Πρεσβυτέρου Ειρηναίου Κυριάκου ,Θεολόγου

Πρωτότυπο Κείμενο

Αδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος αρχιερεὺς των μελλόντων αγαθών διὰ της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου, τουτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως, ουδὲ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, διὰ δε του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος. Ει γὰρ τὸ αίμα ταύρων και τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τους κεκοινωμένους αγιάζει προς την της σαρκὸς καθαρότητα, πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, ος διὰ Πνεύματος αιωνίου εαυτὸν προσήνεγκεν άμωμον τω Θεώ, καθαρίει την συνείδησιν υμών απὸ νεκρών έργων εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι;

Απόδοση στη Νεοελληνική

Αδελφοί, όταν  ο Χριστὸς ήλθε ως αρχιερείς, των μελλοντικών αγαθών, εισήλθε διὰ μέσου της μεγαλύτερης καὶ τελειότερης σκηνής, που την έκανα ανθρώπινα χέρια,   δηλαδὴ δὲν ανήκει σε αυτή τη δημιουργίας. Εισήλθε μια  για  πάντα στα Άγια των Αγίων και μας εξασφάλισε αιώνια λύτρωση όχι με το αίμα  των τράγων και μόσχων, αλλὰ με το δικό του αίμα.  Γιατί, αν το αίμα  ταύρων  και τράγων και  η  στάχτη απὸ δαμάλι, όταν ραντίζει τους μολυσμένους, καθαρίζει σωματικά, πόσο περισσότερο το αίμα του Χριστού, ο οποίος  διὰ του αιωνίου Πνεύματος πρόσφερε τον εαυτό του άμωμη θυσία στον Θεό, θα καθαρίσει τη συνείδησή σας απὸ τα  έργα που οδηγούν στον θάνατο, έτσι  ώστε να μπορείτε να λατρεύετε τον ζωντανὸ Θεό;

Σχολιασμός

Βαδίζοντας προς τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Άγιο Πάσχα, τόσο τα ευαγγελικά, όσο και τα αποστολικά αναγνώσματα αναφέρονται στο νόημα της θυσίας του Θεανθρώπου και στη σημασία της Σταύρωσής Του.

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών, το οποίο είναι ειλημμένο από την προς Εβραίους Επιστολή, γίνεται καταρχάς σύγκριση ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ουσιαστικά η θυσία του Χριστού στο σταυρό αντιπαραβάλλεται με τις θυσίες της ιουδαϊκής λατρείας. Γίνεται αναφορά στις θυσίες, την προσφορά του αίματος αλλά και στη σημασία του αίματος. Όσον αφορά  στις θυσίες των Ιουδαίων, αυτές γίνονταν με τη σφαγή ζώων. Αυτή η πράξη ήταν συμβολική και δεν είχε την ιδιότητα καθαρισμού της ψυχής, αλλά αποτελούσε μια απόδειξη λατρείας στον Ένα Θεό.

Ενώ η θυσία του Χριστού, ήταν πράξη αληθινής αγάπης του δημιουργού προς τα πλάσματά του. Ενώ στις θυσίες των Ιουδαίων ο Θεός δέχεται την προσφορά των ανθρώπων, ο Χριστός με τη σταύρωσή του έγινε ο ίδιος προσφορά. Και έτσι έγινε ο ίδιος «ο προσφέρων και ο προσφερόμενος και ο προσδεχόμενος» τη θυσία. Έτσι λοιπόν ο Χριστός ήλθε στον κόσμο ως ταπεινός άνθρωπος, έπαθε, σταυρώθηκε και με τη θυσία του αναδείχθηκε αιώνιος μεσίτης και Αρχιερέας προς το Θεό Πατέρα για χάρη των ανθρώπων. Και  με τη θυσία του προσφέρει σε μας τη πραγματικότητα της μετοχής στην αιώνια ζωή. Έτσι λοιπόν το αίμα του Χριστού  απεναντίας δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά αγιαστικό- καθαρτικό.

«Δια δε του ιδίου αίματος» :  Το αίμα είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα. Χωρίς  αυτό  δεν μπορούν τα όργανα του σώματος να διατηρηθούν στη ζωή με συνέπεια το θάνατο. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός προσέφερε το μεγαλύτερο δώρο, το αίμα Του. Το αίμα του Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό  δίνει ζωή στον άνθρωπο και τον κρατεί ενωμένο με το δημιουργό του.

«Καθαρίει την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων»: Ο Απόστολος Παύλος αναδεικνύει τον τελικό σκοπό της θυσίας του Κυρίου μας, που είναι καρπός της μεγίστης αγάπης Του προς το ανθρώπινο γένος. Εξαγόρασε με το Τίμιο Αίμα του, όλους μας από τον κόσμο της πλάνης, της συμβατικής και ανούσιας θρησκευτικότητας, από την κατάρα ενός θρησκευτικού νόμου που αρνήθηκε την ολοκλήρωσή του και το φωτισμό του από την διδασκαλία της αγάπης του Χριστού. Και προσέφερε σε όλους μας τη δυνατότητα της αθανασίας, που επιτυγχάνεται εντός της Εκκλησίας, η οποία υπάρχει για να ενώνει διαρκώς τους ανθρώπους με το Θεό, μέσω του μυστηριακού και ευχαριστιακού τρόπου ζωής της.

Ο δεύτερος καρπός της θυσίας του Θεανθρώπου είναι η ενότητα του Σώματος της Εκκλησίας, αλλά και η αποκατάσταση της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, η οποία είχε διακοπεί εξαιτίας της αμαρτίας.

Την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, εορτάζουμε τη μνήμη της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας, η οποία προς το τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προβάλλεται ως πρότυπο μετανοίας και ασκήσεως. Στο πρόσωπο της οσίας Μαρίας επιβεβαιώνονται στην πράξη η λυτρωτική δύναμη της θυσίας του Χριστού, όπως την παρουσιάζει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Είναι η εικόνα του πεπτωκότος ανθρώπου που δια της μετανοίας και της κοινωνίας με το σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο πέτυχε την κάθαρση από την αμαρτία και τα πάθη και έφτασε στην τελείωση και τον αγιασμό.