Δοξολογίαν ἀναπέμπω πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν, προνοίᾳ καί εὐδοκίᾳ τοῦ Ὁποίου ἀναδεικνύεται ἡ ἡμετέρα ἐλαχιστότης εἰς πρῶτον, μετά ἀπό αἰῶνας, Μητροπολίτην τῆς ἐπανασυσταθείσης Μητροπόλεως Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου. Ἀπορῶ δέ καί ἐξίσταμαι, διατί ἡ τοιαύτη χάρις καί εὐδοκία εἰς ἐμέ, τόν ἐλάχιστον τῶν δούλων τῆς τοῦ Θεοῦ δεσποτείας καί κυριότητος. Ὅπως δέ, πρό ἑνδεκαετίας ὅλης, κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν μου, διέκρινα τήν καθοδηγητικήν παρουσίαν καί πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ καθ’ ὅλην τήν πορείαν τῆς ζωῆς μου, τοιουτοτρόπως καί ἐνταῦθα, μόνον διά τῆς προνοίας καί συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ μεθερμηνεύονται καί κατανοοῦνται ὅσα συμβαίνουν εἰς ἐμέ σήμερον.

Εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ὅτι, διά τῆς ἐπινεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ Ἀπόστολοι Βαρνάβας καί Παῦλος ἐπέμφθησαν ὑπό τῆς εἰς Ἀντιόχειαν ἐν προσευχῇ εὑρισκομένης Ἐκκλησίας, ἵνα κηρύξωσι τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀνά τά ἔθνη, τόν λόγον τῆς σωτηρίας, τόν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνοι δέ «ἐκεῖθεν … ἀπέπλευσαν εἰς Κύπρον, καί γενόμενοι ἐν Σαλαμῖνι κατήγγελλον τόν λόγον τοῦ Θεοῦ» (Πρ. 13:4-5). Αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς Μητροπόλεως, ἥν ἐκλέϊσαν διά τοῦ κηρύγματός των οἱ Ἀπόστολοι Βαρνάβας, Παῦλος καί Μᾶρκος, ἥν καθηγίασε διά τοῦ αἵματος τοῦ Μαρτυρίου του ὁ Ἱδρυτής καί Προστάτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου Ἀπόστολος Βαρνάβας, ἥν ἐμεγάλυναν μεγάλαι καί ἱστορικαί μορφαί Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, οἷος ὁ Πατήρ καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ἱερός Ἐπιφάνιος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμην ἑορτάζει σήμερον ἡ Ἐκκλησία, καλοῦμαι ὑπό τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ, ἵνα συνδέσω μετά τοῦ σήμερον και τοῦ ἐφεξῆς τήν διακοπεῖσαν ἱστορικήν συνέχειαν καί ἵνα συνεχίσω τό ἔργον τοῦ εὐαγγελισμοῦ, ὅ οἱ Ἀπόστολοι ἤρξαντο καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν ἡδραίωσαν.

Ὄντως, δυσχείμεροι καιροί διά τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Πατρίδα ἡμῶν Κύπρον, ἐπέφερον δεινά καί δοκιμασίας, ἅτινα καί συνετάραξαν τήν ἐν λιμένι εὐδίῳ εὑρισκομένην τότε ὁλκάδα τοῦ Κυρίου καί τούς ἐν αὐτῇ πλέοντας πιστούς. Ἡ κατάληψις τῆς Νήσου ὑπό τῶν Σταυροφόρων καί ἡ προσπάθεια ἐκλατινισμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου εἶχον ὡς συνέπειαν τήν μείωσιν τῶν Ἐπισκοπῶν καί τήν διακοπήν τῆς ἱστορικῆς συνεχείας τοῦ βίου τῆς Μητροπόλεως Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου, ὡς καί ἄλλων Ἐπισκοπῶν καί Μητροπόλεων τό ἔτος 1222 μ. Χ. Ἡ ἀνασύστασις τῆς Μητροπόλεως ταύτης, καθώς καί τῶν λοιπῶν ἱστορικῶν Μητροπόλεων καί Ἐπισκοπῶν τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου, ἐκτός τοῦ ὅτι γίνεται ὑπό τῆς καθοδηγητικῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ, συνιστᾶ καί ἐνέργειαν ἐπαναφορᾶς τῆς κανονικῆς τάξεως καί ἱστορικῆς πράξεως, καί διά τόν λόγον τοῦτον, Μακαριώτατε, σήμερον ἐπιτελεῖτε ἔργον συνιστόν νέαν καί ἔνδοξον σελίδα τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἥν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔθεσεν ὑπό τήν ποιμαντικήν Ὑμῶν εὐθύνην καί ἀποστολήν.

Διά τούς λόγους τούτους, ἀλλά καί ὡς κατ’ ἐξοχήν ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου του «ὀρθοτομοῦντος τόν λόγον τῆς ἀληθείας», βεβαιῶ, ὅτι θά ἀγωνισθῶ διά τήν διατήρησιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἥν ἀπεκάλυψε καί ἐδίδαξεν ὁ ἐνανθρωπήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀρχηγός καί κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, διετύπωσαν αἱ ἅγιαι Οἰκουμενικαί καί Τοπικαί Σύνοδοι καί διετράνωσαν οἱ Πατέρες τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Θά ἐργασθῶ δέ πρός ἐμπέδωσιν αὐτῆς εἰς τούς πιστούς τῆς θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας, ἥν ἡ πρόνοια τοῦ ἐν Τριάδι Θεού, πρεσβείαις τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, τοῦ Ἁγίου Ἐπιφανίου καί πάντων τῶν κατά τήν Κύπρον Ἐκκλησίαν διαλαμψάντων Ἁγίων, μοί ἐμπιστεύεται ἀπό τῆς ὥρας ταύτης. Ἐπιπροσθέτως, θά καταβάλω πᾶσαν δυνατήν ἀνθρωπίνως προσπάθειαν πρός διαφύλαξιν τῆς κανονικῆς τάξεως, ἔν τε τῇ διοικήσει καί τῇ λειτουργικῇ πράξει, διότι οὐκ ἔστιν ὁ Θεός Θεός ἀκαταστασίας, ἀλλά τάξεως καί ἁρμονίας.

Διά τοῦτο, ἐπιτραπήτω μοι, ὅπως στρέψω ἐξ ἀρχῆς καί ἐπ’ ὀλίγον τόν λόγον πρός τόν κλῆρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί βεβαιώσω τούτους ὅτι θά εἶμαι ἀδελφός μεταξύ ἀδελφῶν καί διάκονος μεταξύ διακόνων τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου. Θά ἀπαιτήσω, ἐν τούτοις, ἀδελφοί καί πατέρες, τήν καθ’ ὅλα ἐν ἀγάπῃ πρός πάντας διακονίαν ἐντός τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, καί, κατά τόν τοῦ Κυρίου Ἀπόστολον, «μηδεμίαν ἐν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ἵνα μή μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ’ ἐν παντί συνιστῶντες ἑαυτούς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, … ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, … ὡς πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. 6:3-10). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀποστέλλων τούς Μαθητάς αὐτοῦ πρός εὐαγγελισμόν τῶν ἀνθρώπων, παρήγγειλεν αὐτοῖς: «μή κτήσησθε χρυσόν μηδέ ἄργυρον μηδέ χαλκόν εἰς τάς ζώνας ὑμῶν, μή πήραν εἰς ὁδόν μηδέ δύο χιτῶνας μηδέ ὑποδήματα μηδέ ράβδον˙ ἄξιος γάρ ἐστιν ὁ ἐργάτης τῆς τροφῆς αὐτοῦ» (Ματθ. 10:9-10). Ἐπιθυμία ἡμῶν καί προσπάθεια θά εἶναι ἡ πνευματική, ἡ κοινωνική και ἡ οἰκονομική ἐξύψωσις τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ὥστε νά ὑπάρχουν αἱ κατάλληλοι συνθῆκαι πρός ἀπρόσκοπτον ἐπιτέλεσιν τοῦ πνευματικοῦ ἐνοριακοῦ ἔργου, ἐντός πάντοτε τῶν δυνατοτήτων τῆς νεοσυσταθείσης Μητροπόλεως. Ἄλλωστε, ὁμοῦ μεθ’ ὑμῶν, σεβάσμιοι κληρικοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, θά ἐργασθῶμεν διά τήν διοικητικήν ὀργάνωσιν αὐτῆς καί τήν προώθησιν τοῦ πνευματικοῦ αὐτῆς ἔργου εἰς τάς Ἐνορίας καί Κοινότητας, εἰς ἅς εὐδοκίμως μέχρι τοῦδε διακονεῖτε.

Ἡ πολυτάραχος ἱστορία, ἧς ἀμυδράν ἀναφοράν ἤδη ἐποιήσαμεν ἐν τοῖς προειρημένοις, ἀλλά καί αἱ παροῦσαι συνθῆκαι, αἵ τε Ἐκκλησιαστικαί, Ἐθνικαί τε καί πολιτικοκοινωνικαί, διαμορφώνουν καί τήν φύσιν καί τό περιεχόμενον τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καί δραστηριότητος τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου.

Ἐν πρώτοις, ἡ συνεχιζομένη κατοχή τμήματος τῆς Πατρίδος ἡμῶν καί αἱ ἐκ τῆς καταστάσεως ταύτης δημιουργούμεναι παντός εἴδους ἐπιπτώσεις ἐπιβάλλουν τήν συνεχῆ ἐπαγρύπνησιν καί το ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας. Ἐντός τῶν κατεχομένων ὁρίων τῆς Μητροπόλεως ἡμῶν, ὑπενθυμίζω ὅτι εὑρίσκονται ἡ ἱστορική καί τροφός ἡμῶν γεραρά Ἱερά Μονή τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα καί ὁ ἱερός Τάφος τοῦ Ἀποστόλου, ἅτινα, ὡς εὐφυῶς ἐλέχθη, ἀποτελοῦν τόν Χριστιανικόν πνεύμονα τῆς Κύπρου. Ἐκεῖ εὑρίσκεται, ὅμως, και ὁ ἑλληνικός πνεύμων, ἡ ἀρχαία Σαλαμίς καί ἡ ἀρχαιοχριστιανική Κωνσταντία. Ἐκεῖ, ἐν ἄλλοις λόγοις, συνυπάρχουν ἐν ἁρμονίᾳ, ἀφ’ ἑνός μέν αἱ ἱστορικαί ἀπαρχαί τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς Κύπρον, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ Ἑλληνική ταυτότης τῆς Κύπρου, μέ τάς ἀρχαίας πόλεις τῆς Ἐγκώμης καί τῆς Σαλαμῖνος, ὡς καί τῆς βυζαντινῆς Κωνσταντίας. Ἐκεῖ στενάζει ὑπό κατοχήν ἡ νύμφη πόλις τῆς Κύπρου Ἀμμόχωστος, ἡ μόνιμος ἕδρα τῆς ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως, καί καρτερεῖ νά ὑποδεχθῇ τούς νομίμους κατοίκους αὐτῆς διά νά συνεχίσῃ τήν ἱστορικήν αὐτῆς δημιουργικήν πορείαν, τήν ὁποίαν ἐπιθυμοῦν νά ἀλλοιώσουν οἱ ἀλλόφυλοι εἰσβολεῖς. Ἐκεῖ τόσαι καί τόσαι ἐκκλησίαι, διατρέχουσαι τόν κίνδυνον τῆς καταστροφῆς καί τῆς ἐρημώσεως, παραμένουν ἀλειτούργητοι καί ἀναμένουν ἵνα δεχθῶσι τήν ἁγιαστικήν χάριν. Ἡ δήωσις εἶναι φρικιαστική καί προκαλεῖ θλῖψιν καί ὀργήν εἰς τόν πεπολιτισμένον κόσμον.

Δέν προτείνομεν πολιτικήν ἀνάμειξιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν ὑπό τῆς νομίμου Κυβερνήσεως καταβαλλομένην προσπάθειαν πρός ἐπίλυσιν τοῦ Ἐθνικοῦ ἡμῶν προβλήματος. Ἐν τούτοις, ἡ ἱστορική, ἡ διαχρονική και ἡ  συγχρονική εὐθύνη καί ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλει τήν παρακολούθησιν τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, τήν διατύπωσιν, ἐνίοτε, τῶν ἀνησυχιῶν αὐτῆς διά τήν διαγραφομένην, ἤ μή διαγραφομένην, πορείαν τοῦ Ἐθνικοῦ θέματος. Ἐπιπροσθέτως, τονίζομεν τήν ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας καταβολήν συντονισμένων προσπαθειῶν καί ἐνεργειῶν, ἐντός τῶν ἰδικῶν της πλαισίων δραστηριοτήτων, τῶν διεκκλησιαστικῶν καί διαχριστιανικῶν σχέσεων, διά τήν διάσωσιν τῶν μνημείων τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς θρησκευτικῆς ταυτότητος τοῦ λαοῦ ἡμῶν. Ἐάν δέ οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς σιωπήσωσιν, ἤ θελήσωσι νά ἐπιβάλωσι τήν σιωπήν, «οἱ λίθοι κεκράξωνται».

Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν νομιμοποιεῖται νά ἀγωνισθῇ διά τήν διάσωσιν καί συντήρησιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν μνημείων τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ἀποτελούντων σημαντικόν τμῆμα τῆς πολιτιστικῆς καί θρησκευτικῆς κληρονομίας τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ˙ δικαιοῦται νά προβάλλῃ τήν ἀνάγκην ἐφαρμογῆς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἄνευ διακρίσεων εἰς ὁλόκληρον τήν ἐπικράτειαν τῆς Κύπρου˙ δικαιοῦται νά ἀπαιτῇ τήν ἐπιστροφήν τῶν προσφύγων εἰς τάς πατρογονικάς αὐτῶν ἑστίας καί εἰς τάς περιουσίας αὐτῶν˙ δικαιοῦται νά ἀπαιτῇ τήν ἀποχώρησιν τῶν κατοχικῶν στρατευμάτων καί τῶν ἐποίκων καί τήν ἑνοποίησιν τῆς πατρίδος ἡμῶν˙ ἔχει, ὅμως, καί εὐαγγελικόν καθῆκον νά ἐργασθῇ διά τήν συμφιλίωσιν καί τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν ὅλων τῶν νομίμων κατοίκων τῆς Νήσου, πρός προαγωγήν τῆς εἰρήνης, τοῦ δικαίου καί τῆς εὐημερίας.

Διά τόν καθορισμόν, ἐξ ἄλλου, τῆς ποιμαντικῆς καί κοινωνικῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου εἶναι ἐπάναγκες νά ληφθῶσιν ὑπ’ ὄψιν δύο ἐξωγενεῖς παράγοντες, οἵτινες ἐπηρεάζουν τήν ζωήν τῶν πιστῶν καί τήν πορείαν τῆς Πατρίδος ἡμῶν: πρῶτον, ἡ παγκοσμιοποίησις τῶν κοινωνιῶν καί, δεύτερον, ἡ ἔνταξις τῆς Κύπρου εἰς τήν Ἡνωμένην Εὐρώπην. Πιστεύομεν, -καί πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν θά εργασθῶμεν μέ ὅλας μας τάς δυνάμεις-, ὅτι τό ἔργον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου, θά καταστῇ ἀποτελεσματικόν, αὐθεντικόν καί ὡλοκληρωμένον, δηλαδή εὐαγγελικόν καί θά ἀνταποκρίνηται πρός τήν ἀποστολήν αὐτῆς, ἥν ἀνέθεσεν αὐτῇ ὁ Κύριος, θά ἀποφύγῃ δέ τήν ἐσωστρέφειαν και ἀποκλειστικήν διάθεσιν ἔναντι τῶν ἄλλων, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία:

• βιώνῃ καί κηρύττῃ τό περιεχόμενον τῆς πίστεως καί παραδόσεως αὐτῆς ἐντός τοῦ ἐκκοσμικευμένου συγχρόνου κόσμου. Ἀπώτερος στόχος καί σκοπός εἶναι ἡ περιφρούρησις τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τοῦ κάθε προσώπου, διά τό ὁποῖον ὁ Χριστός προσέφερεν ἑαυτόν ἀντίλυτρον ἐπί τοῦ Σταυροῦ, διά νά ὁδηγήσῃ πάντας εἰς τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν, τόν ἁγιασμόν καί τήν ἀπολύτρωσιν.
• ἀσκῇ τό κοινωνικόν καί φιλανθρωπικόν αὐτῆς ἔργον διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν ἀναξιοπαθούντων ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου καί ἀδελφῶν ἡμῶν.
• ἀναπτύσσῃ διάλογον μετά τῆς κοινωνίας καί, κυρίως, μετά τῶν νέων, ὥστε νά διαφυλάξῃ αὐτούς ἐκ τῶν ἐλλοχευόντων ποικίλων κινδύνων καί προσφέρῃ, ἰδιαιτέρως μάλιστα εἰς αὐτούς, τάς ἀξίας τῆς πίστεως καί τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως αὐτῆς.
• συμβάλλῃ θετικῶς εἰς τόν διάλογον μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν, ὡς καί εἰς τόν διάλογον μεταξύ θρησκειῶν καί πολιτισμῶν.
• κυρίως καί πρωτίστως καλῆται νά συμβάλῃ εἰς τήν προώθησιν τῶν Διορθοδόξων σχέσεων διά τήν πανορθόδοξον συνεργασίαν, ἑνότητα καί μαρτυρίαν κατά τήν τρίτην χιλιετίαν.
• ἀναλάβῃ πρωτοβουλίαν πρός ἐνθάρρυνσιν καί προώθησιν τοῦ διαλόγου διά τήν ἀποκατάστασιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης, καθώς καί τῆς ὑπερβάσεως τοῦ φαινομένου τῆς βίας καί τῆς τρομοκρατίας, ἅτινα ταλαιπωροῦν τάς σημερινάς κοινωνίας.
• Ἰδιαζόντως δέ, ἐντός τῆς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καλεῖται ὅπως ἐργασθῇ διά τήν προώθησιν τῶν ἀξιῶν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ Ἔθνους. Και τοῦτο πρός διατήρησιν τῆς ταυτότητος τοῦ λαοῦ μας καί πρός Ἐθνικήν ἐπιβίωσιν αὐτοῦ.

Ταῦτα πάντα θά ἀποτελέσωσι τήν βάσιν καί τούς ὁδοδείκτας τῆς πνευματικῆς καί εὐαγγελικῆς ἡμῶν διακονίας ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου.

Κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν ἐπιτραπήτω μοι ὅπως, μετά τήν πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν δοξολογίαν καί εὐχαριστίαν διά τήν δαψίλειαν τῆς Αὐτοῦ χάριτος πρός ἐμέ, καθηκόντως νά ἐκφράσω τάς εὐγωμόνους καί ὁλοθέρμους εὐχαριστίας μου πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, διά τήν ἐπιδειχθεῖσαν πρός τό πρόσωπόν μου ἐμπιστοσύνην, ἀλλά καί πρός τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, τά Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, διά τε τήν φῆφον αὐτῶν καί τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφικήν ἀγάπην πρός τήν ἐλαχιστότητά μου, ἐμπιστευόμενοι εἰς ἐμέ τήν ὀργάνωσιν καί τήν διαποίμανσιν τῆς ἄρτι ἀνασυσταθείσης ταύτης Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Βεβαιῶ Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, ὅτι, ὅση μοι δύναμις, θά ἐργασθῶ, ἀνταποκρινόμενος εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἐντός τῶν συνθηκῶν τῆς ἡμικατεχομένης Πατρίδος ἡμῶν καί τῆς Μητροπόλεως ταύτης.

Εὐχαριστῶ Ὑμᾶς, κύριε Πρόεδρε τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων, διά τήν παρουσίαν Ὑμών εἰς τό σημαντικόν διά τήν Ἐκκλησίαν καί τήν Πατρίδα ἡμῶν γεγονός τῆς ἐγκαθιδρύσεως τοῦ πρώτου, ἔπειτα ἀπό αἰῶνας, Μητροπολίτου Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου. Ἡ παρουσία Ὑμῶν ἀποτελεῖ βεβαίωσιν τοῦ κοινοῦ ἀγῶνος καί τῆς στενωτάτης συνεργασίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας διά τό καλόν τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου. Εὐχαριστῶ τούς Ἀρχηγούς καί Ἐκπροσώπους τῶν πολιτικῶν Κομμάτων, καθώς καί ἅπαντας τούς ἐκλελεγμένους ἐκπροσώπους τοῦ λαοῦ -Δημάρχους, Βουλευτάς, πολιτειακούς, πολιτικούς καί κοινοτικούς παράγοντας-, τόν Ἔπαρχον Ἀμμοχώστου καί τούς ἐκπροσώπους τῆς Στρατιωτικῆς και Ἀστυνομικῆς Ἡγεσίας, διά τήν τιμητικήν δι’ ἡμᾶς παρουσίαν των.

Εὐχαριστῶ τούς Πανοσιολογιωτάτους Καθηγουμένους, τούς Βαθμούχους κληρικούς καί λαϊκούς, τούς εἰδικούς καί γενικούς ἀντιπροσώπους, οἱ ὁποῖοι, μέ περισσόν ζῆλον, εἰργάσθησαν καί προσέφερον τήν ψῆφον αὐτῶν διά τήν ἐκλογήν μου εἰς τόν Μητροπολιτικόν Θρόνον τῆς Μητροπόλεως ταύτης.

Εὐχαριστῶ πάντας τούς κληρικούς τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφερείας, μετά τῶν ὁποίων εἶχον ἀγαστήν συνεργασίαν, διά τήν προαγωγήν τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας κατά τούς προλαβόντας δυσκόλους καιρούς. Εὐχαριστῶ, βεβαίως, καί ὅλους τούς συνεργάτας μου καί τό προσωπικόν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, μετά τῶν ὁποίων συνηγωνίσθην, ὡς ἀδελφός μετά ἀδελφοῦ, κατά τήν δεκαπενταετῆ καί πλέον διακονίαν μου εἰς τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν, καί διά τήν στήριξίν των εἰς τό ἐκεῖ ἐπιτελούμενον πολυποίκιλον ἔργον. Εὐχαριστῶ τόν Θεόν διά τήν παρουσίαν τῆς Μητρός μου εἰς τήν Ἀκολουθίαν τῆς Ἐνθρονίσεως, καί εὔχομαι διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀειμνήστου Πατρός μου. Εὐχαριστῶ δέ, προσέτι, πάντας τούς συγγενεῖς, ὡς καί τούς ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ προσελθόντας, φίλους, διδασκάλους καί συνεργάτας, ὡς καί πάντας τούς ἐκδηλώσαντας τά αἰσθήματα ἀγάπης πρός τό πρόσωπόν μου.

Ἰδιαιτέρας εὐγνωμόνους εὐχαριστίας ὀφείλω  πρός τήν Αὐτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα, τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, διά τάς εὐχάς αὐτοῦ ἐπί τῇ ἐκλογῇ καί ἐνθρονίσει μου καί διά τόν ὁρισμόν ἐπισήμου Ἐκπροσώπου αὐτοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αὐστρίας κ. Μιχαήλ, ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, ἵνα παραστῇ καί μεταφέρῃ τό σεπτόν αὐτοῦ μήνυμα κατά τήν ἡμέραν αὐτήν τῆς ἀναλήψεως τῶν καθηκόντων μου ὡς Μητροπολίτου Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου. Εὐχαριστῶ ἐπίσης τον ἕτερον ἀδελφόν Ἀρχιερέα ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τόν Μητροπολίτην Σασίμων κ. Γεννάδιον, ὅστις, ἐξ ἀδελφικῶν αἰσθημάτων κινούμενος, ἦλθε διά νά συμμετάσχῃ εἰς τήν χαράν ταύτην. Παρακαλῶ, σεβάσμιοι Ἀρχιερεῖς, μεταφέρατε τάς εὐχαριστίας μου πρός τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καί τήν υἱικήν παράκλησίν μου, ὅπως εὔχηται διά τήν ἐλαχιστότητά μου πρός ἐπιτυχίαν τοῦ ἔργου, ὅ ἡ Ἐκκλησία μοί ἀναθέτει ἀπό τῆς ὥρας ταύτης.

Εὐχαριστῶ, καθηκόντως, καί τούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοθόξων Ἐκκλησιῶν Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων, Ρουμανίας, Γεωργίας,  Ἑλλάδος καί Ἐσθονίας, οἵτινες, ἅμα τῇ ἀγγελίᾳ τῆς ἐκλογῆς μου ὡς Μητροπολίτου Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου, μοί ἐξέφρασαν τήν χαράν καί τάς εὐχάς αὐτῶν, προσέτρεξαν δέ ἵνα ὁρίσωσιν Ἐκπροσώπους, διά νά παραστῶσιν εἰς τήν ἐνθρόνισίν μου. Καί αὐτῶν ἐξαιτοῦμαι τάς εὐχάς καί εὐλογίας δι’ ἐνίσχυσίν μου εἰς τό ποιμαντικόν μου ἔργον, εὐχαριστῶν ἅμα καί τούς παρόντας Ἐκπροσώπους αὐτῶν διά τήν συμμετοχήν αὐτῶν εἰς τό χαροποιόν τοῦτο γεγονός.

Εὐχαριστῶ, ἐπίσης, τους Ἐκπροσώπους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιαστικῶν Δογμάτων, τῶν παρόντων εἰς τήν παροῦσαν χαράν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Ὁλοθύμως εὐχαριστῶ τό Δημοτικόν Συμβούλιον, τόν Δήμαρχον, καί πάντας τούς δημότας Παραλιμνίου, τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἐπιτροπήν καί τούς ἱερεῖς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τούτου διά τήν ἔνθερμον παλλαϊκήν ὑποδοχήν, ἥν μοί ἐπεφύλαξαν, καί τήν ὑλικήν, τήν ἠθικήν καί τήν καθ’ οἱονδήποτε ἄλλον τρόπον στήριξιν τῆς προσωρινῆς ἐγκαθιδρύσεως τῆς ἕδρας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως εἰς τήν πόλιν ταύτην, ἕως ὅτου, τοῦ Θεοῦ εὐδοκοῦντος, ἐγκαθιδρύσωμεν ταύτην εἰς τήν ἐλευθέραν πόλιν τῆς Ἀμμοχώστου. Δι’ αὐτό χαιρετίζομεν καί τήν παρουσίαν τοῦ κ. Δημάρχου Ἀμμοχώστου, τον ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμεν.

Ὅλως ἰδιαιτέρως, εὐχαριστῶ ἐσᾶς, ἠγαπημένε λαέ τοῦ Θεοῦ, τό πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου, οἵτινες ἀθρώως προσήλθατε σήμερον, διά νά διαδηλώσητε τήν ἱκανοποίησίν σας διά τήν ἐπανίδρυσιν τῆς Μητροπόλεώς σας, ἀλλά καί ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν ἠδυνήθησαν νά παραστῶσιν, τούς μακράν καί τούς ἐγγύς, ὅλους ἐκείνους, οἵτινες ἐξηναγκάσθησαν νά ἐγκαταλείψωσι τάς οἰκίας καί τάς κοινότητας αὐτῶν, προσφυγοποιούμενοι ἐντός τῆς ἰδίας ἡμῶν Πατρίδος. Εὐχαριστῶ ὅλους ὑμᾶς διά τάς ἐκδηλώσεις ἀγάπης καί ἐμπιστοσύνης πρός τό πρόσωπόν μου καί ὑπόσχομαι νά ἐργασθῶ, ὅσῃ μοι δύναμις, διά τήν πνευματικήν ἀνύψωσιν καί καρποφορίαν τοῦ ποιμνίου τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως, ὅπου καί ἄν τοῦτο εὑρίσκεται ὑπό τάς παρούσας συνθήκας, καταβάλλοντες πάσαν δυνατήν προσπάθειαν διατηρήσεως τῆς συνοχῆς αὐτοῦ περί τήν Ἱεράν Μητρόπολιν, συμβάλλοντες συγχρόνως καί εἰς τόν ἀγῶνα δικαιώσεως τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ. Πρός τοῦτο, παρακαλῶ ὑμᾶς ὅπως ἀναπέμψωμεν δέησιν πρός τόν Δομήτορα παντός ἀγαθοῦ, τόν Θεόν τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης.

Εὐχαριστοῦμέν Σοι, φιλάνθρωπε Κύριε, ὁ Θεός ἡμῶν, ὅτι ἐπέβλεψας ἐπί τήν ἁγίαν Σου Ἐκκλησίαν καί ὡδήγησας ἡμᾶς εἰς τήν ἀναψυχήν τῆς ἡμέρας ταύτης. Χάρισαι ἡμῖν τόν φωτισμόν τοῦ Ἁγίου καί παντοδυνάμου Σου Πνεύματος, πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ θείου θελήματός Σου. Τήν Ἐκκλησίαν Σου στερέωσον. Τούς διακόνους τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ Σου καί τῆς Ἐκκλησίας Σου ἐνίσχυσον, πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ ἔργου τοῦ εὐαγγελισμοῦ καί τῆς σωτηρίας. Τούς ἄρχοντας ἡμῶν κατεύθυνον καί χορήγει αὐτοῖς τόν ἄνωθεν φωτισμόν πρός διακονίαν τοῦ λαοῦ Σου. Τόν πιστόν λαόν Σου ὁδήγει πρός νομάς σωτηρίας, τήν δέ Πατρίδα ἡμῶν ἐλευθέρωσον καί ἀπάλλαξον ἐκ τῆς πικροτάτης δουλείας. Τούς αἰχμαλώτους ρῦσαι, τούς ἐσκορπισμένους ἐπισυνάγαγε καί σύναψον τῇ ἁγίᾳ Σου Ἐκκλησίᾳ, τούς πρόσφυγας ἐπανάγαγε εἰς τάς πατρογονικάς αὐτῶν ἑστίας. Βοήθησον ἡμῖν, Κύριε, παντεπίσκοπε, ὅπως ἐπαναγιάσωμεν καί ἐπαναλειτουργήσωμεν τά βεβηλούμενα σήμερον ἅγια θυσιαστήριά Σου. Τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Κωνσταντίας – Ἀμμοχώστου στερέωσον καί καλῶς διαφύλαξον, πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου πανευφήμου καί μεγάλου μάρτυρος Ἀποστόλου Βαρνάβα, τῶν ἐν ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Σπυρίδωνος καί Ἐπιφανίου καί πάντων τῶν ἐν Κύπρῳ διαλαμψάντων Ἁγίων. Ἀμήν.