Μέσα στα πλαίσια της «1ης Διεθνούς Εκθέσεως Βιβλίου Αμμοχώστου» πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το βράδυ της Τετάρτης 3 Νοεμβρίου η εκδήλωση με θέμα: «ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ». Η εκδήλωση περιλάμβανε ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σασίμων κ. Γεννάδιο (Οικουμενικό Πατριαρχείο) με θέμα: «Πρόσωπο με πρόσωπο: Οι νέοι κάτοπτρο της ζωής της Εκκλησίας μας», καθώς και Παραδοσιακό Μουσικό Πρόγραμμα με θέμα: «Κωνσταντινούπολη – Μικρά Ασία. Ένα μουσικό σεριάνι».

Στην εκδήλωση, εκτός του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σασίμων κ. Γενναδίου, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής και του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κωνσταντίας κ. Βασιλείου, ως οικοδεσπότου, παρέστησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Αντωνόπουλος, πολλοί κληρικοί, οι αρχές του τόπου, εκπαιδευτικοί και πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και πολλοί νέοι και νέες.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κωνσταντίας κ. Βασίλειος, καλωσορίζοντας τους παρευρισκομένους, τόνισε την ιδιαίτερη σημασία που αποδίδει η Εκκλησία μας στην ποιμαντική των νέων, καθώς δεν μπορεί να παραμείνει μακριά από τα προβλήματα των νέων, αλλά οφείλει να αφουγκρασθεί τη φωνή της αγωνίας τους για το μέλλον. Στη συνέχεια και αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σασίμων κ. Γεννάδιο για την ολοπρόθυμη ανταπόκρισή του να μιλήσει στην παρούσα εκδήλωση, αναφέρθηκε στους στενούς πνευματικούς και φιλικούς δεσμούς που τους συνδέουν και του ζήτησε να μεταφέρει τις υϊικές προσρήσεις τόσο του ιδίου όσο και του ποιμνίου του προς τον Παναγιότατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.

Στη συνέχεια το λόγο έλαβε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σασίμων κ. Γεννάδιος ο οποίος ανέπτυξε το θέμα της ομιλίας του ως ακολούθως:

ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ: ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΤΟΠΤΡΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Σεβασμιώτατε καί φίλτατε μοι ἅγιε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Μητροπολῖτα Κωνσταντίας-Ἀμμοχώστου κ. Βασίλειε,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμότατοι ἄρχοντες,
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί
ἰδιαιτέρως χαιρετῶ ἀπό καρδίας τά Νιάτα τῆς εὐλογημένης Κύπρου.

Μέ ἀνάμικτα αἰσθήματα χαρᾶς ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης, ἐκφράζω κατ’ ἀρχήν ἐγκαρδίους εὐχαριστίας πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Κωνσταντίας- Ἀμμοχώστου κ. Βασίλειον, φίλτατον καί λίαν ἀγαπητόν, γιά τήν εὐγενικήν πρόσκλησίν του νά συμμετάσχω τῶν ἐκδηλώσεων τῆς προγραμματισθείσης ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του, τῆς 1ης Διεθνοῦς Ἐκθέσεως Βιβλίου-Ἀμμοχώστου καί ἐν ὄψει ἐπίσης τῆς ἐπετείου τῶν πεντήκοντα ἐτῶν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Προερχόμενος ἀπό τήν Κωνσταντινούπολιν, τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων, τήν Πόλιν τῶν θρύλλων τό σταυροδρόμι αὐτό πολιτισμῶν καί μακραίωνης ἱστορίας.

Δέν τυγχάνει πρώτη φορά πού εὑρίσκομαι στήν Πόλιν σας, μέ τήν ὁποίαν μέ συνδέουν προσωπικοί λόγοι καί πνευματικοί δεσμοί, πόσον μᾶλλον μέ τήν ἁγιοτόκον καί ἀποστολικήν νῆσον τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα καί τῶν μυρίων μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

Ἀναμοχλεύοντας τήν σκέψη μου θεώρησα καλόν ὅπως ἀπευθυνθῶ σήμερα πρός τούς Νέους καί τίς Νέες μας, πρόσωπον πρός πρόσωπον, εἰς ἕναν διάλογον εἰλικρινῆ καί πηγαῖον μέσα ἀπό τήν παράδοσιν καί τήν μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἐν ὄψει τῶν νέων προκλήσεων καί προβληματισμῶν τῆς ἐποχῆς μας.

Ἀγαπητοί μας Νέοι καί Νέες,

Ἡμέρα χαρᾶς καί πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως γιά τήν πόλιν τοῦ Παραλιμνίου, ὄχι μόνον μέ τήν εὐκαιρίαν ὀργανώσεως αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων, σπεύσατε μετά χαρᾶς νά ἀνταποκριθῆτε εἰς τό ἱερόν προσκλητήριον τοῦ Ποιμενάρχου σας καί ἤδη τιμᾶτε μέ τήν ὁλόθυμον παρουσίαν σας τήν ἐξαίχουσαν αὐτήν πρωτοβουλίαν τῆς 1ης Διεθνοῦς Ἐκθέσεως Βιβλίου.

Ἡ ἄφιξίς μου εἰς τὴν πόλιν σας, πέραν τῆς κατεχομένης Ἀμμοχώστου, τῆς «Νύμφης τῆς Κύπρου» κατά τήν ποιητική φιλοκαλίαν, εἶναι λίαν παρακλητική καί ἐμψυχωτική ἐν μέσῳ τῆς συγχρόνου ἀνανεώσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς ὁποίας τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον γιά τήν νεολαία καί τόν ἐν Χριστῷ καταρτισμό της ἐνέπνευσε καί ὑλοποίησε τήν σημερινή εὐκαιρία ἑνός ἀδελφικοῦ συμπνευματισμοῦ.

Ἡ ἰδιαίτερη προσοχή καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή γιά τή νεολαία ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα γιά τούς πνευματικούς ταγούς τῆς Ἐκκλησίας μας μία ἀπό τίς βασικές προτεραιότητες τῆς πολυδιάστατης ποιμαντικῆς διακονίας της, πού ἐμπνέει σέ ὅλους μας ἱερά καί βαθύτατα συναισθήματα! Οἱ Νέοι καί οἱ Νέες μας εὑρίσκεσθε διαρκῶς στό ἐπίκεντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας μέριμνας ὡς «Θεοῦ γεώργιον» καί ὡς ἀναδυόμενη καινή ἐν Χριστῷ κοινωνία «εἰκόνων Θεοῦ» καί «κατά Χάριν Θεῶν»…

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διαχρονικά, σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη, περιβάλλει μέ περισσή φιλοστοργία τά νέα παιδιά κατά τό ὑπόδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ – «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός Μέ» (Μαρκ.10, 14), ἀλλά καί μέ συνείδηση ἱστορικῆς εὐθύνης ἀπέναντι στήν εὐαίσθητη, μέ κάθε ἔννοια, ὅσο καί εὐέλπιδα αὐτή κοινωνική περιοχή. Μακριά ἀπό στείρους δογματισμούς, ἀνώφελες ἀπολυτοποιήσεις καί ἐπιφανειακές ἠθικολογίες, ἐν ἐλευθερίᾳ καί ἀγάπῃ καταθέτει ἡ Ἐκκλησία μας τόν Λόγο της πρός τούς νέους, ἀγωνιῶσα συνεχῶς καί ἀγωνιζομένη νά τόν καθιστᾶ σύγχρονο καί ἐπίκαιρο, χωρίς ὅμως νά τόν ἀλλοιώνῃ, προσβλέποντας στήν πνευματική αὔξηση καί τήν ἠθική καλλιέργεια τῶν παιδιῶν της γιά τυχόν ἀπώλεια τῶν ὁποίων θά “ἀποδώσῃ λόγον καί ἐν τῷ νῦν καί ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι”.

Ἡ νεολαία μας, θά τολμοῦσα νά πῶ, ἀποτελεῖ τήν πάλλουσα καρδία τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας κοινότητας ποὺ τῆς ἐξασφαλίζει συνέχεια, ζωτικότητα καί ἐνέργεια. Μία καρδία ὅμως ποὺ πολύ συχνά καλεῖται νά φορτωθῇ τίς ἱστορικές εὐθύνες τῶν ὅποιων ἀντινομιῶν καί πάσης φύσεως καταχρήσεων, τῶν πιθανῶν παραλείψεων καί τυχόν λαθῶν ὁλόκληρου τοῦ κοινωνικοῦ σώματος, μέ ἀποτέλεσμα ἄλλοτε νά ἐκφράζῃ τήν δίκαιη διαμαρτυρία της εὔσχημα ἤ καί σιωπηλά, ἄλλοτε πάλι νά ἐγείρῃ ἀπειλητική τήν δικαιολογημένη ἤ καί ἱερή ὀργή της, κάποτε ὅμως καί νά ἐκτονώνεται ἀνεξέλεγκτα, πάντως ὄχι ἀνερμήνευτα, μέ τά ἀλλεπάλληλα βραχυκυκλώματα τοῦ κοινωνικοῦ μηχανισμοῦ, ἀλλά καί μέ δική της ἄδικη, ἐν πολλοῖς δέ ἄστοχη καί μάταιη φθορά!

Εἶναι γεγονός ὅτι πολλάκις πληρώνετε, ἰδιαιτέρως τά σημερινά παιδιά τίς συγγνωστές καί ἀσύγγνωστες “ἁμαρτίες” τῶν γενεῶν ποὺ προηγήθηκαν, ἀπαντώντας μέ τήν σειρά σας, σέ πρωτοφανῆ μεγέθη, συχνά μέ συμπεριφορές περιθωριακές, προκλητικές, ἀκραῖες καί ἄλλες.

Στούς ἀδιέξοδους δρόμους πού πολιορκοῦν ἀσφυκτικά τήν σημερινή πολύπαθη νεότητα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὡς Θεανθρώπινη κοινωνία, μέ ἐπίγνωση τῶν καυτῶν προβλημάτων πού στήν σύγχρονη ἐποχή ταλανίζουν ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ὡς ἀνεξάντλητη πνευματική βρυσομάνα, καλεῖται νά διαδραματίσῃ πρωτεύοντα ρόλο καί νά προσφέρῃ τό ζωογόνο νερό της, τήν πολύτιμη μαρτυρία της, πού ἀνακουφίζει καί ἀναπαύει τήν ἀνθρώπινη ψυχή σας. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ κατά τήν δική Του ὁμολογία, ἀλλά καί τή δική μας βιωματική ἐμπειρία εἶναι «Ὕδωρ τό ζῶν καί ἀλόμενον» ποῦ ἀποκαθαίρει, ξεδιψᾶ καί ζωογονεῖ τόν ἔσω ἄνθρωπο, καλεῖ ἐντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς Συνάξεως τόν κάθε ἄνθρωπο προσωπικά καί μάλιστα τό νέο καί τήν νέα μέ τήν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς πού τούς διακρίνει, σέ μία ὑπαρξιακή, ἀποκλειστική καί λυτρωτική συνάντηση μαζί Του, γιά νά τόν ἐκκεντρίσῃ στό Μυστικό Σῶμα Του καί νά τόν καταστήσῃ συγκοινωνό τῆς Ζωῆς, τῆς Ἀγάπης, τῆς Εἰρήνης, τῆς Ἐλπίδας, καί τῆς Χαρᾶς ὥστε «οὐδείς αἴρει ἀφ’ ἡμῶν» (Ἱωάν. 16,22), τῆς Οὐράνιας Μακαριότητος ἀπό τῆς παρούσης ζωῆς…

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί εἴμαστε οὐρανοπολίτες: «οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν” (Ἑβρ. 13,14) καί «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. 3,20). Ἐν τούτοις μία κοινωνία καταλλαγῆς μέ τόν Θεόν καί πορείας πρός τήν θέωσιν δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι κοινωνία καταλλαγῆς καί συμφιλιώσεως καί μέ ὅλον τόν κτιστόν κόσμον, μία κοινωνία ἀγάπης. Αὐτή ἡ πολυπρισματική καί ἀπεριόριστη ἀγάπη πρός πάντας ἀνεξαιρέτως εἶναι τό κύριον γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί, στήν κρίσιμη ἱστορική καμπή πού διανύουμε, ἡ αὐθεντική της μαρτυρία στό σύγχρονο κόσμο. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας πρός ἐσᾶς, τούς νέους τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἀποδέκτες -παραλῆπτες τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ἀλλά καί ἡ ἰδική σας, τῶν σημερινῶν νέων ὀρθόδοξη μαρτυρία πρός τόν κόσμον, γιατί κι ἐσεῖς καλεῖσθε μέ τήν σειράν σας, νά λειτουργήσετε ὡς ἀπόστολοι-πομποί τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος στούς ἀνθρώπους ποῦ σᾶς περιβάλλουν, θά μᾶς ἀπασχολήσῃ στήν παροῦσα εἰσήγησιν.

Ὡς κοινωνία ἀγάπης ἡ Ἐκκλησία μας δέν μπορεῖ παρά νά συμπάσχῃ καί νά συμπαρίσταται στόν «ἐλάχιστον ἀδελφόν του Κυρίου», τόν ἀσθενῆ, τόν ἄπορον, τόν ξένον, τόν ὀρφανό, τόν ὑπερήλικα, τόν μόνον, τόν πονεμένον, τόν προδομένον, τόν κατατρεγμένον, τόν πρόσφυγα, τόν ἄστεγον, τόν ἄνεργον, τόν κρατούμενον, τόν ἐξαρτημένον, τόν διαφορετικόν, τό ἀγέννητο παιδί, τήν κακοποιημένη μάνα καί γυναῖκα, τό θῦμα τῆς κάθε λογῆς ἐκμεταλλεύσεως καί τῆς ἐγκληματικότητας τοῦ πολέμου… !

Μέσα σ’ ἕναν κόσμον ὅπου ἡ εἰρήνη δοκιμάζεται ἀπό πολλά, ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία νά ἐμπνεύσῃ τήν φιλίαν σέ καιρούς ἀφιλίας, τήν συνεργασίαν, τήν συνεννόησιν καί τήν ἀμοιβαίαν ἐμπιστοσύνην. Ἐμπρός στήν σύγχυσιν τῶν ἰδεῶν καί τῶν προτύπων, τήν ἀνατροπήν τῶν ἀξιῶν, τήν κατάλυσιν ἀρχῶν καί ἰδανικῶν, τήν στρέβλωσιν τῆς ἀληθείας, τήν αὐτοκαταστροφικήν μανίαν, ἀναβαθμίζει καί ἐξυγιαίνει τό ἀνθρώπινον πρόσωπον, προβάλλει τήν εἰλικρίνειαν τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων, τόν σεβασμόν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τόν εὐγενῆ συναγωνισμόν, τήν ἐντιμότητα, τήν ἁγνότητα, τήν ἀνιδιοτέλειαν, τόν ἐθελοντισμόν, ἀντιμετωπίζει μέ σεβασμό τό φυσικό περιβάλλον, ὡς ναό τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς καί κόσμημα τοῦ Δημιουργοῦ, καί ἀπαντᾶ στίς σύγχρονες προκλήσεις τῆς ἐκρηκτικῆς ἀνάπτυξης τῆς ἀνθρωπολογίας καί τῆς βιοηθικῆς, τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, προσεγγίζοντας τόν ἄνθρωπον σάν προσωπικότητα «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Γέν. 26,27) καί ὄχι ὡς ἔμβιον ὕλην καί ἀντικείμενον ἀφύσικων πειραματισμῶν καί αὐθαιρέτων ἐπεμβάσεων.

Μολονότι πρωταρχικόν μέλημα τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό τήν αἰώνια σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τό Εὐαγγέλιο ἀγκαλιάζει τόν ὅλον ἄνθρωπον χωρίς νὰ ἀφίνει ἀκάλυπτη τήν παραμικρή πτυχή τῆς καθημερινότητός του, καί τόν μεταμορφώνει σέ “καινήν κτίσιν” προσφέροντάς του τήν αἰωνιότητα εἰς τόν κόσμον!

Ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται πάντοτε διαλεκτικά σέ μιά ἀκανθώδη ὅσο καί εὐλογημένη ἱστορική διαδρομή εἴκοσι καί πλέον αἰώνων μέ παρουσία καταλυτική γιά τήν ἐξέλιξιν τοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ δέ ἱστορική ἐμπειρία προδίδει ὅτι μόνο μέσα στήν ἐκκλησιαστική Παράδοσιν εἶναι δυνατόν νά ἀνακαλύψῃ κάποιος, καί ἰδιαίτερα ὁ νέος ἄνθρωπος μέ τίς ἔντονες ὑπαρξιακές ἀνησυχίες, τίς ἀληθινές διαστάσεις τοῦ εἶναι του καί τῶν στοιχείων πού τό συνθέτουν. Ἡ αὐθεντικότητα τῶν ὅρων τῆς ζωῆς καί τῶν ἐννοιῶν τῶν ἱεροτέρων ἐκ τῶν συμβόλων της μόνον ἐντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς Συνάξεως διασώζεται. Ἐφ’ ὅσον βέβαια δέν ἐννοοῦμε τήν Ἐκκλησία ὡς ἰδεολογία ἤ ὡς φιλοσοφικό σύστημα, ἀλλά ὡς βιωματική ἐμπειρία πίστεως.

Ἡ Ὀρθοδοξία συνιστᾶ φανέρωσιν ὀρθῆς πίστεως, ἀλλά καί συμβατό πρός αὐτήν τήν πίστιν τρόπον ζωῆς, προσανατολισμένον στήν προοπτικήν της αἰωνιότητος. Ἀτενίζει τά οὐράνια, χωρίς ὅμως νά χάνει τήν ἐπαφήν μέ τά γήϊνα. «Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ.6,33). Πορεύεται στόν κόσμο, ἀλλά δέν συσχηματίζεται μέ τό κοσμικό φρόνημα οὔτε παρεκκλίνει ἀπό τήν «Ὁδόν» καί τό «Φῶς» ποῦ εἶναι Αὐτός ὁ Κύριος καί Θεός μας.

Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή μας δέν ὁδηγεῖ ἐκτός κοινωνικῆς πραγματικότητος! Οὔτε ἀποσκοπεῖ στήν δημιουργία ἀνεδαφικῆς προσωπικότητας ἤ στήν χειραγώγησιν νέων πού θά ζοῦν σέ γυάλινους πύργους. Ἡ Ἐκκλησία μας θέλει τά παιδιά της ἰσορροπημένα, ὑγιεῖς προσωπικότητες, ζωντανά κύτταρα τῆς κοινωνίας, παράγοντες πολιτισμοῦ καί ἱστορικῆς προόδου. Δέν τούς ἀρνεῖται τήν ψυχαγωγία, τήν ἐπικοινωνία, τίς διαπροσωπικές καί διαφυλικές σχέσεις, τήν πληροφόρησιν, τήν ἐπιστημονικήν γνῶσιν, τήν τεχνικήν κατάρτισιν, τήν χρῆσιν τῶν πολυμέσων, τήν πολιτισμικήν πρόοδον, οὔτε τούς στερεῖ τόν δημόσιον λόγον, τόν πολιτικόν βίον, τήν ἐνεργοποίησιν γιά τά κοινά ἤ τήν μέριμναν γιά τίς ἀτομικές βιοτικές ἀνάγκες, τήν χαράν τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνικότητας. Ἀγωνίζεται ὅμως σάν σωστική κιβωτός, ἀπό τή μία μέ τούς θησαυρούς τῆς μυστηριακῆς χάριτος καί τά πολυμέσα τῆς ἀσκητικῆς παραδόσεως πού διαχειρίζεται, νά δημιουργῇ πνευματικά ἀντισώματα στούς πειρασμούς καί νά ἐνισχύῃ τίς ἐσωτερικές ἀντιστάσεις τῶν παιδιῶν της ἀπέναντι στίς ἐνέργειες τοῦ πονηροῦ, κατ’ ἐξοχήν μάλιστα τῶν νέων της πού, ὅπως εἶναι φυσικόν, στά πρῶτα τους βήματα ἴσως εἶναι πιό εὐάλωτοι καί δικαιοῦνται περισσότερη στήριξι, καί ἀπό τήν ἄλλη μέ τόν πλοῦτον τῆς ἁγιοπατερικῆς σοφίας πού διαθέτει, καλλιεργεῖ νέα πρότυπα καί στάσεις ζωῆς ἐναρμονισμένα στό πνεῦμα τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας τῆς ὁποίας ζωντανή ἐνσάρκωσιν προβάλλει τήν καθημερινή μαρτυρία τῶν ὀρθόδοξων μονῶν καί τῆς ἐνοριακῆς ἐμπειρίας στήν θεία λατρεία, τήν κοινωνία τῶν προσώπων, τό ἄνοιγμα τῶν καρδιῶν, τήν κένωσιν τῆς ἀγάπης, μέ ἀναφορά σέ κάθε περίπτωσι, στόν Ἐπίσκοπό τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», ὡς ὁρατό κέντρον ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας, φορέα τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἐγγυητήν καί θεματοφύλακα τῆς ἐγκυρότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ βίου.

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ὅσο ποτέ ἄλλοτε καλεῖται νά μεταμορφώνῃ ἐν Χριστῷ, τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον, προσλαμβάνοντας στήν Θεία Λειτουργία ὅλη τήν κτίσιν γιά νά τήν ἑνώσει εὐχαριστιακά καί νά τήν προσαγάγει στόν ἐν Τριάδι Θεῷ. “Οἱ Ὀρθόδοξοι – θά γράψει ὁ μακαριστός μέγας Θεολόγος π. Ντιμίτρου Στανιλόαε, – κατανοοῦν τήν Ἐκκλησίαν ὑπό τό φῶς τῆς Εὐχαριστίας”. Ὁλόκληρος ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ λόγος καί τά μυστήρια, ἀπορρέουν ἀπό τήν Θεία Εὐχαριστία καί βρίσκουν τήν ἐκπλήρωσή τους σ’αὐτή. Κατά συνέπεια ἡ Εὐχαριστία εἶναι ὄχι μόνο ἕνα “μυστήριο” ἀλλά τό μεγάλο μυστήριο τῆς συμμετοχῆς στή ζωή τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ ἀνακεφαλαίωση ὁλόκληρης τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας ἐν Χριστῷ, καί ἡ πρόγευση τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Στήν Εὐχαριστία, ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖται στό κέντρο τῆς ἱστορίας, καθαγιάζοντας καί μετασχηματίζοντας τόν κόσμον, ὄντας μιά νέα δημιουργία, πού δημιουργεῖ ἕνα νέον τρόπον ζωῆς. Συγχρόνως, τοποθετεῖται στό τέλος τῆς ἱστορίας ὡς σημεῖο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού κρίνει τόν κόσμον, λαμβάνοντας ὑπ’ὄψιν τήν ἐσχατολογικήν πραγματικότητα, τῆς ὁποίας ἡ Εὐχαριστία εἶναι μιά ἐκδήλωσις.

Ἐν τούτοις, ἡ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ μέσῳ τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας σήμερα, ὅπως καί πάντοτε, εἶναι ἀδιανόητο θεολογικά νά ἐξαντλεῖται στά ὅρια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ λειτουργικός ἑορτασμός τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος ἐκτείνεται ἀναπόφευκτα στήν ζωήν τῶν πιστῶν σέ ὅλες τίς διαστάσεις της, σέ μιά «Λειτουργία Ζωῆς μετά τήν Λειτουργία». Ἡ Θεία Εὐχαριστία, ὡς λειτουργική πράξις, διακονεῖ τήν ἑνότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Σύναξις τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνον ὀφείλει νά δίνῃ ἀλλά καί ἀποτελεῖ ἀπό μόνη της αὐθεντική μαρτυρία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμον, φανέρωσις τοῦ “κατ΄ἐξοχήν κοινωνικοῦ” δόγματος πού εἶναι τό Τριαδολογικόν.

Ἡ Θεία Λειτουργία συνιστᾶ μία μόνιμον ἱεραποστολικήν ἔμπνευσιν καί ἀφετηρίαν καθοριστικήν ὄχι μόνον γιά τόν προσωπικόν καί ἀέναον εὐαγγελισμόν τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, πολύ δέ περισσότερόν τοῦ νέου καί τῆς νέας οἱ ὁποῖοι ἐπιδίδονται ὅσο κανείς ἄλλος στήν ἀναζήτησιν τῆς αὐθεντικότητος, ἀλλά καί γιά τήν ἰδική τους, στή συνέχεια, εὐαγγελική μαρτυρία πρός τόν κόσμον ὅπου ἄλλωστε καί ἡ Ἐκκλησία ὡς ἑνιαῖο σῶμα καλεῖται ἐξίσου νά διαδραματίσῃ ρόλο ἑνωτικό, ρόλο, μέ ἄλλα λόγια, εὐχαριστιακό, σέ μιά ἐποχή μάλιστα σάν τήν σημερινήν ποὺ παρά τίς κάθε λογῆς συγκρούσεις, ἀποτυπώνει σέ ἔντονο βαθμό τήν δίψαν γιά ἑνότητα καί οἰκουμενικότητα.

Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Σταυρός, ἡ Ἀνάστασις, ἡ Μεταμόρφωσις, τά Θαύματά Του, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ποὺ κατά τόν Ἄγ. Γρηγόριον τόν Παλαμᾶ “…μέ τόν θεῖον ἔρωτά της μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων κατέβασε τόν Θεόν στήν γῆ..”, καί τό “ἀναρρίθμητον νέφος” τῶν Ἁγίων μας, εἶναι τά λαμπρότερα παραδείγματα θαυμαστῆς “ἀνάκρασις κτιστοῦ καί ἀκτίστου”, “ὑπέρ φύσιν καί λόγον ἀλληλοπεριχώρισις τῶν Οὐρανίων μέ τά ἐπίγεια”, κορυφαῖες καί ὑπερχρονες μαρτυρίες τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμον. “Ἕνας ἅγιος – καί ἅγιος σημαίνει πολύ ἁπλά κάθε ἄνθρωπο πού παίρνει στά σοβαρά τήν πίστιν του” καί σιγά-σιγά καί λίγο-λίγο δέχεται μέσα τοῦ τίς ἄκτιστες ἀκτίνες τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πού ἀπό τήν ψυχήν του ξεχειλίζουν στό σῶμα του καί τελικά διαχέονται θαυματουργώντας σέ ὅλον τόν κτιστόν κόσμον- ἕνας ἅγιος, θά μᾶς πεῖ χαρακτηριστικά ἕνας ὀρθόδοξος θεολόγος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν, “…κάνει πολύ περισσότερα γιά τήν ἀλλαγή τοῦ κόσμου παρά χιλιάδες τυπωμένα προγράμματα. Ὁ ἅγιος εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός ἐπαναστάτης σέ αὐτή τήν ζωή…”!

Ἀγαπητοί μου,

Πλημμυρίζει αἰσιοδοξία ἡ καρδιά μας ἐμπρός στό συγκινητικό θέαμα ἑκατοντάδων σύγχρονων νέων καί νεανίδων στήν ὑλιστικήν ἐποχήν τοῦ μηδενισμοῦ καί τῆς ἀπαξίας, νά ἐκδηλώνουν ζωντανά, μέ τήν εὐπρεπῆ παρουσία σας τούτην τήν ὥρα, τί ἄλλο, ἀλήθεια, ἀπό τήν ἀγάπη σας καί τήν προσήλωσίν σας στήν Ὀρθοδοξία!

Γνωρίζομεν ὅτι ὅλοι σας “ἀγωνίζεσθε τόν καλόν ἀγώνα τῆς Πίστεως” (Λουκ. 13,24) “ἕκαστος ἐφ’ ὤ ἐτάγη”, κοντά στούς καλούς ποιμένες τῶν ἐνοριῶν σας, διακονώντας μέ ὑπομονή καί αὐταπάρνησιν στήν θείαν λατρείαν, στήν φιλανθρωπίαν, στήν κατήχησιν, στόν καλλωπισμόν τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, μετέχετε στά ἱερά Μυστήρια, μυσταγωγεῖσθε στίς θεῖες Ἀλήθειες καί ἀναζητᾶτε στήν ζωήν σας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καλλιεργούμενοι ἐν Χριστῷ καί καρποφορώντας στό “μυστικό Σῶμα” τῆς Εὐχαριστιακῆς σας Συνάξεως, τά “χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”, καί αὐτό πληροῖ τήν ψυχήν σας μέ ἱερή καύχησιν!

Γνωρίζομεν ἐπίσης ὅτι ἀπό τό ἕνα μέρος ζεῖτε καί ἀναπνέετε στό κατανυκτικό κλίμα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, κάτω ἀπό τό ἁγιασμένο πετραχήλιον τοῦ πνευματικοῦ σας πατέρα καί τίς φτεροῦγες μιᾶς εὐσεβοῦς οἰκογένειας οἱ περισσότεροι, ὅπου γαλουχεῖσθε καί τρέφεσθε πνευματικά, διαρκῶς ἀναβαπτιζόμενοι στήν μαρτυρία τῆς Πίστεως, ἀπό τό ἄλλο ὅμως κινεῖσθε καί ἐπιβιώνετε σέ κοσμικά περιβάλλοντα ὅπου κυριαρχοῦν ὁ εὐδαιμονισμός, ὁ ἀνταγωνισμός, ἡ ἀλληλοεξόντωση, ὅπου συνήθως μέσα στήν ἀπόλυτη ἀπόγνωση τοῦ θανάτου δέν χωροῦν μεταφυσικές ἀναζητήσεις, καί συχνά μέσα στήν ἀπύθμενη μοναξιά δέν περισσεύει τόπος γιά ἱερά καί ὅσια, ὅπου ὑποτιμᾶται ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας καί εὐτελίζεται ἡ ζωή. Κατανοοῦμεν ὅτι στήν καθημερινότητά σας συναναστρέφεσθε μέ ἀδελφούς μας τῆς διπλανῆς πόρτας, συχνά λιγότερο προνομιούχους σέ εὐκαιρίες συνάντησης μέ τόν Ἰησοῦ, τήν Ζωή τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι οὔτε κἄν ὑποψιάζονται ὅτι ἕνας Θεός φόρεσε τήν ἀσθένειά τους γιά νά τούς συναντήσῃ, καταδέχθηκε νά γεννηθῇ σέ ἕνα Σπήλαιο ἀνάμεσα σέ σταυλισμένα ζῶα γιά χάρη αὐτῆς τῆς συνάντησης, ἀνέβηκε μέχρι τόν Σταυρό, κατέβηκε ἕως τόν Ἅδη, ἄφησε τά “ἐνενήντα ἐννέα πρόβατα τῆς Ποίμνης Του” γιά τό ΕΝΑ, ἀναζητώντας τους, ἀπό ἀγάπη καί μόνο … ἀδελφές ψυχές διψασμένες γιά εὐαγγελισμό, “γῆ ἀγαθή” πού περιμένει τόν “Καλό Σπορέα” της…

Νέοι καί Νέες, αὐτός ὁ κόσμος ποῦ παραπαίει τυφλός χωρίς ὁδηγό, ἔχει ὅσο ποτέ ἄλλοτε τήν ἀνάγκη τοῦ σταυροαναστάσιμου μηνύματος τῆς θυσίας, τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης, τῆς κοινωνικῆς εὐαισθησίας καί εὐθύνης. Ἔχει ἀνάγκη τήν χάρη καί τό ὑπόδειγμα τῶν ἁγίων μας, τό ἀποστολικό κήρυγμα περί “τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος” (Α’ Πέτρ. 3, 15), περί “τοῦ ἔργου τῆς πίστεως καί τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης” (Α’ Θεσ. 1,3). Γιά τήν σωτηρία αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἦλθε ὁ Χριστός μας στή γῆ! Δέν τόν ἀπέρριψε, ἀλλά τόν προσέλαβε καί τόν μεταμόρφωσε πνευματικά. Αὐτός ὁ κόσμος στούς θαμπούς του ὁρίζοντες, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς ἡλιαχτίδες τῆς ὀρθόδοξης μαρτυρίας, ἀπό τό φῶς τῆς δικῆς μας ὁμολογίας ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς… Ἡ σιωπή καί ἡ ἐσωστρέφεια ἰσοδυναμοῦν στήν περίπτωση αὐτή μέ ἄρνηση καί λιποταξία. Ἡ δική μας ἀποστολή ὡς μελῶν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι ἄλλη, δέν μπορεῖ καί δέν θά μποροῦσε νά εἶναι ἄλλη, ἀπό τό νά θελήσουμε νά μοιραστοῦμε μαζί του τόν ἀδαπάνητον πλοῦτον τῆς ὀρθόδοξης ἐμπειρίας μας σάν “χρηστοί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ”.

Ἕνας σύγχρονος θεολόγος μας μέ ἀγωνιώδεις καί πνευματικές ἀνησυχίες θά πεῖ ὅτι ἡ σημερινή “οἰκονομικὴ χρεοκοπία σέ πολλά κράτη τῆς Εὐρώπης καί ὄχι μόνον, ἡ διαφθορὰ καὶ κατάρρευση ἠθικῶν ἀξιῶν, ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ κοινωνικοῦ σώματος σὲ ἀρένα διεκδικήσεων, αὐτὰ καὶ τὰ συναφῆ, ἐκεῖ ἔχουν τὴν αἰτία τους: στὴν συμπλεγματικὴ ταύτιση τοῦ μηδενισμοῦ μὲ τὴν ‘πρόοδο’, στὴν ἐπηρμένη χλεύη γιὰ κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο. Κυρίως ὅμως στὴν διαστροφὴ τῶν θησαυρισμάτων καὶ θεσμῶν τῆς μεταφυσικῆς παράδοσης: καί στὴν θρησκειοποίηση πολλές φορές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος. Παραμένουν ὅμως θολὲς οἱ αἰτίες, τόσο ἀπὸ τὴν χρονικὴ ἀπόσταση τῶν ἀπαρχῶν ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν σύγχυση τῶν φρενῶν.” [1]

Ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τήν σύγχρονη πρόσκληση καί πρόκληση στήν “κοινωνία τῶν Πολιτῶν”, πού ὅλοι σας ἀνοίκετε προβάλλοντας νέα πρόταση ζωῆς στά δραματικά ἀδιέξοδά της ἐποχῆς μας. Ὁ Δομήτωρ καί μυστική Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀπευθύνει ἀνεξαιρέτως σέ ὅλους μας τό προσωπικό Του κάλεσμα, γιά μέν “τά ἄλλα Του πρόβατα τά ἐκτός της αὐλῆς” τῆς Ἐκκλησίας Του, προσκλητήριο ἐπιστροφῆς στήν Κιβωτό τῆς Σωτηρίας, γιά δέ τούς πιστούς ἀκολούθους Του, “τούς ἰδίους μαθητές” Του κλῆσιν ἱεραποστολικήν νά μήν ἐπιλέξουν τόν ρόλον τοῦ θεατῆ πρό τῶν συγχρόνων κοσμογονικῶν ἐξελίξεων, προτιμώντας τήν ἀσφάλεια τῶν ἀτομοκεντρικῶν τούς συνόρων πού τούς ἀποξενώνουν ἀπό τό ὑπόλοιπον ἐκκλησιαστικόν σῶμα, ἄρα καί ἀπό Ἐκεῖνον, ἀλλά νά ἑτοιμάσουν ἑαυτούς γιά νά προσφερθοῦν σάν ἱερό προζύμι πού θά “ζυμώσει ὅλη τή ζύμη”, μεταβάλλοντας τόν κόσμο σέ “Ἄρτο Ζωῆς”.

Οἱ Νέοι καί οἱ Νέες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι μόνο δέν ἐξαιρεῖσθε ἀπό τή θεία αὐτή κλήση, ἀλλά ἀπεναντίας, καλεῖσθε χάρις εἰς τά ἐξαιρετικά τάλαντα τῆς εἰλικρίνειας, τῆς ἀφοσίωσης, τῆς τόλμης, τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, καί τῆς ἱεραποστολικῆς φλόγας πού σᾶς διακρίνουν, νά γίνετε σημαιοφόροι τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν στά περιβάλλοντα πού ζεῖτε καί ἰδιαίτερα εἰς αὐτήν τήν ὄμορφον νῆσον τῆς Μεσογαίου. Λουσμένοι οἱ ἴδιοι ἀπό τό γαλανό χρῶμα τῆς Μεσογείου καί ἀπό τό Φῶς τῆς θείας οἰκονομίας, νά Τό ἐξακτινώνετε στήν Οἰκουμένη ὡς “Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως”, λειτουργώντας στά ἴχνη τῶν ἁγίων μας, δι’ εὐχῶν τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί μέ τή Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ἐντός μέν τῆς εὐχαριστιακῆς κοινότητας ἀφυπνιστικά, ἀπέναντι στό πνευματικό ‘ΑΙDS’ τῆς ἐκκοσμίκευσης καί στό καρκίνωμα τῆς αὐτάρκειας, στίς ἱεραποστολικές σας δέ διαδρομές, σάν ὑγιές μόσχευμα γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ κόσμου!

“Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη” (Ματθ. 28,19) κατά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου μας, καί οἱ ἐγκάρδιες εὐχές ὅλων μας, οἱ προσωπικές πατρικές εὐχές τοῦ ὁμιλοῦντος, ἰδιαιτέρως δέ ἡ εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου σας, τοῦ Ποιμενάρχου καί Οἰκοδεσπότου τῆς πνευματικῆς αὐτῆς ἐκδηλώσεως, τοῦ ὁποίου ἡ ἐξέχουσα ἀγάπη καί εὐαισθησία γιά τή νεολαία εἶναι διεγνωσμένη καί διηνεκής.

Ἐν κατακλεῖδι, οἱ προσωπικές εὐχές καί ἡ ἀγωνία μου θά σᾶς συνοδεύουν πάντοτε, εὐχόμενος ἀπό καρδίας τά βέλτιστα στήν προσωπική σας ζωή πλήρης πνευματικῶν ἀγαθῶν.

[1] Χρήστου Γιανναρά, Τί μεταμορφώνει τήν ἀγέλη σέ κοινωνία; Καθημερινή, 15 Αὐγούστου 2010.