Διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Ανατέλλει η τριακοστή εξηκοστή πέμπτη μέρα του έτους. Ένας ακόμη χρόνος περνά. Με χαρές, με λύπες, με επιτυχίες, με αποτυχίες, με ικανοποιήσεις, με απογοητεύσεις. Αναπόφευκτα λοιπόν, η τελευταία μέρα του χρόνου είναι συνυφασμένη με το αίσθημα της προσμονής για το νέο χρόνο που ετοιμάζεται να μπει στη ζωή μας. Προσμονή για ευτυχία, υγεία και πρόοδο. 

Πάντα η επιδοκιμασία ενός φίλου, ενός συγγενή ή ενός γνωστού με τις πιο πάνω ευχές είναι η προωθητική δύναμη για να συνεχίσει ο άνθρωπος την ανηφόρα της ζωής. Αυτές είναι οι μέρες όπου, επιβεβαιώνεται περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο η ανάγκη επικοινωνίας μαζί τους και η επιστροφή του σε μέρη οικεία. Επικοινωνία που όσο και αν έχουν αλλάξει οι εποχές και οι συνήθειες, δεν παύει να είναι μέσα στις προτεραιότητες των ημερών.

Αυτή η επιθυμία της αναζήτησης στα ίχνη όπου ξυπνούν οι μνήμες και τα μέρη όπου βίωσε ο καθένας είτε τις πρώτες εφηβικές ανησυχίες είτε τα πρώτα επαγγελματικά βήματα, είναι αυτό που δικαιολογεί εν πολλοίς έννοιες όπως θρησκεία, οικογένεια, πατρίδα. Έννοιες παρεξηγημένες στις μέρες μας, που έρχονται ωστόσο, έστω και έμμεσα, να αποδείξουν την αξία τους και τη σημασία τους αυτές τις γιορτινές μέρες και ν’ αποτελέσουν το κύριο χαρακτηριστικό των ημερών, γι΄ αυτή την τελευταία μέρα του χρόνου που μας αφήνει για να δώσει τη θέση της στη χαραυγή του νέου.

Ένας καινούργιος χρόνος λοιπόν έρχεται. Στην πραγματικότητα ο χρόνος δεν αλλάζει, αλλά συνεχίσει να κυλά με τον ίδιο ρυθμό. Το ζητούμενο είναι, εάν εμείς θ’ αλλάξουμε, εάν η κοινωνία μας θα κινηθεί σε νέα τροχιά . Εάν οι καταστάσεις γύρω μας, στο ευρύτερο πολιτισμικό πλαίσιο και κοινωνικό γίγνεσθαι, θα βελτιωθούν. Για να επιτευχθεί αυτό, σαφώς απαιτείται η επίδραση πολλών παραγόντων. Ένας απ’ αυτούς είναι και η επαναπροσέγγιση των ανθρώπων και η συνεργασία των λαών μεταξύ τους με βάση την αρετή του ανθρωπισμού.

Η γνησιότερη μορφή του υπαρκτού Ανθρωπισμού είναι η αλληλεγγύη, καθώς αποτελεί την απόδειξη της υλικής, ψυχικής και πνευματικής ενότητας, συνεργασίας και συμπαράστασης μεταξύ των ανθρώπων, πέρα από φυλετικές, θρησκευτικές, οικονομικές, πολιτικές ή άλλες διαφορές.

Για την ελληνορθόδοξη εκκλησία με τη μακρά παράδοση, ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία, οι διαπιστώσεις αυτές σημαίνουν, πρώτον, ότι είναι σημαντική η αποστολή της, αφού στους κόλπους της ικανοποιούν τα θρησκευτικά τους συναισθήματα οι πιστοί της. Και δεύτερον ότι, η όποια δράση της δεν θα πρέπει να εκφράζει έλλειψη σεβασμού για τη θρησκευτική ελευθερία και του τελευταίου πολίτη και της οποιασδήποτε μειονοτικής κοινότητας ή άλλης ομάδας που θέλει να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται διαφορετικά. Η αδιαλλαξία και η μισαλλοδοξία εκτρέφουν τον φανατισμό, τον ρατσισμό, τα μίση ανάμεσα στους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τους πολιτισμούς, τους λαούς.

Ας ευχηθούμε το νέο έτος 2019 που ανατέλλει σε λίγες ώρες, να δημιουργήσει ελπίδες στον ταραγμένο κόσμο και να δώσει την προοπτική ούτως ώστε η ευτυχία και η ειρήνη μέσα στις ζωές των ανθρώπων και ανάμεσα στις σχέσεις των λαών και πολιτισμών μεταξύ τους, να μην είναι μόνο μια «κούφια» ευχή που επαναλαμβάνετε διαρκώς, ιδιαίτερα τις μέρες αυτές αλλά να καταστεί πραγματικότητα.