέτρεχαν για να οργανώσουν μαζί του ιεραποστολικά προγράμματα.

Στις 11 Ιουνίου ο πατήρ Ευέλθων, αφού συλλειτούργησε μαζί μας στην κατεχόμενη Ιερά Μονή του Αποστόλου Βαρνάβα, επισκέφθηκε το κατεχόμενο χωριό του και άλλους τόπους που ήταν για εκείνον, όπως και για μας, φορτισμένοι με τις πλέον αναντικατάστατες αναμνήσεις, γιατί είναι ο τόπος όπου έχουμε τις πνευματικές, τις χριστιανικές και τις εθνικές μας ρίζες και καταβολές και που γεμίζουν τη ψυχή μας με πικρία ένεκα της σημερινής κατάστασης. Έτσι, έφυγε χωρίς να γευθεί της χαράς της ελευθερίας της σκλαβωμένης κοινότητας καταγωγής του και όλων των κατεχομένων εδαφών και ιερών μνημείων μας.

Σε προπέμπουμε, αξιοσέβαστε πάτερ Ευέλθων, σήμερα, εορτή των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στην αιώνια ζωή και ανάπαυση, συναγμένοι σ’ αυτό τον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου, που τόσο αγάπησες. Είμαι βέβαιος ότι, όπως και το όνομά σου σημαίνει ετυμολογικά, θα τύχεις καλής προϋπάντησης στον ουρανό με το καλώς ήλθες και με τους λόγους της παραβολής του Κυρίου: «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (Μτ. 25:21). Αιωνία η μνήμη σου. Καλό Παράδεισο. Καλή ανάσταση.

Σήμερα, Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011 εκοιμήθη εν Κυρίω ο Πρωτοπρεσβύτερος Ευέλθων Χαράλαμπους, ο οποίος υπηρετούσε στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου. Ο μακαριστός π. Ευέλθοντας γεννήθηκε στο κατεχόμενο χωριό Άγιος Γεώργιος Σπαθαρικού στις 3 Μαρτίου 1950. Το 1973 νυμφεύθηκε την Ανδρεανή Γεωργίου από το Σπαθαρικό Αμμοχώστου και απέκτησαν τρία παιδιά, το Χριστοφόρο († 1995), τη Μαρία και το Δημήτρη.

Την 1ην Ιουλίου 1973 χειροτονήθηκε διάκονος από το μακαριστό τότε Χωρεπίσκοπο Κωνσταντίας κ. Χρυσόστομο και την 3ην Νοεμβρίου 1979 πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Χρυσόστομο Α΄ στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου. Στις 4 Μαΐου 1980 χειροθετήθηκε Πνευματικός και Οικονόμος από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κυρό Χρυσόστομο Α΄. Την 10ην Μαρτίου 2002 χειροθετήθηκε Πρωτοπρεσβύτερος από τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Πέτρο τον Ζ’ († 2004).

Ως διάκονος υπηρέτησε στον Ιερό Ναό Αποστόλου Λουκά Αμμοχώστου μέχρι και την τουρκική εισβολή του 1974. Μετά την εισβολή υπηρέτησε ως διάκονος και Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου μέχρι το 1999. Από το 1999 μέχρι και σήμερα υπηρετούσε ως Προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου.

Ο μακαριστός π. Ευέλθων ήταν κάτοχος πτυχίου Παιδαγωγικών και Θεολογίας.  Υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη Δημοτική και Μέση Εκπαίδευση, και αφυπηρέτησε ως Διευθυντής Λυκείου το 2009. Υπήρξε συγγραφέας εποικοδομητικών βιβλίων.