Ξένιας Παντελή, θεολόγου

Πρωτότυπο Kείμενο

Ἀδελφοί, γνωρίζω ὑμῖν τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ’ ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ ᾿Ιουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, πρέπει να ξέρετε, πως το ευαγγέλιο που σας κήρυξα εγώ δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή μου όσον καιρό ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις. Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη του με είχε καλέσει να τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αυτόν, δε στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά τον Ιάκωβο, τον αδερφό του Κυρίου.

Σχολιασμός

Το θέμα που αναπτύσσει ο Απόστολος Παύλος στο 15ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του είναι η Ανάσταση των νεκρών. Αφορμή για να ασχοληθεί ο Απόστολος με το θέμα τούτο υπήρξε το γεγονός ότι μερικοί από τους χριστιανούς της Κορίνθου αρνούνταν να πιστέψουν στην ανάσταση των νεκρών.

Για να θεμελιώσει ο Παύλος τη διδασκαλία για τη μελλοντική ανάσταση των νεκρών αναπτύσσει εν πρώτοις την κοινή πίστη των Αποστόλων και των πρώτων χριστιανών στην Ανάσταση του Χριστού που αποτελεί τη βάση της αναστάσεως και των νεκρών και η οποία αναδεικνύει χαρακτηριστικά της ζωής και της αναστάσεως. Η Ανάσταση των νεκρών κατά την Δευτέρα Παρουσία προμηνύεται από την Ανάσταση του Χριστού. Δεν έχει καμιά  σχέση με την ζωή μετά το θάνατο του χριστιανού. Η ανάσταση των νεκρών , όλων των ανθρώπων μαζί , θα γίνει την  ίδια στιγμή ,κατά την έλευση της Δευτέρας  Παρουσίας του Χριστού ,που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ανάσταση του Χριστού. Ανάσταση του Χριστού και ανάσταση των νεκρών αποτελούν ένα ενιαίο γεγονός , την πραγματοποίηση  του εσχατολογικού σχεδίου του Θεού για τον κόσμο. O Απόστολος Παύλος για να θεμελιώσει τη διδασκαλία του γύρω από το θέμα της ανάστασης των νεκρών που συνιστά την πεμπτουσία του χριστιανικού κηρύγματος, αναπτύσσει πρώτα την κοινή πίστη των Αποστόλων και των πρώτων χριστιανών στο μεγάλο αυτό γεγονός.

H Ανάσταση του Χριστού κατά τον Απόστολο Παύλο συνιστά την καρδιά του Ευαγγελίου που παρέδωκε ο ίδιος στους Κορινθίους , αλλά και που οι άλλοι Απόστολοι ευαγγελίζονταν με το κήρυγμα τους. Η ίδρυση της Εκκλησίας  της Κορίνθου  υπήρξε καρπός του ιεραποστολικού κηρύγματος του Αποστόλου Παύλου. Το κήρυγμα του Χριστού και το κήρυγμα των Αποστόλων , ονομάζεται «Ευαγγέλιον» γιατί είναι αγγελία χαρμόσυνη που κομίζει τη σωτηρία και εξαγγέλει τον πλούτο των αγαθών .  

Ο θάνατος του Χριστού «υπέρ των αμαρτιών ημων» συνιστά το θεμέλιο της σωτηρίας και γι αυτό την κορυφαία αλήθεια της πίστεως, που πιστεύει και ομολογεί η εκκλησία και που ο Παύλος παρέδωσε στους Κορινθίους . Ο Χριστός αναμάρτητος όντας(Ησ 53,9. Α΄ Πετρ.2,22. Α΄ Ιω.3,5)πέθανε όχι για τον εαυτό του αλλά για μας. Ο θάνατος Του αφορούσε τις δικές μας αμαρτίες.

Ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει ότι Χριστός «απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών κατά τας Γραφάς , ότι ετάφη και ότι εγέιρεται τη Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς». Όπως και όλα τα γεγονότα της ζωής του Χριστού είχαν προφητευθεί και προτυπωθεί στις Γραφές ,το ίδιο συνέβη  και με τον θάνατο του.

Το κατά τας γραφάς σημαίνει  επίσης ότι τα γεγονότα εκτυλίχτηκαν  στο χώρο της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά η αποδοχή τους απαιτεί  την παρουσία και την επενέργεια της πίστεως  του ανθρώπου ως κοινωνία αγάπης και ενότητας με το Θεάνθρωπο Κύριο. Ο Αναστάς Κύριος φανερώθηκε στους Μαθητές , ιδιαίτερα στον απόστολο Πέτρο και μετά στον απόστολο Παύλο. Η προβαλλόμενη απόδειξη δεν έχει βέβαια τον χαρακτήρα ενός λογικού επιχειρήματος , αλλά αποτελεί μια ισχυρή μαρτυρία των ανθρώπων  που στην ύπαρξη τους έζησαν και φανέρωσαν το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Ιδιαίτερα οι Άγιοι Απόστολοι έζησαν την Ανάσταση ως προσωπικό γεγονός και εμπειρία. Έγιναν αποδέκτες της άφθαρτης ζωής του Αναστάντος Κυρίου.

Η παρουσία του Χριστού φανερώνεται μέσα από την αδιάψευστη μαρτυρία των Αποστόλων, αρκεί οι άνθρωποι να ανοίξουν την καρδιά τους για να την δεχθούν. Ειδικότερα το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως αποκαλύπτεται ως το κέντρο της εν Χριστώ σωτηρίας του ανθρώπου.

Ωστόσο ο Απ. Παύλος άφησε ως τελευταία προσωπική μαρτυρία  την εμφάνιση του Κυρίου στο ίδιο, όταν πήγαινε προς τη Δαμασκό. Χωρίς δυσκολία σκιαγραφεί τον εαυτό του. Απο τη μια φανερώνει τη θαυματουργική κλήση του από το Χριστό και από την άλλη δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον εαυτό του ανάξιο και ελλιπή. Έπειτα για να δείξει  πως η υπεροχή της κλήσεως βρίσκεται στην αγάπη του Χριστού, προβάλλει την υπαρξιακή του ασθένεια και ονομάζει τον εαυτό του έκτρωμα. Η ρωμαλέα ομολογία του Αποστόλου για την έσχατη προσωπική του αδυναμία φανερώνει  πως ήδη τον είχε επισκεφθεί η χάρη του Χριστού που επισκέπτεται τον άνθρωπο με ταπεινό φρόνημα.

Επομένως όλοι όσοι πιστεύουν στο Χριστό θα αναστηθούν σε μια αιώνια ζωή. Η Ανάσταση του Χριστού αποδεικνύει τη νίκη του ενάντια στην αμαρτία, και πως έτσι προμηθεύει και σε εμάς την δύναμη για να ζούμε μια νικηφόρα ζωή ενάντια στην αμαρτία(Α΄Κορινθίους 15:24-34).Η ανάσταση του Χριστού αποτελεί τη βάση αλλά και την απόδειξη της μελλοντικής ανάστασης των νεκρών. Η ανάσταση των νεκρών , θα γίνει την ίδια στιγμή, κατά την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου , η οποία συνδέεται άμεσα με τη Ανάσταση του Κυρίου.