(+) Τάσου Μητσόπουλου

Εισήλθαμε και φέτος στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Με φανφάρες, γιορτές και φωνές που συνόδευσαν την προηγηθείσα περίοδο της Απόκρεω. Χωρίς τη σεμνότητα και συστολή του Κυρίου που καίτοι βασιλεύς εισήλθε στην αγία πόλη «επί πώλου όνου». Τα βήματα μας, έστω κι έτσι, έχουν αρχίσει νοερά να κινούνται στα χνάρια του Ιησού και η πορεία, μας οδηγεί μέσα από μια σειρά ανεπανάληπτων πνευματικών διεργασιών και προσωπικών εμπειριών στην κορύφωση. 

Για τους πολλούς, ίσως τα όσα γράφονται για την περίοδο ετούτη να ηχούν κοινότυπα και τετριμμένα. Δεν είναι όμως. Γιατί κάθε χρονιά, η περίοδος αυτή είναι εντελώς διαφορετική. Έχει μια ασύλληπτη μοναδικότητα την οποία καλούμαστε να ρουφήξουμε σταλιά-σταλιά. Η πνευματική και μυστηριακή μέθεξη της οποίας γινόμαστε κοινωνοί όσες και όσοι τουλάχιστον επιχειρούμε να διαρρήξουμε το φαύλο κύκλο της καθημερινότητα και της μικροπρέπειας που μας κρατά καθηλωμένους στην πνευματική υστέρηση και ανέχεια, είναι ανεπανάληπτη. Και κάθε χρονιά έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε με τα διεισδυτικά μάτια της ψυχής μας νέες εμπειρίες και να βιώσουμε κατά τρόπο ανεπανάληπτα μοναδικό, ατομικά και συλλογικά, όλες τις πτυχές του θείου δράματος. Την βαϊφόρο είσοδο στην Ιερουσαλήμ, τον ανεπανάληπτο κλονισμό της ανθρώπινης φύσης με το «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», την προδοσία και τη σύλληψη, τους εμπτυσμούς και το ράπισμα, το μαρτυρικό ανέβασμα στο Γολγοθά, την υπέρτατη σταυρική θυσία, την ταφή και τελικά τη ζωηφόρο Ανάσταση. Τη λύτρωση. Τη νίκη δηλαδή της ζωής επί του θανάτου. Τη σύζευξη του κτιστού, φθαρτού και πεπερασμένου με το άκτιστο, άφθαρτο και υπερβατικό. 

Οι μελωδικότατοι ψαλμοί και ύμνοι της Ακολουθίας των Χαιρετισμών που κατέκλυσαν τους ναούς μας μαζί με τον πιστό λαό του Θεού, αποτελούν την κλίμακα που μας μεταφέρει και μας εισάγει στο κλίμα και την ατμόσφαιρα των αγίων ημερών. Και μας προετοιμάζουν για τη φοβερή και τρομερή εκείνη στιγμή του συναπαντήματος με το Θείο. Την στιγμή που θα αντικρίσουμε σε όλο του το μεγαλείο το αληθινό πρόσωπο της όντως ζωής. χωρίς τις γήινες συμβατικότητες και εξωραϊσμούς. Χωρίς τα περιττά φτιασιδώματα με τα οποία οι άνθρωποι στολίζουν τα αθύρματα και τα είδωλα. 

Αυτήν ακριβώς την περίοδο, αν πραγματικά και γνήσια επιθυμούμε να γίνουμε συμμέτοχοι και συγκοινωνοί αυτής της μοναδικής εμπειρίας, της μετάβασης δηλαδή από το φθαρτό στο άφθαρτο και να μην μείνουμε «εκτός νυμφώνος» τότε θα πρέπει, χωρίς καθυστέρηση και δισταγμό, να επιλέξουμε την οδό της απόλυτης συντριβής και ταπείνωσης. Της εσωτερικής πνευματικής κάθαρσης. Της αποκήρυξης του «εγώ». Να νίψουμε τα ανομήματά μας με πόνο και σπαραγμό ψυχής. Να δηλώσουμε εθελουσίως έτοιμοι για θυσία. Να προσφέρουμε την ψυχή μας αντίδωρο στο Θεό για το δώρο της ψυχής που μας προσφέρει. Να απλώσουμε θαρρετά το χέρι μας στον Κύριο και να αρπάξουμε το δικό Του καθώς Αυτός συντρίβει το θάνατο και διαβαίνει το κατώφλι της αιώνιας ζωής.

Ας προσπαθήσουμε αυτές τις μέρες να οραματιστούμε. Ας γίνουμε όλοι μας λίγο ονειροπόλοι. Ας πιστεύσουμε ξανά στο θαύμα. Ας ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια της ψυχής μας. Ας εισέλθουμε για λίγο στη σφαίρα του μυστηρίου. Ας συγχωρέσουμε για να συγχωρηθούμε. Ας αποθέσουμε με άκρα ταπείνωση την ύπαρξή μας στο έλεος Εκείνου.

Ας σφραγίσουμε τον πειρασμό της ματαιοδοξίας, της κενοδοξίας και της κοσμικότητας. Ας ατενίσουμε ψηλά και μπροστά. Ας γευτούμε λίγο από το εκούσιο πάθος και τη συγκλονιστική θυσία. Ας θωρακισθούμε με πανίσχυρη πνευματική αρματωσιά. Ας πορευθούμε ευθυδρόμως την οδό του προσωπικού μας μαρτυρίου με ήθος και γενναιότητα. Με το κεφάλι ψηλά. Και ας προετοιμάσουμε επιμελώς τους εαυτούς μας για το δικό μας πάθος, για τη δική μας έξοδο από τον κόσμο της φθοράς. Για τη δική μας τελική αποκάλυψη «ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού». Γένοιτο.