Αρχιμ. Γερασίμου Ραπτόπουλου, Ιεροκήρυκος

«Έσεσθε ούν ημείς τέλειοι»

(Ματθ. ε, 48)

«Χριστός Ανέστη».  Ο Χριστός αναστήθηκε.  Δεν το είπε μόνον ο Άγγελος στις Μυροφόρες.  Το είπαν και οι ίδιες.  Το είπαν και οι μαθηταί του.  Το είπαν και το διεκήρυξαν παντού.  Σε όλο τον κόσμο.  Γιατί τον είδαν με τα μάτια τους.  Τον ψηλάφησαν με τα χέρια τους.  Έφαγαν μαζί του.  Και μίλησαν μαζί του.  Όχι μόνο μια, και δυο φορές.  Συχνά, στη διάρκεια των σαράντα ημερών, ο Ιησούς παρουσιάζεται στις Μυροφόρες και στους Μαθητάς.  Παρουσιάζεται και τους ομιλεί «τα περί βασιλείας του Θεού».  Ξεφυλλίζοντας την Κ. Διαθήκη μετρούμε δώδεκα εμφανίσεις του Ιησού.  Αξίζει να τις δούμε με συντομία.

Πρώτη:  Η πρώτη εμφάνιση γίνεται στη Μαρία τη Μαγδαληνή.  «Αναστάς δε πρωί πρώτη σαββάτων εφάνη πρώτον Μαρία τη Μαγδαληνή» (Μάρκ. ιστ, 9).  Η Μαγδαληνή αγάπησε πολύ το Χριστό.  Και ο Χριστός, αμείβοντας την αγάπη της αυτή, εμφανίζεται πρώτα σ’ αυτήν.

Δεύτερη:  Σε όλες τις Μυροφόρες.  Την ίδια μέρα.  Το ίδιο πρωινό.  Όταν βρήκαν το μνήμα άδειο κι άκουσαν από τον άγγελο το μήνυμα της αναστάσεως, έτρεξαν να πουν στους μαθητάς το μεγάλο νέο.  Σ’ αυτή την πορεία «απάντησεν αυταιίς ο Ιησούς λέγων· χαίρετε» (Ματθ. κη, 9).  Κι εκείνες χάρηκαν.  Κι αυτή τη χαρά μετέδωσαν και στους μαθητάς.

Τρίτη:  Στον Πέτρο.  Αν από τις γυναίκες πρώτα εμφανίζεται στη Μαρία τη Μαγδαληνή, από τους άνδρες πρώτα εμφανίζεται στον Απ. Πέτρο.  «Ώφθη Σίμωνι» (Λουκ, κδ, 34).  Ή, όπως γράφει ο Παύλος, «ώφθη Κηφά» (Α΄ Κορ. ιε, 5).

Τέταρτη:  Στους δυο μαθητάς Κλεόπα και Λουκά καθώς πήγαιναν στους Εμμαούς.  Περπατούσε και ο Ιησούς μαζί τους.  Μέχρι το χωριό.  Και εκεί μόνο τον αναγνώρισαν.  Τότε που τους ευλόγησε το ψωμί τους «και αυτός άφαντος εγένετο απ’ αυτών» (Λουκ. κδ, 13-33).

Πέμπτη:  Στους δέκα μαθητάς.  Αργά το βράδυ.  «Ούσης οψίας τη ημέρα εκείνη» (Ιαών. κ, 19).  Αυτή την ώρα «ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς ειρήνη υμίν».  Κι ύστερα τους δείχνει τα χέρια του και την πλευρά τους για να δουν τα σημάδια των πληγών και να πιστέψουν ότι αυτός είναι ο Εσταυρωμένος Διδάσκαλος τους.

Έκτη:  Στους ένδεκα.  Αυτή τη φορά είναι παρών και ο Θωμάς που δυσπιστούσε στους δέκα που του είπαν για την εφάνισι του Ιησού.  «Μεθ’ ημέρας οκτώ…έρχεται ο Ιησούς των θυρών κεκλεισμένων, και έστη εις το μέσον…» (Ιωάν. κ, 26).  Εδώ ο αναστημένος Ιησούς καλεί το Θωμά να βάλη το δάκτυλό του στα σημάδια των πληγών του.   Να δει με τα μάτια τα τρυπημένα χέρια του.  Και να ψηλαφίση με τα χέρια την πλευρά που χτυπήθηκε από τη λόγχη.  Και όταν το έκανε αυτό, ωμολόγησε και είπε:  «Ο Κύριός μου και ο Θεός μοου».

Εβδόμη:  Στους επτά, κοντά στη λίμνη.  «Μετά δε ταύτα εφανέρωσεν ευατόν πάλιν ο Ιησούς τοις μαθηταίς επί της θαλάσσης της Τιβεριάδος» (Ιωάν. κα, 1).  Εδώ ο Ιησούς καλεί τους μαθητάς για φαγητό και ο ίδιος παίρνει και τους δίνει ψωμί και ψάρια.

Ενάτη:  Στους πεντακοσίους κάπου στη Γαλιλαία.  Τη μαρτυρία αυτή μας τη δίνει ο Παύλος από πληροφορίες που έχει από τον Πέτρο.  «Έπειτα ώφθη επάνω πεντακοσίοις αδελφοίς εφάπαξ» (Α΄ Κορ. ιε, 6).

Δεκάτη:  Στον Ιάκωβο τον αδελφόθεο.  «Έπειτα ώφθη Ιακώβω» (Α΄ Κορ. ιε, 7).

Ενδεκάτη:  Σε όλους τους μαθητάς.  «Είτα τοις αποστόλοις πάσιν» (Α΄ Κορ. ιε, 7).  Είναι πολύ πιθανόν σ’ αυτή την εμφάνισι να είναι παρόντες και οι εβδομήκοντα μαθηταί.  «Ήσαν γαρ και άλλοι απόστολοι, ως εβδομήκοντα».   

Δωδεκάτη:  Στους μαθητάς, την ημέρα της αναλήψεώς του, πάνω στο όρος των ελαιών.  Στην τελευταία αυτή εμφάνισι τους ευλογεί και ευλογώντας τους αναλήφθηκε στον ουρανό.  «Και εγένετο εν τω ευλογείν αυτός αυτούς διέστη απ’ αυτών και ανεφέροτο εις τον ουρανόν»  (Λουκ. κδ, 50-53).

Δεν τις είπαμε όλες τις εμφανίσεις του Ιησού.  Αφήσαμε μια.  Αφήσαμε αυτή που αφορά εμάς.  Ο Ιησούς θα εμφανισθή και σε μας κάποια μέρα.  Θα τον δουν και τα δικά μας τα μάτια.  «Οψόμεθα αυτόν καθώς εστί» (Ιωάν. γ, 2).  Και θα χαρούμε κι ημείς πολύ.  Θα εμφανισθή, όταν θα ρθη να μας πάρη μαζί τους.  «Και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα» (Α΄ Θεσ. δ, 17).  Και έτσι θα είμαστε πάντα μαζί τους.  Μόνο να είμαστε καλοί, όπως μας το λέει με την Αγ. Γραφή.  Καλοί, όπως κι Εκείνος.  Καλοί.  «Τέλειοι και ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι» (Ιακ. α, 4).