Την ύστατη ώρα, o  Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος απέδειξε ότι και θέληση έχει και βούληση, και διάκριση -μένει να επιβεβαιωθεί ότι διαθέτει- και σύνεση και νηφαλιότητα , παρά την πικρία που δέχθηκε όλο αυτό το διάστημα με τις εκατέρωθεν αποφάσεις των Πέντε Εκκλησιών Πατριαρχείων (Πρεσβυγενών τε και νεοπαγών ),  και συγκαλεί την Παρασκευή 17 Ιουνίου,  στην πραγματικότητα, και ασχέτως των όσων δηλώνονται εκ των υστέρων και μετά τον θόρυβο-σημασία έχει το αποτέλεσμα-  έκτακτη Σύναξη των Προκαθημένων, παρά την απόφαση της Πατριαρχικής Συνόδου της 6^ης Ιουνίου, όπου ρητώς και κατηγορηματικώς απέρριπτε το σχετικό υποβληθέν αίτημα της Ρωσικής Εκκλησίας και δια Αυτής και των υπολοίπων τεσσάρων Εκκλησιών,  για έκτακτη Σύναξη των Προκαθημένων.   Όπερ και εγέντο. Τώρα είναι πολύ δύσκολο, όταν  ο Πρώτος των Πρώτων, και όντως ίσως μεταξύ ίσων και ισόκυρος μεταξύ ισόκυρων, κάνει «πίσω» και προτάσει την ενότητα των Εκκλησιών, και όχι τον «τύπο» αλλά την ουσία του διαλόγου, να αρνηθούν να  πάνε, σε αυτή την Σύναξη που οι ίδιοι ζήτησαν από τις 3 Ιουνίου.

Σημασία  έχει το αποτέλεσμα, ούτε το παρασκήνιο ούτε το δηλωθέν ως προσκήνιο και αποφάσεις γιατί μιλούν τα κείμενα (screpta manet) και οι επίσημες αποφάσεις. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έδειξε αποφασισμένος να προχωρήσει και ως φαίνεται θα προχωρήσει. Όχι μόνος αλλά όλοι μαζί. «Εις ενότητα πάντες εκάλεσε»

Ωστόσο, και πριν  ουδείς θριαμβολογήσει ή οραματίζεται παιχνίδια και προσωπικές στρατηγικές, προσωπικά θεωρώ ότι θα πρέπει αφενός  να μελετηθούν σε βάθος  από όλους τους προκαθήμενους  και δη το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς το οποίο κατά βάση απευθύνονται οι αιχμές , και τα αιχμηρά «βέλη» αλλά και οι προτροπές κατ αρχήν της Ρωσικής Εκκλησίας,  περί αποφυγής άλλων λαθών κατά την περίοδο και το μακρόχρονο στάδιο της πολύχρονης προετοιμασίας (από το 1961 εντατικά και από το 1902 με την  περίφημη πρώτη  εγκύκλιο του Πατριάρχη Ιωακείμ Γ’) και αφετέρου,   πριν αρχίσουμε , είτε οι καλά  γνωρίζοντες,  άλλοι  εις  βάθος χρόνου και με τις απαραίτητες θεολογικές   γνώσεις συναρτήσει πάντα της Ιεράς Παραδόσεως και της Αγιοπατερικής Διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων όλων και  των Εννέα  Οικουμενικών,  αλλά και εξίσου ιστορικής και μείζονος σημασίας, περιφερειακών ή τοπικών Συνόδων  και άλλοι –δυστυχώς και  από αυτό το «ιδίωμα» του πολυξερολισμού,  πάσχει η των Ελλήνων «Φυλή» –  «επαΐοντες» και  όντας επιφανειακής και στο πόδι «επιμόρφωσης»  ή και παραμόρφωσης, να κρίνουμε ή να σπεύδουμε ως «ζηλωτές» και θιασώτες της μιας ή της άλλης πλευράς, να αναλογισθούμε και να συλλογισθούμε. Να αναζητήσουμε οδό προσωπικής περισυλλογής και αυτοκριτικής. Όλοι και οι μεν και οι δε-δυστυχώς εκεί φτάσαμε και οδεύουμε στο γκρεμό αν δεν προλάβουμε όλοι ο κάθε ένας δια της προσευχής και δια αυτής οι Προκαθήμενοι – να αναλάβουν ευθύνες αλλά και πρωτοβουλίες με γνώμονα  όχι το θέλημα το δικό μας αλλά το Θέλημα του Θεού και της Μιας Αγίας Αποστολικής και Καθολικής  Εκκλησίας Του Χριστού.

Η Υπόθεση της σύγκλησης της Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, η οποία προετοιμάζεται επί έναν αιώνα και πλέον, βρίσκεται στα Χέρια του Θεού είτε το θέλουμε είτε όχι. Αν Εκείνος θέλει να γίνει θα γίνει. Αν δεν θέλει δεν θα γίνει. Βεβαίως και κατά το ανθρώπινο μέτρο τις κρίσεις και τα συμφέροντα, ένθεν κακείθεν, θα αναζητηθούν ευθύνες, πάντα κατά τα ανθρώπινα μέτρα γιατί στο τέλος του δρόμου ( και της προσωπικής διαδρομής του κάθε ενός  μας )  Ένας και Τελικός Κριτής και πραγματικός Αυθέντης και  Δεσπότης είναι ο Δίκαιος, Μεγαλόθυμος, Πολυεύσπλαχνος και Πολυέλαιος  Θεός.  Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται και Εκείνος δια Των Έργων και του Θείου Θελήματος Του, μένει εις τον αιώνα του αιώνος Ένας και Αυτός.

Οπότε, καλό θα είναι την ύστατη ώρα να πρυτανεύσει και η  «άλλη λογική», εκείνη που πρώτα βάζει το Θέλημα του Άγιου  Θεού και ύστερα τις βουλές και αποφάσεις των ανθρώπων…   Έστω και αν αυτές λαμβάνονται στο όνομα της Εκκλησίας  και υπό το βάρος της επαπειλούμενης  Ενότητας, μάλιστα δε από Εκείνους που  πολλές φορές, όπως μας έχει διδάξει η ζώσα και δρώσα ζωντανή Εκκλησία Του Θεού ίσως άθελα ή ηθελημένα,   κάνουν, εκούσια ή ακούσια,   κατάχρηση της Χάριτος του Θεού και της Αποστολικής Διαδοχής που έχουν λάβει με το μυστήριο της Ιεροσύνης. Επομένως ε κατακλείδι, και    παρά τις όποιες επιτυχείς ή ανεπιτυχείς  προσπάθειες με κάθε τρόπο και κοσμικό   μέσο –δυστυχώς και από κύκλους του πατριαρχείου ή και άλλων κρατικών φορέων, που με  την  μια ή την άλλη μέθοδο έχουν εμπλακεί στα της διοργάνωσης αυτής της επερχόμενης Συνόδου – και παραπλεύρως δυστυχώς   επιχειρούν όχι απλά να χειραγωγήσουν υπέρ της μια πλευράς, ωσάν όλοι να είμαστε  άσχετοι και πνευματικά απαίδευτοι και ακαλλιέργητοι,  να παραπληροφορούν, με στόχο, προφανώς  εικάζω καλοπροαίρετα  να κερδίσουν χρόνο, μάλλον ματαιοπονούν…   Χρόνο  ίσως, κατά την δική τους λογική,  ικανό «γόνιμο και παραγωγικό»  ώστε στο  καλώς  εννοούμενο  «παρασκήνιο» (Οικουμενικό Πατριαρχείο και άλλοι, πρόσωπα και  φορείς )  να καταφέρουν να αλλάξουν κάτι από τα ήδη δυστυχώς  ενδεχομένως και (προ) ειλημμένα των αποφάσεων περί μη συμμετοχής των πέντε Εκκλησιών… Το πόσο προ ειλημμένα  –ή όχι θα φανεί όσων ούπω-  από τελικές  τις επίσημες αποφάσεις των κατά τόπους πέντε  Ορθοδόξων Εκκλησιών (Αντιόχειας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Σερβίας και Ρωσίας)   να μην μετάσχουν τελικώς σε αυτή την προετοιμαζόμενη  από καιρό «Σύνοδο» ( ;)… Το αν και κατά πόσο έχουν δίκιο ή άδικο μένει να το δούμε όσοι θα ζούμε, στην συνέχεια της Ζώσας  Εκκλησίας  μας. Δεν έχουμε πέρα από το να προσπαθήσει ο καθείς εξ υμών και ημών να εργαστεί, με γνώμονα το Θέλημα του Θεού, Εκείνος πάντα μας το δείχνει, αρκεί να το θέλουμε και να το επιζητούμε, και κυρίως και πέρα και  πάνω από όλα, προς Δόξα Θεού. Αν αυτό είναι κριτήριο και οδηγός μας, τότε να είμαστε βέβαιοι πως ο δρόμος που οδηγεί προς την Ανάσταση, αν και έχει περάσει πρώτα από τον Άδη και με τον «Θάνατο» Του θανάτωσε τον Θάνατο, εν τούτοις,  τότε το αποτέλεσμα θα είναι εκείνο που θα θέλει ο Θεός ότι και αν κάνουμε εμείς. Όσο και αν προσπαθήσουμε είτε τασσόμενοι με την μια ή την άλλη πλευρά….  {Έργο και επινόηση ο κάθε διχασμός του Διάβολου που ένα και μόνον στόχο έχει με κάθε μηχανορραφία ραδιουργία  ίντριγκα και μεθόδευση να διασπείρει τον υιό της απωλείας και του Εγώ}.  Όσο και αν προσπαθήσουμε…

 Φρονώ επίσης  πως  ει μάτην κοπιάζουν κάποιοι… κυρίως υπέρ της μιας πλευράς, αυτής του Οικουμενικού Πατριαρχείου –ίσως μονομερώς, άνισα και σε αρκετές των περιπτώσεων πρόχειρα και στο πόδι γραμμένα αρθρίδια και διάφορα, πολλές φορές άνευ θεολογικής ουσίας και ελλείψει επιχειρημάτων  κειμένων που βρίθουν ανακριβειών και στο τέλος καταφεύγουν στις ύβρεις (δυστυχώς )…  Εκθέτοντας,  αν μη τι άλλο τον ίδιο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο που πράγματι είναι και πράος. Και γαλήνιος. Και σύνεση έχει. Και διάκριση. Και πολλές –αλλά όχι όλες –των αποφάσεων και πρωτοβουλιών του στην 25ετη πατριαρχεία του φαίνεται, εκ του αποτελέσματος να καθοδηγούνται υπό του Αγίου και Ζωοποιού Πνεύματος…   Ωστόσο ένας ηγέτης αναδεικνύεται στην ιστορία των ανθρώπων αλλά, πολύ  συχνά και ενώ κατά τα ανθρώπινα και εκκοσμικευμένα χαίρει και  απολαμβάνει  το καθ υπερβολή ανθρώπινο έπαινο, ενδεχομένως εκ του πονηρού ερχόμενο και συχνά  υποκινούμενο,     στο τέλος κινδυνεύει να μείνει στο περιθώριο ενώπιον του Θεού. Του Ενός Τριαδικό και Τρισυπόστατου Θεού,  που Άλλως  Κρίνει. Άλλως  κατανέμει την Θεία και Ιερή  Δικαιοσύνη Του…  Και όχι κατά τα ανθρώπινα…  Πολλές φορές γεμάτα  αδυναμίες,  ανθρωπομορφικά ιδιώματα και γνωρίσματα. Εμφορούμενα από   ανθρώπινα και   σίγουρα  ανθρώπινα  πάθη. Γνωρίζει Εκείνος καλύτερα από όλους μας, ποιος εργάζεται με Φόβο (όχι κατά την έννοια της εκδίκησης αλλά της Αγάπης Του)  Θεού, και ποιος έχει εκφύγει ή πολύ περισσότερο εκπέσει της Χάριτος Του Θεού, δια διαφόρους λόγους που ούτε της παρούσης είναι να αναλυθούν ούτε να εμβαθύνουμε θεολογικά -καθώς, αυτό είναι πρωτίστως έργο Πνευματικού και όχι ενός Δημοσιογράφου έστω και ελαφρώς καταρτισμένου  κατά τα ανθρώπινα μέτρα-  καθώς τα ίδια που λέγω και γράφω περί Κρίσης του Θεού, για όλους (μας) άρα και για κάθε έναν έκαστον εκ των 14 Προκαθημένων, των ανά τον κόσμο Επισκόπων, κληρικών τε και μοναχών και μοναζουσών και απλών Πιστών  Της Εκκλησίας Του,   πρωτίστως φυσικά και  ισχύουν πρώτα  για τον γράφοντα και εκ των υστέρων για οποιονδήποτε άλλο… Επομένως Εκείνος Μόνον γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο και θα κρίνει όλους,  έναν – έναν ξεχωριστά και μοναδικά,  και όχι μόνον τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο όταν έλθει η μεγάλη Εκείνη ώρα,  της  Προσωπικής Κρίσεως για τον κάθε ένα από εμάς, κρίνοντες και κρινόμενους.   ‘Αρα αυτή η Κρίση του Θεού δεν θα είναι ούτε λειψή ούτε ιδιαίτερη ούτε σκληρή ή επιεικής  και για τον απλό, σεμνό, λιτό και «ξυπόλυτο» ενώπιον του Μεγαλοπρεπούς Θεού,   Πατριάρχη (μας) Βαρθολομαίο…

Ωστόσο, μιας και στην παρούσα φάση, ζούμε, ενεργούμε, εντός του Κόσμου, όλοι μας πόσο μάλλον ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, καθώς και οι λοιποί Προκαθήμενοι εκ των 14 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών,   δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ενός εκάστου  ηγέτη,  ότι η κολακεία, πέρα από το πειρασμικό της περιεχόμενο και τον αποπροσαντολιστικό της στόχο και  εκ του πονηρού ερχόμενο, τις περισσότερες των περιπτώσεων  οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε λάθος αποφάσεις!  Λάθος δρόμους. Επικίνδυνες ατραπούς .    Σε λεωφόρους «δόξης», και «αποθέωσης»-τι ύβρεις και αυτή – του ανθρωπίνου ΕΓΩ! Του πείσματος και του φθοροποιού υιού του ΕΓΩ…  της «ύψιστης» αναγνώρισης  των προσπαθειών υπέρ της Ένωσης των Εκκλησιών και άλλων τινών προσδοκιών για τις οποίες όμως η Εκκλησία μας δέεται καθημερινά και προσεύχεται σε κάθε λατρευτική εκδήλωση  της και πάντα   κατά το ανθρώπινο μέτρο,  αλλά από την άλλη, αυτά όλα που υπέρ υψώνουν τον άνθρωπο, κατά τα μέτρα και την ανθρώπινη βούληση και θέληση, πολλές φορές μακράν του Άγιου  Θελήματος του Θεού, και σίγουρα  όχι προς το «καθ Ομοίωση» αλλά  εκφεύγουν μακράν  και εκπίπτουν της Θείας Χάριτος…  Δεν είναι ούτε η ώρα ούτε η στιγμή να αναφερθούμε ή να επιχειρηματολογήσουμε περί αυτού του σκεπτικού και του συλλογισμού όπου όλοι μας- άλλως περισσότερο άλλος λιγότερο – θα περιπέσει σε ανάλογο περισυλλογή και αυτοκριτική …    Άλλωστε  οι «γνωρίζοντες» το βάθος και των λόγων και της διάνοιας όπως αυτή εκφράζεται δια του γραπτού λόγου,  καλώς γνωρίζουν σε ποια γλώσσα μιλώ και υπό «πνεύμα»… Καλώς λοιπόν  αντιλαμβάνονται τι λέω και τι υπαινίσσομαι. Δεν είναι ούτε η ώρα ούτε η στιγμή… Να πούμε περισσότερα απ αυτού ακριβώς του συλλογισμού που θέλω να πιστεύω όλους μας διακατέχει ενώπιον της επερχομένης Κρίσης Του Θεού για τα έργα και τις ημέρες της βιωτής μας στην κατά σάρκα γέννηση μας μέχρι της μεγάλης εκείνης ώρας είτε της Θείας Νέκρωσης του Εγώ και της ανύψωσης μας στο Εμείς, και της συνένωσης μας με Εκείνον  στο Τραπέζι της Βασιλείας  επουράνιας αλλά και αιώνιας Βασιλείας Του…

 Είναι η ώρα που πρέπει και οφείλει να πρυτανεύσει  η σύνεση. Η διάκριση. Όχι απαραίτητα η λογική που συχνά υπαγορεύεται από συμφέροντα αλλότρια και ξένα προς τον Άγιο Θεό, και το Θέλημα Του. Η επίκλησης του Αγίου Πνεύματος.  Η προσευχή. Η ενότητα. Η αδελφοσύνη. Η   ώρα της στρατευμένης Εκκλησίας, συμπορευόμενης και  εν χωρώ με την Θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού και των Αγίων Αποστόλων.  Την Εκκλησία Των Πατέρων της Εκκλησίας. Των Προφητών και Διδασκάλων της Εκκλησίας Του.  Των  Αγίων και  Μαρτύρων και ομολογητών. Των Οσίων και  Θεοφόρων Πατέρων της κατ Ανατολάς  όντως  Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Μακάρι  και πράγματι Το Πνεύμα το Άγιο, όχι μόνον στις 17 Ιουνίου όπου και  η σύγκληση της Πανορθοδόξου Συνάξεως των Προκαθημένων που συγκαλείται εκτάκτως και «εγκαίρως» αλλά και καθ οδόν προς την Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο,   να Πνεύσει επί  των Κεφαλών των (πολύ)  σεβαστών Προκαθημένων, και ηγετών  των 14 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών  και  να «κατακαύσει» καρδιές και ψυχές το Πανάγιο Πνεύμα.   Να μετουσιώσει, και να  μεταβάλει, οδηγώντας την ψυχή και τα έργα τους ως Θεία και Ιερή  Μέθεξη της ενύποστατης Παρουσίας Του Θεού δια της Θεοίδρυτης και Θεοσύστατης Εκκλησίας Του,    και εν τέλει  να καθοδηγήσει  και προσκαλέσει «εις ενότητας πάντες» προς Δόξα Του Τριαδικού  Θεού και  Της Εκκλησίας Του επί Γης. Μακάρι. Ευχή και προσευχή εκατομμυρίων ορθοδόξων ψυχών.  Τότε το μήνυμα που θα εκπέμψει η Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος και από Αγιότητα θα διαπνέεται και Μεγάλο θα είναι και Οικουμενικό και Πανορθόδοξο. Αρκεί να διατηρηθεί όχι μόνον η ενότητα που απειλείται στην παρούσα φάση αλλά και διατήρηση της Αποστολοπαράδοτης Αγιοπατερικής Ιεράς  Παραδόσεως της Συνοδικότητας αφενός και αφετέρου η επαναβεβαίωση  της  Ορθοδόξου διδασκαλίας που οφείλει να διαπνέει όλα τα κείμενα-όσα εν τέλει  εγκριθούν – επί των οποίων πια θα αποφανθεί η Πανορθόδοξη Σύνοδος αν και εφόσον και Πανορθόδοξη είναι και Μεγάλη. Το Αγία εναπόκειται στην Ορθόδοξη  στην αυτοσυνειδησία του Πιστού Ορθόδοξου  Λαού,  αν θα αποδεχθεί ή θα αποβάλει ως «ξένο σώμα», τις όποιες αποφάσεις –έστω και αν αυτές χάριν της  επαπειλούμενης «ενότητας» ή άλλων σκοπιμοτήτων ενίοτε και πολιτικών,  μπορούν να απεμπολήσουν την Οθροτόμηση της Αλήθειας όπως αυτή διασώθηκε δια μέσου των αιώνων –  από το Ένα, Αδιαίρετο,  και Ενιαίο  Σώμα της κατ Ανατολάς Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

του Αλεξάνδρου Στεφανόπουλου