Η χειροτονία τελέστηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, συμπαραστατούμενο από πλειάδα Ιεραρχών.

Στη θεία λειτουργία παρέστησαν συμπροσευχόμενοι πλήθος πιστών από την Πόλη, την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Πέρα από την ιερότητα της στιγμής και τον ισχυρό συμβολισμό της, η δίκαιη συγκίνηση για τον κάθε Σμυρνιό, τον κάθε πρόσφυγα, τον καθένα που κατάγεται από τις αλησμονητες πατρίδες της Μικρός Ασίας, αλλά και όποιον ανεξαρτήτως καταγωγής αισθάνεται το βάρος της κληρονομιάς που κουβαλάμε, είναι δικαιολογημένη.

Aκολουθεί η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατά την χειροτονία του Μητροπολίτη Σμύρνης Βαρθολομαίου (Σαμαρά):

Ἐν χαρᾷ καί εὐφροσύνῃ ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὑποδέχεται σήμερον εἰς τούς κόλπους τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας αὐτῆς ἕνα νέον μέλος, ἕνα νέον στέλεχος, ὑποσχόμενον μέ τά προσόντα του νά τήν διακονήσῃ καί ὡς Ἀρχιερεύς πιστῶς καί ἀποδοτικῶς: εἶναι ὁ ἀπό πενταετίας καί πλέον Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου Βαρθολομαῖος Σαμαρᾶς, ἐψηφι- σμένος Μητροπολίτης τῆς περιωνύμου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σμύρνης.

Τέκνον ἐν Κυρίῳ λίαν ἀγαπητόν, μᾶς ἦλθες ἐδῶ εἰς τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἀπό μίαν Ἐπαρχίαν μας τῶν Νέων Χωρῶν ὅπου εὐόρκως ἱεράτευες. Εὐχαριστοῦμεν καί πάλιν τόν Ἱερώτατον ἀδελφόν ἅγιον Σεβαστείας, ὁ ὁποῖος καί σέ ἐχειροτόνησε καί σέ ἔφερεν ἀργότερον εἰς τό Φανάριον, ἐμπλουτίσας τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν καί ἤδη τήν Ἱεραρχίαν τοῦ Θρόνου μέ ἕνα ἱκανόν καί ἄξιον στέλεχος.

Κατά τά 14 ἔτη τῆς παρ᾽ ἡμῖν διακονίας σου, Θεοφιλέστα- τε Ἐψηφισμένε, ἐπέδειξες προθυμίαν, πιστότητα, ἱκανότητα, ἐργατικότητα, ἀποδοτικότητα εἰς τήν ἐργασίαν σου ἀπό διαφό- ρων θέσεων, ἰδιαιτέρως δέ ἀπό τῆς ὑπευθύνου θέσεως τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, θέσεως, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ μόρφωσιν, συνέπειαν, μνήμην,  ἐχεμύθειαν. Ἀπέδειξες μέ τήν ἐργασίαν σου καί τήν συμπεριφοράν σου ὅτι διαθέτεις ὅλα αὐτά τά χαρίσματα, διό καί ἐκέρδισες τήν ἐμπιστοσύνην τοῦ Πατριάρχου σου καί τήν ἐκτίμησιν τῶν ἑκάστοτε μελῶν τοῦ ἱεροῦ Βουλευτηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἀναγνώρισις καί ἡ εὐαρέσκειά των αὐτή ἐξεδηλώθη πρό δεκαπενθημέρου, ὅτε τῇ ἡμετέρᾳ εἰσηγήσει καί προβλήσει ὁμοφώνως ἐξελέγης ὑπό τῶν ἁγίων Συνοδικῶν Ἀρχιερέων Μητροπολίτης Σμύρνης. Καί τώρα προσέρχεσαι διά νά λάβῃς τό πλήρωμα τῆς Θείας Χάριτος καί νά ἀνέλθῃς εἰς τόν ἀνώτατον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης καί εἰς τόν Θρόνον τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου Σμύρνης Βουκόλου καί τοῦ διαδόχου του Ἁγίου Πολυκάρπου, τοῦ καί ἀκροατοῦ γενομένου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καί πλειάδος ὅλης ποιμεναρχῶν τῆς Ἰωνικῆς πρωτευούσης, τινές τῶν ὁποίων τήν ἐποίμαναν εἰς εὔκρατον κλῖμα, τινές ὅμως ὑπό τάς πλέον δυσμενεῖς καί τραγικάς συνθήκας, μέχρις ὅτου «ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς» (Ἀποκ. 6,17), «καί σεισμός μέγας ἐγένετο, καί ὁ ἥλιος μέλας ἐγένετο … καί ἡ σελήνη ὅλη ἐγένετο ὡς αἷμα, καί οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ ἔπεσαν εἰς τήν γῆν» (Ἀποκ. 6, 12-13).

Σύ καθίστασαι, μετά παρέλευσιν 94 ἐτῶν ἀπό τῆς ἡμέρας ἐκείνης «τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης» (Ἀποκ. 7,14), ὁ ἄμεσος διάδοχος τοῦ μάρτυρος προκατόχου σου Χρυσοστόμου τοῦ Καλαφάτη τοῦ ἀπό Δράμας, ὁ ὁποῖος ἐπί δωδεκαετίαν ἐποίμανε τούς Σμυρναίους καί ἐγένετο «πιστός  ἄχρι θανάτου», ὅπως λέγει πρός τόν ἄγγελον τῆς ἐν Σμύρνῃ Ἐκκλησίας «ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ὅς ἐγένετο νεκρός καί ἔζησεν» (Ἀποκ. 2,8).

Ἀποστέλλεσαι τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, τῇ «ἠλεημένῃ ἐν παντί χαρίσματι, πεπληροφορημένῃ ἐν πίστει καί ἀγάπῃ, ἀνυστερήτῳ οὔσῃ παντός χαρίσματος, θεοπρεπεστάτῃ καί ἁγιοφόρῳ τῇ οὔσῃ ἐν Σμύρνῃ τῆς Ἀσίας», ὅπως τήν χαρακτηρίζει Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, γράφων ἐκ Τρωάδος πρός Σμυρναίους.

Καλεῖσαι νά ἀναλάβῃς τό πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς εἰς ἡμέρας ἀναγεννήσεως καί ἀνασυγκροτήσεώς της χάρις εἰς τό στοργικόν ἐνδιαφέρον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τούς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους, ὄχι μόνον τούς Ἕλληνας, ἀλλά καί τῶν ἄλλων ἐθνικῶν προελεύσεων καί πολιτισμικῶν καταβολῶν. Πρός τοῦτο, διωρίσαμεν ἐκεῖ ἕνα ἄξιον ἱερέα, τόν Ἀρχιμανδρίτην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Κύριλλον Συκῆν, τόν ἀναδειχθέντα ἀνώτερον πάσης προσδοκίας, κερδίσαντα τήν ἀγάπην τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν μας, τήν ἐμπιστοσύνην τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν, τήν ἐκτίμησιν τῶν ἄλλων χριστιανῶν τῶν παροικούντων ἐν Σμύρνῃ∙ διό καί ὁμοῦ μετά τῆς ὑμετέρας Θεοφιλίας προηγάγομεν καί αὐτόν εἰς Ἐπίσκοπον Ἐρυθρῶν, Βοηθόν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τιθέμενον εἰς τήν διάθεσίν σου, Ἐψηφισμένε ἅγιε Σμύρνης, ἰδιαιτέρως εἰς τά πρῶτα βήματα τῆς ποιμαντορίας σου, καθώς γνωρίζει πρόσωπα καί πράγματα καί καταστάσεις καί ἰσορροπίας ἐκ τῆς τριετοῦς ἐκεῖ θητείας του, ἀλλά καί ἐκ τῶν πολλῶν προηγουμένων ἐπισκέψεών του ἐπί ἀποστολῇ καί εἰς τήν Σμύρνην καί εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Ἰωνίας. Ὁ ἀδελφός Κύριλλος ὤργωσε τόν ἀγρόν τῆς χηρευούσης μέχρι τώρα Ἐπαρχίας σου καί τώρα ἀκολουθεῖ ἡ σπορά, ἡ βλάστησις, ἡ καρποφορία, ἡ συγκομιδή. Ἐκεῖνος ἀπεστάλη οἱονεί ὡς πρόδρομος καί ἡτοίμασε τήν ὁδόν διά σέ πού μεταβαίνεις «ὡς Ἀρχιερεύς, Θεοῦ εἰκόνα φορῶν», ὡς «ἐξεμπλάριον Θεοῦ διακονίας», ὡς «ἀξιόθεος Ἐπίσκοπος» (Ἰγνάτιος πρός Σμυρναίους).

Ὅμως, ὁ Θεοφόρος Ἰγνάτιος δέν ἀπηυθύνθη μόνον πρός τούς Σμυρναίους ἀλλά καί πρός τόν Ἐπίσκοπόν των Πολύ- καρπον τόν ὁποῖον συνεβούλευσε λέγων: «Τῆς ἑνώσεως φρόντιζε, ἧς οὐδέν ἄμεινον. Πάντας βάσταζε, ὡς καί σε ὁ Κύριος∙ πάντων ἀνέχου ἐν ἀγάπῃ, ὥσπερ καί ποιεῖς∙ προσευχαῖς σχόλαζε ἀδιαλείπτοις∙ αἰτοῦ σύνεσιν πλείονα ἧς ἔχεις∙ γρηγόρει, ἀκοίμητον πνεῦμα κεκτημένος… Πάντων τάς νόσους βάσταζε, ὡς τέλειος ἀθλητής, ὡς καί ὁ Κύριος πάντων… Ὅπου πλείων κόπος, πολύ κέρδος… Ὡς ἐνταῦθα εἶ, νίκησον, ὧδε γάρ ἐστι τό στάδιον, ἐκεῖ δέ οἱ στέφανοι».

Αἱ συμβουλαί αὐταί ἑνός Ἁγίου πρός ἕνα ἄλλον Ἅγιον ἰσχύουν καί διά σέ, Θεοφιλέστατε, καθώς ἀναλαμβάνεις τήν ὑψηλήν εὐθύνην τοῦ Ἐπισκόπου καί Ποιμενάρχου, ὅπως ἰσχύουν καί δι᾿ ὅλους ἡμᾶς τούς πρεσβυτέρους ἐν τῇ ἀρχιερωσύνῃ – ἐάν θέλωμεν νά εἴμεθα ἄξιοι τῆς κλήσεως καί τῆς ἀποστολῆς μας.

Θά τάς ἐγκολπωθῇς, θά τάς τηρήσῃς καί θά ἐπιτύχῃς. Ναί! θά ἐπιτύχῃς καί ὡς Ἱεράρχης τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ὡς ἐπέτυχες καί μέχρι τοῦδε παντοῦ ὅπου ἐκλήθης νά διακονήσῃς, μάλιστα δέ εἰς τά Σέκρετα τῶν Πατριαρχείων, ὅπου ἐμυήθης εἰς τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τά τῆς διοικήσεως αὐτῆς, καθώς εἰς τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον καταφθάνουν ὅλα τά θέματα τῶν σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας μέ πρόσωπα καί θεσμούς ἔκ τε τοῦ ἱεροῦ χώρου αὐτῆς καί ἐκ τοῦ θύραθεν∙ τῶν σχέσεών της μέ τούς ἐκασταχοῦ ποιμενάρχας αὐτῆς καί τάς ἐπαρχίας των∙ μέ ὁμοδόξους καί ἑτεροδόξους∙ μέ τάς Μονάς καί τά εὐαγῆ ἱδρύματα∙ μέ τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας τοῦ κόσμου τούτου – γνωρίζεις ὅτι εἰς κάθε συνεδρίασιν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου αὐτή ἐπιλαμβάνεται ἑνός εὐρυτάτου φάσματος θεμάτων, πάντοτε ἐν πιστότητι πρός τήν παράδοσίν μας ἀλλά καί πάντοτε ἐν ἐπαφῇ πρός τά περί ἡμᾶς συμβαίνοντα, πρός τήν σύγχρονον πραγματικότητα. Πόσον ὡραῖα τό λέγει αὐτό καί πάλιν ὁ Ἰγνάτιος πρός τόν προκάτοχόν σου Πολύκαρπον: «τούς καιρούς καταμάνθανε». Ἡ Ἐκκλησία δέν ἠμπορεῖ, δέν δικαιοῦται, νά εἶναι ἀποκεκομμένη ἀπό τά προβλήματα τοῦ κόσμου, μέσα εἰς τόν ὁποῖον ζοῦν καί κινοῦνται καί εὑρίσκονται τά τέκνα της.

Υἱέ καί ἀδελφέ ὁμώνυμε τῆς ἡμετέρας Μετριότητος,

Γνωρίζεις ἀσφαλῶς τό λεγόμενον ὅτι οἱ ἄνθρωποι δίνουν περιεχόμενον εἰς τά ἀξιώματα καί ὄχι ἀντιστρόφως. Σύ ἐξελέγης εἰς μίαν Μητρόπολιν περιώνυμον, ἱστορικήν καί θεοπρεπεστάτην καί αὐτό ἀποτελεῖ τιμήν διά σέ∙ ἀλλά καί διά τήν ἐπαρχίαν αὐτήν τοῦ Θρόνου εἶναι εὐλογία Θεοῦ νά ἔχῃ τοὐντεῦθεν ποιμενάρχην τῆς πείρας, τῶν γνώσεων, καί τῆς ἀξίας τῆς Θεοφιλίας σου. Εἰς τήν περίπτωσίν σου τό ἀξίωμα τιμᾶται ἀπό τόν ἄνθρωπον καί ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό ἀξίωμα.

Θεοφιλέστατε, εἰς τήν νέαν διακονίαν σου τήν ἀρχιερατικήν, τήν ἐδῶ εἰς τό Ἱερόν μας Κέντρον καί τήν ἐκεῖ εἰς τήν θεοσκέπαστον Μητρόπολίν σου, θά εἶμαι «κατά πάντα σοῦ ἀντίψυχος ἐγώ, καί τά δεσμά μου ἅ ἠγάπησας» (Ἰγνάτιος πρός Πολύκαρπον). Ἐργασθήκαμε μαζί εἰς τά εὔκολα καί τά δύσκολα, εἰς τά καθημερινά καί εἰς τά ἔκτακτα, εἰς τά ἐδῶ καί εἰς τά ἀλλαχοῦ, ὅπως προσφάτως εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον εἰς τήν Κρήτην. Διηκόνησες τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί τόν Πατριάρχην σου καί τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδόν μας εὐόρκως καί φιλοτίμως. Χαίρομεν χαράν μεγάλην διά τήν ἐπαξίαν προαγωγήν σου. Καί εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα νά γίνῃς πιστός ἄχρι θανάτου καί νά λάβῃς τόν στέφανον τῆς ζωῆς παρά τοῦ ἀγωνοθέτου Κυρίου ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὅτε καί πάλιν θά ἔλθῃ μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς.

Ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ καί συλλειτουργέ,

Ἀπό σήμερα πού τελεῖται ἡ χειροτονία σου θά εἶσαι ὁ Μητροπολίτης καί κανονικός ποιμενάρχης τῆς ἱστορικῆς  καί νευραλγικῆς Μητροπόλεως Σμύρνης, τῆς δευτέρας πόλεως τῆς Αὐτοκρατορίας καί μιᾶς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων πόλεων τῆς σημερινῆς Τουρκίας∙ μιᾶς πόλεως ὅπου συνυπῆρχαν λαοί (μιλλέτια), θρησκεῖαι καί πολιτισμοί, ὅπου ἤνθησεν ὁ Χριστιανισμός καί διέπρεψε τό Γένος. Ἰδιαιτέρως τόν 18ον αἰῶνα παρετηρήθη ἐκεῖ σπουδαία πνευματική ἄνθησις καί ἐκκλησιαστική ἀνάπτυξις καί ἀκμή. Ἡ περίφημος Εὐαγγελική Σχολή ἦτο ὁ φωτοδότης «φάρος καί ὀφθαλμός» τῆς Μικρασιατικῆς Ρωμηοσύνης. Ὁ Σουλτάνος Μαχμούτ ὁ Β´ μέ διάταγμά του τήν εἶχεν ἀναγνωρίσει καί τήν εἶχε θέσει ὑπό τήν προστασίαν του. Ἡ Σμύρνη ἔσφυζεν ἀπό ζωήν καί μεγάλην ἐμπορικήν δραστηριότητα, ἦτο τό σπουδαιότερον κέντρον διαμετακομιστικοῦ ἐμπορίου διά τάς σχέσεις Ἀσίας καί Εὐρώπης. Ὁ Ἑρμαῖος κόλπος ἀγκάλιαζε ὑπερήφανα μίαν πόλιν ζηλευτήν.

Θά διαβάζῃς εἰς τήν «Ἀμάλθειαν» καί εἰς τήν «Νέαν Σμύρνην» καί θά μαθαίνῃς διαρκῶς δι᾿ ὅλα αὐτά, διά τά περασμένα μεγαλεῖα ἀλλά καί διά τάς συμφοράς καί τάς πικράς, τάς πικροτάτας διά τό Γένος μας ἡμέρας∙ καί θά τά ἀναπολῇς καθώς θά ἀνεβαίνῃς εἰς τόν Πάγον καί τό Kadifekale διά νά προσκυνήσῃς τόν τόπον τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου∙ καθώς θά περιπατῇς εἰς τῆς Πούντας τό φανάρι, εἰς τό Κορντόν, τό ξακουστό «Καί» τῆς Σμύρνης μέ τάς τραγικάς ἀναμνήσεις καί τά αἱματοβαμμένα νερά τῆς προκυμαίας, τῆς παραλίας τῆς σφαγῆς καί τοῦ πόνου καί ὄχι ἀσφαλῶς τοῦ συνωστισμοῦ – ἄπαγε τῆς βλασφημίας – καί θά ἀκοῦς τούς θρήνους τῆς ἀπελπισίας καί τήν ἀπόγνωσιν ἐκείνων τῶν πατέρων καί ἀδελφῶν μας μέ τόν μπόγο εἰς τό χέρι, μεταξύ ζωῆς καί θανάτου, οἱ ὁποῖοι τώρα, περιβεβλημένοι στολάς λευκάς, εὑρίσκονται ὅλοι εἰς τόν Παράδεισον – ἀπό τόν ἐπίγειον παράδεισον τῆς Σμύρνης εἰς τόν ἐπουράνιον. Παραφράζοντες τόν Καβάφην, θά ἐλέγομεν ὅτι εἰς αὐτούς, καί ὄχι εἰς τούς θεούς, ἀναφέρεται τό ποίημά του «Ἰωνικόν», ὅπου λέγει: «Ὦ γῆ τῆς Ἰωνίας… Σάν ξημερώνῃ ἐπάνω σου πρωί αὐγουστιάτικο τήν ἀτμοσφαῖρα σου περνᾶ σφρίγος ἀπ᾿ τήν ζωή των». Ναί! σφρίγος διά τά πρό τῆς φοβερᾶς τραγωδίας καί ρίγος τρόμου καί φόβου διά τά μετ᾿ αὐτήν.

Αὐτά θά ἐνθυμῆσαι καί θά ἀναπολῇς ὡς πρός τό παρελθόν, ἀλλά ἐμπρός θά κοιτάζῃς τώρα τά ἀναμμένα σου κεριά, κατά τόν Ἀλεξανδρινόν.

Βαρθολομαῖε, ἐνώπιόν σου «ἰδού θύρα ἠνεῳγμένη» (Ἀποκ. 4,1). Εἴσελθε! «Ἔρχου» (Ἀποκ. 6,1). Καλήν δύναμιν! Ἄξιος!

Διαβάστε την ομιλία του Μητροπολίτη Σμύρνης Βαρθολομαίου, κατά την χειροτονία του στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι:

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἐξοχώτατε κύριε Τέρενς Κουΐκ, ἐκπρόσωπε τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως,

Σεπτή τῶν θεολέκτων Ἱεραρχῶν χορεία,

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ ἀποτελοῦντες τήν ἐπίσημον ἀντιπροσωπείαν τῆς ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίας,

Πατέρες, ἀδελφοί καί ἀδελφαί ἐν Χριστῷ,

Δόξα  τῇ Ἁγίᾳ καί Ὁμοουσίῳ καί Ζωοποιῷ καί Ἀδιαιρέτῳ Τριάδι.

Φωνή αἰνέσεως ἀκούεται ἔνδον τοῦ ἱεροῦ καταπετάσματος∙ φωνή τῆς ἱστορίας∙ φωνή ἐκ τῶν ἐγκάτων τῆς ἀρχαιοελληνικῆς Ἰωνικῆς γῆς∙ φωνή Ἀποστολική∙ φωνή Μαρτύρων, Ὁσίων, Ἱεραρχῶν καί Δικαίων∙ φωνή εἰρηνικῶς συμβιωσάντων καί καταλιπόντων ἀθάνατα μαρτύρια ζωῆς∙ ἄρρητος κραυγή καί ἐναγώνιος προσευχή ὡς ἐκείνη τοῦ Κυρίου μας ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆ∙ μυστική δέησις καί ἱκεσία τῶν μυρίων∙ φωνή μαρτυρίας τῶν πολλῶν∙ φωνή ἱερῶν σφαγίων θυσίας, μεταξύ τῶν  ὁποίων καί τοῦ τελευταίου Ἱεράρχου τῆς Σμύρνης, τοῦ ἀμέσου προκατόχου μου, Χρυσοστόμου Καλαφάτη.

Αὐτῆς τῆς ἀρρήτου φωνῆς, τῆς μυστικῆς καί τῆς ἀνεκφράστου, τῆς «φωνῆς ὑδάτων πολλῶν» (πρβλ. Ψαλμ. 28), θείᾳ ἐπινεύσει  τοῦ «Πρώτου καί τοῦ Ἐσχάτου, τοῦ γενομένου νεκροῦ καί ζῶντος» (πρβλ. Ἀποκ. β΄, 8), ἐνωτίσθη ἀσφαλῶς καί ἡ γρηγοροῦσα καρδία τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, προσκυνητέ μοι Αὐθέντα καί Δέσποτα, καί προέβαλε τόν συνεργάτην Αὐτῆς ὡς ὑποψήφιον καί ἤδη ἐκλεγέντα, τιμίᾳ ὁμογνώμῳ ψήφῳ τῶν σεβασμίων Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, Μητροπολίτην Σμύρνης, τελειούμενον ἐντός ὀλίγου ἐν τῇ ἱερωσύνῃ  διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν σεπτῶν Ὑμῶν Πατριαρχικῶν καί τῶν συλλειτουργῶν Αὐτῇ Ἀρχιερέων Χειρῶν ἐπί τῆς χοϊκῆς κεφαλῆς μου, (κεφαλῆς) κεκλιμένης ἐκ τῆς ὑψίστης τιμῆς καί ἐκ τῆς μεγάλης εὐθύνης καί κληρονομίας αἰώνων καί γενεῶν, ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τοῦ Πανσέπτου Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, διά νά λάβω τήν ἀένναον Θείαν Χάριν τῆς ἀρχιερωσύνης, τήν τά ἀσθενῆ καί ἐλλείποντα τῆς ἀνθρωπίνης μου ἀδυναμίας μέλλουσαν νά ἀναπληρώνῃ, ὥστε νά ἀποδείξω ἐμαυτόν ἄξιον τῆς ἱστορίας καί νά ἐπισφραγίσω καί ἐγώ ὁ ἐλάχιστος μέ «αὐτοθυσίαν τό πλῆρες δράσεως στάδιον ἐν τῇ ἐξυπηρετήσει τῆς Ἐκκλησίας…», κατά τήν ἀξιολόγησιν ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου.

Αὐτήν τήν ἰδίαν φωνήν τοῦ Κυρίου τῶν πρώτων μαρτύρων Ἐπισκόπων Σμύρνης Βουκόλου καί Πολυκάρπου, τήν φωνήν τῆς ἀδιακόπου μαρτυρικῆς  σειρᾶς τῶν Ἀρχιερέων αὐτῆς, μέχρι καί τῆς γοερᾶς κραυγῆς τοῦ πρό αἰῶνος «τελειωθέντος κατά τάς παραδόσεις τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας» Ἐπισκόπου∙ τήν κραυγήν πολλῶν ἐπωνύμων καί ἀνωνύμων ἀκούω εὔηχον τήν στιγμήν ταύτην, ἐρχομένην ἐκ τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν,  ἱστάμενος ἐν τόπῳ πανιέρῳ καί παναγίῳ. Τήν ἀκούω εὐωδιάζουσαν καί ψηλαφῶ τό θαῦμα,  οὐχί ἐν αἰνίγματι καί  ἐν ἐσόπτρῳ (πρβλ. Α΄ Κορ. ιγ΄, 12) ἀλλά πρόσωπον πρός πρόσωπον, ἐνώπιος ἐνωπίῳ, καί ἀκούω πάντας τούς Ὀρθοδόξους, τούς ἐν εἰρήνῃ, ὄρεσι καί σπηλαίοις, ἐν ὁδοιπορίαις, ἐν κινδύνοις ποταμῶν, ἐν κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ καί ἐν θαλάσσῃ, (πρβλ. Β’ Κορ. ια΄, 26 – 27) καί ἐν ψύχει καί ἐν γυμνότητι τό ζῆν τελειωσαμένων  «ὥσπερ ἄρνες», νά διακηρύττουν, καί νά κηρύττωμεν διαχρονικῶς, μετά Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, ἀπό τῆς γειτονικῆς Ἐφέσου, ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α’ Ἰωάν. δ΄, 9). Ἀγάπη διά πάντας καί πρός πάντας. Τήν ἀγάπην ἐκείνην τήν θείαν καί τήν γνησίαν, τήν ὁποίαν ἐπέδειξαν πρός ὅλους ἀδιακρίτως, Ὀρθοδόξους καί μή, ὁμογενεῖς καί ἑτερογενεῖς, ὁμαίμους καί μή, πάντες οἱ ἀνά τούς αἰῶνας Ὀρθόδοξοι Σμυρναῖοι μετά τῶν ποιμένων καί τῶν κληρικῶν των.

Αὐτή ἡ τελεία ἀγάπη πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως, ὑπόσχομαι, Παναγιώτατε, ὅτι ἀποτελεῖ καί θά ἀποτελῇ καί ἐν τοῖς ἐφεξῆς  τήν ἀφετηρίαν, τήν πυξίδα, τό σημεῖον καί τό περιεχόμενον καί τῆς ἰδικῆς μου Ἐπισκοπικῆς διακονίας καί πορείας. Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, λοιπόν,  δειλιῶν ἀλλά καί γοητευμένος πρό τοῦ μυστηρίου, ἐν τρόμῳ λύω τόν ἰμάντα τῶν ὑποδημάτων μου καί εἰσέρχομαι εἰς τά ἐσώτερα τοῦ καταπετάσματος διά τόν μόνον λόγον: διά νά αἴρω ἀπό τῆς σήμερον τόν Ἐπισκοπικόν Σταυρόν τῆς Σμύρνης, τόν Σταυρόν τῆς ἱστορίας, πού εἶναι  ἀγάπη καί μόνον ἀγάπη.

Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἀληθῶς σημειοφόρος διά τήν Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν τῆς Σμύρνης. Εἶναι ἡμέρα μνήμης. Εἶναι συγχρόνως φῶς καί ζωή. Μνήμη ζῶσα τῶν προαπελθόντων πατέρων καί ἀδελφῶν μας, «κηρύκων, ἀποστόλων, εὐαγγελιστῶν, μαρτύρων, ὁμολογητῶν, ὁσίων, δικαίων, παντός Σμυρναίου ἐν πίστει τετελειωμένου». Εἶναι ὅμως συγχρόνως  καί ἀνάστασις ζωῆς. Ζωῆς τοῦ νῦν καί τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.  Παρακαταθήκη ζωῆς τῆς τῶν Σμυρναίων Ἐκκλησίας, παρακαταθήκη ἀγῶνος ἀγάπης τοῦ ὕπερθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης ὑψουμένου Ἐσταυρωμένου, ἀδυνάμου ἀνθρωπίνως, παντοδυνάμου ὅμως μόνου Κυβερνήτου τῶν ἐπιγείων καί τῶν ἐπουρανίων,  Κυρίου τῆς δόξης.

Μοί ἐμπιστεύεσθε, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καί Σεῖς, Παναγιώτατε, τήν παράδοσιν τοῦ Ἱερομάρτυρος Σμύρνης Πολυκάρπου. Παράδοσιν  ἀρχομένην καί ἐκτεινομένην ἀδιακόπως εἰς ὅλους τούς χριστιανικούς αἰῶνας. Διακατεχόμενος ὑπό ἀνεκφράστων αἰσθημάτων καί βιωμάτων, ἵσταμαι ἐνώπιον τοῦ ἁγίου Θυσιαστηρίου καί Ὑμῶν, Παναγιώτατε, καί ἔμπλεως ἱεροῦ δέους καί κατανύξεως, δειλιῶ καί τρέμω διά τήν ὑψίστην αὐτήν τιμήν, ἀλλά καί διά τήν εὐθύνην, τήν ὁποίαν ὁ Κύριος μοί ἐμπιστεύεται, κατά τήν ἄφατον εὐδοκίαν Του, καί ἐναποθέτει  τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον εἰς τούς ἀσθενεῖς ὤμους μου.

Εὐχαριστῶ εὐγνωμόνως καί ἐκ βαθέων τῇ Ὑμετέρᾳ Θειοτάτῃ Παναγιότητι, διά τήν ἀπ’ ἀρχῆς ἐν τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ ἐπιδειχθεῖσαν πρός τήν ἐλαχιστότητά μου ἐπί δεκαπενταετίαν ὅλην πατρικήν κηδεμονίαν Σας. Διά τήν ἐμπιστοσύνην καί τήν ἀγάπην Σας. Παρά τούς πόδας Σας ἐμαθήτευσα καί μαθητεύω, διακονῶν εἰς τάς ἐπάλξεις τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καί δή ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Αὐλῇ ἀπό τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου καί ἀπό τῶν Συνοδικῶν Σεκρέτων. Ὡς κληρικός τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐβίωσα καί βιώνω πλησίον Σας τήν σταυροαναστάσιμον πορείαν  τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου, ἔνιωσα καί νιώθω τάς ἀγωνίας Σας ὑπέρ τῆς εὐσταθείας αὐτοῦ, εἶδον καί βλέπω, ἐψηλάφησα καί ψηλαφῶ τάς ἀόκνους προσπαθείας Σας ἵνα τό φῶς τοῦ Φαναρίου ἐξακτινοῦται εἰς τά πέρατα τῆς γῆς καί δίδῃ μαρτυρίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ζωῆς. Εἰς τό οἰκοδόμημα τοῦτο τοῦ Φαναρίου  ἐδοκίμασα νά καταθέσω καί τό ἰδικόν μου λιθάριον, ὅπερ συνεχίζω καί θά συνεχίζω νά πράττω ἐφ᾿  ὅρου ζωῆς. Οἰκοδόμημα ἀγάπης καί θυσίας, διά τοῦτο οὔτε οἱ ποικίλοι ἐναντίοι ἄνεμοι, οὔτε αἱ βροχαί, οὔτε αἱ χάλαζαι ἠμπόρεσαν νά κλονίσουν (πρβλ. Ματθ. ζ΄, 24 – 27). Διότι ᾠκοδόμηται ἐπί τήν Πέτραν. Ἡ Πέτρα δέ αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη, δηλαδή ὁ Πλοηγός καί ὁ Ἰθύνων μυστικῶς τούς οἴακας τῆς ἱστορίας καί τῶν ἀνθρωπείων Χριστός πρός τόν Ὁποῖον αὐτό, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, καί οἱ Προκαθήμενοι καί Ἱεράρχαι Του, ὁ κλῆρος καί ὁ λαός του,  ἀπό Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Πολυκάρπου, Γρηγορίου Ε΄, τοῦ ἀπό Σμύρνης, καί Χρυσοστόμου Καλαφάτη «ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων» μένομεν «πιστοί ἄχρι θανάτου» (πρβλ. Ἀποκ. β΄, 10).

Τί ἀνταποδώσω, λοιπόν, Ὑμῖν, Παναγιώτατε, ἀνθ’ ὧν  ἀνταπεδώκατέ μοι; Μόνον βεβαίαν τήν ὑπόσχεσιν ὅτι θά διαθέσω πάσας τάς δυνάμεις μου καί εἰς τήν διακονίαν τοῦ διαχρονικῶς ζῶντος λήμματος τῆς  λαχούσης μοι Ἐπαρχίας, τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε ἡ πτωχεία μου κατ᾿ ἄνθρωπον νά καθίσταται πλοῦτος, πολλούς πλουτίζων εἰς Θεόν καί κατά Θεόν (πρβλ. Β΄ Κορ. ς΄, 10), τηρῶν ἀπαρεγκλίτως τήν Ἱεράν Παρακαταθήκην αὐτῆς, ὡς ταύτην παρέδωκεν ὁ Κύριος καί Ἱδρυτής αὐτῆς εἰς τούς Ἀποστόλους Αὐτοῦ καί Μαθητάς καί ἐκεῖνοι εἰς τούς Ἁγίους καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, διακονῶν, πάσαις μου ταῖς δυνάμεσι, τό Ἱερόν τοῦτο Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐρχόμενος πρόθυμος ἀρωγός εἰς πᾶσαν χρείαν αὐτοῦ, ὁλοθύμως ἀνταποκρινόμενος εἰς τάς Ὑμετέρας σεπτάς Πατριαρχικάς προτροπάς καί κελεύσματα.

Μετά τόν Πατριάρχην μου ἐκ τῶν πρώτων, εὐχαριστίαν θερμήν ἐκφράζω πρός τήν ἔντιμον Ἑλληνικήν Πολιτείαν καί Κυβέρνησιν, ἡ ὁποία ἐκπροσωπεῖται διά τῆς ὑμετέρας Ἐξοχότητος, κ. Τέρενς Κουΐκ, τιμῶσα τοιουτοτρόπως τό γεγονός τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης, τῆς πρωτευούσης τῆς Ἰωνίας, κοιτίδος τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, ἀπό Ὁμήρου τοῦ ποιητοῦ μέχρι τούς συγχρόνους καιρούς.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ ἰδιαίτερος λόγος εὐγνωμοσύνης μου ἀπευθύνεται πρός τούς «ἐν οὐρανίοις θαλάμοις» ἀναπαυομένους ἀειμνήστους γονεῖς μου, Νικόλαον καί Ἑλένην, τούς ἐντίμους παλαιστάς τοῦ βίου, οἱ ὁποῖοι μέ θυσίας πολλάς ἠγωνίσθησαν καί ἐκουράσθησαν  διά τό εὖ ζῆν τῆς ἐλαχιστότητός μου καί οἱ ὁποῖοι ἐν ζωῇ μέν ἐστερήθησαν τῆς παρουσίας μου πλησίον των, λόγῳ τῆς μακράν τοῦ τόπου τῆς γενετείρας μου ἐκκλησιαστικῆς ἀπό διαφόρων ἐπάλξεων διακονίας μου, δέν ἠδυνήθησαν δέ μετασχεῖν τῆς χαρᾶς τῆς ἡμέρας αὐτῆς τοῦ υἱοῦ των. Ἡ ἀπουσία των σήμερον αἰσθητή.  Ἡ δέ λύπη ἐκ τῆς σωματικῆς ἀπουσίας των ἁπαλύνεται ἐκ τῆς βεβαιότητος τῆς ἀεννάου προσευχῆς των ὑπέρ τῶν υἱῶν των Βαρθολομαίου καί Σπυρίδωνος πρός τό Ἐσφαγμένον Ἀρνίον. Πιστεύω ἀκραδάντως ὅτι ἐν οὐρανοῖς ἀγάλλονται καί χαίρονται, αἰσθανόμενοι τήν καρποφορίαν τῆς ἰδικῆς των προσωπικῆς θυσίας, ἡ ὁποία ἀπέδωκε τόν καρπόν αὐτῆς. Ἰδιαιτέραν εὐγνωμοσύνην αἰσθάνομαι πρός τόν κατά σάρκα αὐτάδελφόν μου Σπυρίδωνα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τόν συνοδοιπόρον καί τό στήριγμά μου εἰς πάντα τά κατ’ ἐμέ, καί τοῦ ἐκφράζω, κατά τήν ἰδιαιτέραν αὐτήν στιγμήν, τήν ἀπό καρδίας εὐχαριστίαν μου,  διότι, πέραν τῶν ἄλλων, ἀνέλαβε θυσιαστικῶς ὅλον τό βάρος τῆς περιθάλψεως καί διακονίας τῆς μακαριστῆς μητρός μας Ἑλένης, προκειμένου νά θυσιάσω ὅλον τόν χρόνον μου  εἰς τήν ἀπρόσκοπτον διακονίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.

Ὡσαύτως, κατά τόν σταθμόν τοῦτον τῆς ζωῆς μου, ἰδιαίτατον καθῆκον ἱερόν καί ὀφειλήν εὐγνωμοσύνης καταθέτω εἰς τόν Γέροντά μου, Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Σεβαστείας κύριον Δημήτριον, εἰς τόν ὁποῖον ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας ἐνεπιστεύθην τήν «τῆς ψυχῆς μου κηδεμονίαν», ἐκ τῶν σεπτῶν χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβον τούς δύο πρώτους βαθμούς τῆς ἱερωσύνης, τόν ὑπάρχοντα μέντορα τῆς πνευματικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς μου ζωῆς, τόν ἐμπνεύσαντα καί ἐμπνέοντά με τήν ἀγάπην καί τήν ἀφοσίωσιν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, τόν διδάξαντα καί διδάσκοντά με «ἁγιωσύνην ἐπιτελεῖν ἐν φόβῳ Θεοῦ», τόν μέ τό προσωπικόν του ὑπόδειγμα κατευθύνοντα τόν ἀγῶνα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ  μου στίβου: νά θέτω δηλαδή ὑπέρ πάντα καί κατά πάντα καί διά πάντα τό ἱερόν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Σᾶς εὐχαριστῶ, σεβαστέ καί προσφιλέστατέ μοι Γέροντα ἅγιε Σεβαστείας κύριε Δημήτριε, καί σᾶς εὐγνωμονῶ κατά τήν μοναδικήν ταύτην ἱεράν καί ἀνεπανάληπτον στιγμήν, δι᾿  ὅσα προσεφέρατε καί προσφέρετε εἰς ἐμέ, δι᾿  ὅσα ἐδιδάξατε καί διδάσκετε εἰς ἐμέ διά τῆς ἐκκωφαντικῆς σιωπῆς τῶν κατά Θεῶν πράξεών σας, τῆς εὐγλώττου σιγῆς τῶν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἔργων σας καί τῆς προσευχητικῆς, εὐχαριστιακῆς καί δοξολογικῆς τοῦ Θεοῦ στάσεως τῆς ζωῆς σας, ἐν πάσαις ταῖς ἐκφάνσεσιν αὐτῆς∙ στάσιν ἡ ὁποία οὐδόλως λανθάνει τῆς προσοχῆς τῶν νεωτέρων, καί ἡ ὁποία ἀναπαύει, ἐνισχύει, στηρίζει∙ στάσιν τήν ὁποίαν  ἐδιδάχθητε παρά τῆς εὐλαβοῦς κατά σάρκα μητρός σας, ἀειμνήστου Ζωῆς, τήν ὁποίαν ἐν εὐγνωμοσύνῃ εὐλαβικῶς μνημονεύω σήμερον, ἐν εὐχαριστίᾳ θερμῇ, διά τήν ἀγάπην καί στοργήν της, διά τάς προσευχάς τάς ὁποίας ἀνέπεμπε τόσον κατά τήν ἐπί γῆς ζωήν αὐτῆς ὅσον –καί εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος διά τοῦτο- καί ἐν οὐρανοῖς ὑπέρ ἐμοῦ. Καί λέγω τοῦτο μετά λόγου γνώσεως, καθ᾿  ὅτι λαμβάνω τόν τρίτον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης σήμερον, ἡμέραν συμπίπτουσαν ἀκριβῶς πρός τήν συμπλήρωσιν δύο ἐτῶν ἀπό τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας αὐτῆς. Εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι οὐδεμία σύμπτωσις ἐν τῇ  ζωῇ τοῦ χριστιανοῦ καί δή τοῦ κληρικοῦ ὑπάρχει, διό καί ἔχω τήν ἀπόλυτον πεποίθησιν ὅτι καί αὕτη συγχαίρει, ὁμοῦ μετά τῶν μακαριστῶν γονέων μου, ἐν οὐρανοῖς κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου, προσευχομένη μετ᾿  αὐτῶν ὑπέρ ἀπό Θεοῦ ἐνισχύσεως καί ἱκανώσεώς μου εἰς τήν Ἱεραρχικήν μου διακονίαν, ποιοῦσα, καί ἐκεῖθεν, πρός ἐμέ τό σχῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὡς πάντοτε ἔπραττεν ὁσάκις ἐξηρχόμην τῆς οἰκίας σας, κατά τήν παράδοσιν ταύτην τῆς Ρωμηᾶς (Ἑλληνίδος) Μάννας.

Eἰς τό σημεῖον ὅμως αὐτό, ἄς ἐπιτραπῇ, «παριστάμενος πρό τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ» τῆς Σκηνῆς τοῦ Κυρίου καί μία προσωπική ἐκ βαθέων ἐξομολόγησίς μου. Πρόκειται διά τό διαρκές εἰς τήν ζωήν μου θαῦμα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, τοῦ ὁποία ἡ ἱερά γενναιόφρων μαρτυρική μορφή μέ εἷλκυεν ἐκ νεότητος εἰς τοσοῦτον  βαθμόν, ὥστε ἅμα τῇ ἐγκαταστάσει εἰς τήν Συμβασιλεύουσαν πόλιν, τήν Θεσσαλονίκην, πρός φοίτησιν εἰς τήν περίπυστον Φιλοσοφικήν Σχολήν αὐτῆς, νά ἀναζητήσω τό ἐκεῖσε παλλάδιόν του, τό ὁποῖον ἀπετέλεσε καί τήν ἰδικήν μου «καταφυγήν». Ἐκεῖ εἰς τόν Ἱερόν Κιβώριον τῶν τιμίων μαρτυρικῶν λειψάνων του, εἰς τήν κρύπτην του, εἰς τόν τάφον του, ἐγνώρισα, τήν 1ην Φερβουαρίου 1993, τόν πιστόν διάκονον τοῦ Μεγαλομάρτυρος, Πρεσβύτερον τότε καί νῦν Σεβασμιώταστον Μητροπολίτην Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κύριον Παντελεήμονα, τόν ὁποῖον ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου κατέστησεν ὄργανον τῆς Χάριτος καί τοῦ ἐλέους Του ἐπ᾿ ἐμέ, καθώς, θείᾳ συνάρσει ἀπετέλεσε δι᾿  ἐμέ τόν νυμφαγωγόν τῆς εἰσόδου μου εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί τόν πνευματικόν συνδετικόν κρίκον πρός τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐκεῖ, εἰς τήν πόλιν τοῦ Δημητρίου, ἐγνώρισα, ὑπό τό βλέμμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ἱερᾶς Κόγχης τοῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας Θεσσαλονίκης, κατόπιν συστάσεως τοῦ ἰδίου, τόν ἐν τῷ βίῳ συνοδίτην του, Σεβ. Μητροπολίτην Σεβαστείας κ. Δημήτριον, κατά τήν Ἀκολουθίαν τῆς Β΄ Στάσεως τῶν Χαιρετισμῶν, τό ἑσπέρας τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς  Θεοτόκου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1994. Ἀμφότεροι οὗτοι, ὁ μέν συμμαρτυρήσας τῇ ἀρχιερατικῇ αὐτοῦ συνειδήσει, ὁ δέ χειροτονήσας εἰς τούς δύο πρώτους βαθμούς τῆς ἱερωσύνης, ὡδήγησαν τά βηματισμούς μου ἀπό τοῦ ἱεροῦ ἐκείνου χώρου τοῦ μαρτυρίου, εἰς τήν Ἀποστολικήν ἐν Βεροίᾳ καί Ναούσῃ Ἐκκλησίαν καί ἐκεῖθεν εἰς τά «λιθόστρωτα» τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, μετά ἑπταετῆ διακονίαν ἐν τῷ ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου ἐν Βεροίᾳ καί κυρίως ἐν Ναούσῃ Ἠμαθίας, ἔνθα διηκόνησα τόν πιστόν, εὐλαβῆ καί γενναιόφρονα λαόν αὐτῆς, πρός τούς ὁποίους Ναουσαίους ἀπευθύνω ἀσπασμόν ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί ἐκ καρδίας εὐχαριστίας δι᾿  ὅσα μετ᾿  αὐτῶν πνευματικῶς ἐβίωσα, τῇ χάριτι καί μεσιτείᾳ τοῦ προστάτου των Ὁσίου Θεοφάνους. Ἀναλογιζόμενος τά κατ᾿  ἐμέ τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, καρδιακήν ἐπιγράφω εὐχαριστίαν τῷ παρόντι καί συλλειτουργοῦντι εἰς τήν προσωπικήν μου Πεντηκοστήν Σεβ. Μητροπολίτῃ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονι καί τῇ περί αὐτόν Ἀδελφότητι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς μετανοίας μου τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Δοβρᾶ, ἐκ μυχίων δέ καρδίας ἄπειρον εὐγνωμοσύνην καταθέτω εἰς τόν μέγαν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Δημήτριον δι᾿  ὅσα ἐπεδαψίλευσεν εἰς ἐμέ ἡ χάρις καί ἡ πρός Θεόν μεσιτεία του διά τῶν «τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης συνδεομένων» (πρβλ. Κανόνα Ὄρθρου Μ. Πέμπτης) πιστῶν δούλων του, Δημητρίου καί Παντελεήμονος τῶν Ἀρχιερέων, ἐκζητῶν τήν πρός Θεόν μεσιτείαν καί πρεσβείαν του καί εἰς τήν νέαν ταύτην διακονίαν ὡς Ἱεράρχης τοῦ Θρόνου καί θύτης τῆς τῶν Σμυρναίων Ἐκκλησίας. Δόξα τῷ Θεῷ Δημητρίου πάντων ἕνεκεν!

Εὐσεβάστως εὐχαριστῶ καί τούς λοιπούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς, μέ πρῶτον τόν Σεβ. Μητροπολίτην Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνα, παρά τόν ὁποῖον ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης μέ διώρισεν, ἅμα τῇ προσλήψει μου εἰς τήν Αὐλήν Αὐτῆς, ὡς γραμματέα αὐτοῦ, ἡ δέ παρ᾿ αὐτῷ διακονία ὑπῆρξε δι᾿  ἐμέ τῷ ὄντι μαθητεία καί φοίτησις εἰς τό μέγα «Πανεπιστήμιον» τῶν Συνοδικῶν Σεκρέτων τοῦ Φαναρίου, τοῦ ὁποίου «Πανεπιστημίου» οὗτος εἶναι ἐγκρατής καί εἰδημονέστατος Καθηγητής, ὡς ἐκ τῆς μακρᾶς πείρας καί μεγάλης καί ἐπιτυχοῦς προσφορᾶς αὐτοῦ εἰς τόν εὐαίσθητον τοῦτον τομέα τῆς Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας, μαθητής ὑπάρξας τῶν μεγάλων συγχρόνων Ἱεραρχικῶν μορφῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Χαλκηδόνος Μελίτωνος καί Σάρδεων Μαξίμου, ὧντινων τήν παρακαταθήκην καί σοφίαν μετέδωκε καί μεταδίδει τοῖς βουλομένοις ἡμῶν τῶν ἐπιγενομένων. Ἐν συνεχείᾳ, τόν Ποιμενάρχην τοῦ τόπου τῆς καταγωγῆς μου Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ κύριον Ἰγνάτιον, ὁ ὁποῖος ἤνοιξεν εἰς ἐμέ τάς θύρας τῆς εὐρυχώρου καρδίας του καί εἰσήγαγέ με εἰς τήν πνευματικήν αὐτοῦ οἰκογένειαν, ἐπιδεικνύων, μετά τῶν διακεκριμένων ἐν Κυρίῳ τέκνων αὐτοῦ, ὧντινων πρῶτον μνημονεύω τόν ἐμόν φίλον Πρωτοσύγκελλον αὐτοῦ Ἀρχιμανδρίτην Δαμασκηνόν Κιαμέτην, ἐπιδεικνύων, λέγω, πρός ἐμέ πηγαίαν ἀγάπην καί εἰλικρινές ἐνδιαφέρον διά τήν διακονίαν μου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ∙ τούς τιμήσαντάς με διά τῆς ψήφου των Συνοδικούς καί τούς λοιπούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τούς τε ἐνδημοῦντας καί τούς ἐν τῷ Ἐξωτερικῷ διακονοῦντας, μετά τῶν ὁποίων συνειργάσθην καί συνεργάζομαι ἀπό τῶν Συνοδικῶν Σεκρέτων ὑπέρ τῶν συμφερόντων τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου∙ τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρωτοσυγκελλεύοντα Σεβασμιώτατον ἀδελφόν Μητροπολίτην Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κύριον Στέφανον, πρός τόν ὁποῖον ἐκφράζω ἰδιαιτέραν συναδελφικήν εὐχαριστίαν.

Ἐν τῷ φιλτάτῳ μοι προσώπῳ τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, τοῦ ἀπουσιάζοντος διά λόγους ἀνεξαρτήτους τῆς θελήσεως αὐτοῦ, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κυρίου Ἀνδρέου καί Κισάμου καί Σελίνου κυρίου Ἀμφιλοχίου, ἐκφράζω τάς ἀπείρους εὐχαριστίας μου πρός τήν μοναδικήν κληρουχίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Ἁγιωτάτην ἐν Κρήτῃ Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία Συνοδικῶς ἀπεφάσισε τήν συμμετοχήν διά τῆς ἐπισήμου ταύτης Ἀντιπροσωπείας εἰς τό μέγα  μυστήριον τῆς προσωπικῆς μου Πεντηκοστῆς. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ τόν κομίζοντα τήν εὐλογίαν καί τήν ἀένναον πρεσβείαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Πορταϊτίσσης, Πανοσιολογιώτατον Καθηγούμενον τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἰβήρων Γέροντα Ναθαναήλ, καί ὁλόκληρον τήν ὑπ᾿ αὐτόν Ἰβηριτικήν ἀδελφότητα, διά τό διαρκές πνευματικόν καί προσευχητικόν στήριγμά των.

Λόγον εὐχαριστίας θερμόν ἔχω ἐπίσης πρός πάντας τούς διδασκάλους καί καθηγητάς μου, οἱ ὁποῖοι μοί προσέφεραν  θησαυρόν  γνώσεως ἐκ τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας μέχρι τοῦ Πανεπιστημίου, καί ἰδιαιτέρως πρός τούς καθηγητάς μου ἐν ταῖς Φιλοσοφικῇ καί Θεολογικῇ Σχολαῖς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εἰς τάς ὁποίας ἐδιδάχθην τήν ἀρχαίαν ἑλληνικήν καί τήν χριστιανικήν ἁγιοπατερικήν σοφίαν καί γραμματείαν, καί ἔλαβον πολύτιμα ἐφόδια,  τά ὁποῖα ἅπαντα κατέθεσα ὡς εὐτελές «λιθάριον» εἰς τό θησαυροφυλάκιον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Ἄς ἐπιτραπῇ ὁ λόγος κεχωρισμένης εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν μακαριστόν διακεκριμένον φιλόλογον Ἀλέξιον Ἀποστόλου, τόν οὐμανιστήν τοῦτον διδάσκαλον τῶν ἰδανικῶν καί τῶν ἀξιῶν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καί τῆς Φυλῆς μας, τοῦ ὁποίου τό χοϊκόν σῶμα ἀναπαύεται ἐν τῷ Κοιμητηρίῳ τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος μου πλησίον τῶν γονέων μου. Ὑπό τήν καθοδήγησιν αὐτοῦ ἐξέμαθον τήν ἑλληνικήν γλώσσαν καί μετ᾿  αὐτοῦ ἐπορεύθην εἰς τάς ὑπερόχους ὁδούς τοῦ Ἕλληνος Λόγου καί ὁμοῦ ἀνήλθομεν εἰς τά γοητευτικά ὕψη τῆς Ἑλληνικῆς διανοήσεως καί γλωσσικῆς ἐκφράσεως –εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία-∙ πρός τόν Ὁμότιμον Καθηγητήν τῆς Κλασικῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἁμβούργου Dieter Harflinger καί πρός τήν Ἐλλογιμωτάτην καί ἀγαπητήν μοι κυρίαν Σοφίαν Κοτζάμπαση, Καθηγητρίαν Μεσαιωνικῆς Φιλολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία ἐνεχείρισεν εἰς ἐμέ τάς κλεῖς τῶν ἀπαραιτήτων ἑρμαρίων, κατά τήν ἔκφρασιν τῆς ἰδίας πρός τούς φοιτητάς της εἴς τινα πανεπιστημιακήν παράδοσιν, διά νά εὕρω καί νά ἀξιοποιήσω τήν ἐντός αὐτῶν εὑρισκομένην ἐκκλησιαστικήν καί θύραθεν σοφίαν τῶν βυζαντινῶν συγγραφέων καί ἐμερίμνησε διά τήν μετάβασίν μου εἰς Ἁμβοῦργον πρός πραγματοποίησιν φιλολογικῶν σπουδῶν, ἐπιδείξασα, ἔκτοτε, ἀμείωτον ἐνδιαφέρον διά τήν κληρικήν μου διακονίαν.

Ἐν βαθυτάτῃ συγκινήσει μνημονεύω τῶν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένων ἀοιδίμων Ἀρχιερέων τῆς λαχούσης μοι ἱστορικῆς Ἐπαρχίας καί πάντων τῶν ἀρχιερατευσάντων ἐν αὐτῇ καί ἐπικαλοῦμαι τάς πρεσβείας αὐτῶν, ὡς θρεψάντων μέ τόν καθαρόν ἄρτον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ποτισάντων τόν Ὀρθόδοξον λαόν  ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν μέ τό νᾶμα τῆς ἡμετέρας παραδοσιακῆς εὐπραξίας καί τῆς προσφορᾶς καί μέ τό διάδημα τῆς εὐπρεπείας τοῦ ἡμετέρου Γένους. Τό διάδημα, δηλαδή, «τῆς ὑπερηφανείας,  διότι οἱ κόλποι τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τοιούτους καταλέγουν ποιμένας, ἔχοντας τό θάρρος νά προασπίσωσι τήν Ἐκκλησίαν καί τό ποίμνιον….», ὡς διεκήρυττεν Οἰκουμενικός Πατριάρχης τοῦ πρώτου τετάρτου τοῦ παρελθόντος αἰῶνος.

Ἰδιαιτέρως ἐν Ἑλλάδι, ἀλλά καί ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, δραστηριοποιοῦνται Σωματεῖα τῶν ἀπογόνων τῶν Σμυρναίων, συνεχίζοντα τήν παράδοσιν καί τήν ἀρχοντιάν τῆς Νύμφης τοῦ Αἰγαίου,  πρός τά μέλη τῶν ὁποίων ἀνεξαιρέτως, ὡς  καί πρός πάντας τούς ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης Ἴωνας Ὀρθοδόξους, ἀπευθύνω θερμόν χαιρετισμόν καί καρδιακήν  εὐχήν, καί τούς προσκαλῶ εἰς συνεργασίαν  πρός ἀνάδειξιν καί ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικῆς καί πολιτισμικῆς κληρονομίας εἰς πάντας τούς τομεῖς τοῦ βίου τῆς ἁγιοτόκου Μάννας Σμύρνης, «τῆς φλεχθείσης καί μή κατακαείσης» (πρβλ. Ἐξόδ. 3, 2), ὡς ἄλλης Βάτου ἐν Σινᾷ,  μέ τήν προσωπικήν μου διαβεβαίωσιν πρός πάντας, ὅτι καταθέτω ἐν τοῖς ἐφεξῆς ὅλας τάς δυνάμεις καί τάς προσπαθείας μου  καί ὑπέρ τοῦ μικροῦ ἐν Σμύρνῃ λήμματος, ὑπέρ πάσης ἐκεῖσε ψυχῆς Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων.

 Ἡ διακονία μου ἐν Σμύρνῃ καί ἐν τῇ ἕδρᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς οὐδέν ἕτερον στοχεύει, παρά μόνον εἰς τήν σωτηρίαν  ψυχῶν, εἰς ἀγάπην πρός πάντας ἀνεξαιρέτως, εἰς εἰρήνην μετά πάντων ἀνθρώπων. Ἐν εἰρήνῃ ἀποστέλλομαι καί ἐν εἰρήνῃ τῇ πάντα νοῦν ὑπερεχούσῃ,  ὡς ἀληθῶς, προέρχομαι εἰς τόν ἱερόν ἀγῶνα τῆς θείας κλήσεως ὡς προεστώς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως τοῦ Ἀγγέλου τῆς Ἀποκαλύψεως καί πάντων τῶν «ἀγγέλων» τῆς ἐν Σμύρνῃ Ἐκκλησίας.

Συγκαταλεγόμενος εἰς τούς Ἱεράρχας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί καθιστάμενος ποιμήν τῆς δεδοξασμένης Σμύρνης, θά ἀποπειρῶμαι διά βίου νά προσψαύω τό μυστήριον τῆς σχέσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπου, καταβάλλων πᾶσαν τήν ἀπ’ ἐμοῦ προσπάθειαν, τῆς ὁποίας προσπαθείας τήν μαρτυρίαν διαβεβαιοῦμαι καί δίδω σήμερον.

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Κατακλείω τόν ταπεινόν εὐχαριστήριον λόγον τοῦτον μέ τό «ἀπολυτίκιον» τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Χθές, πού «εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑπομένης», τῆς ἀπό σήμερον ἀρχομένης Ἡμέρας,  εἰδώς ὅτι «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄, 8).

Ἀληθῶς, «πρός σέ ὀρθρίζει τό πνεῦμά μου» Χριστέ ὁ Θεός, «διότι φῶς τά προστάγματά Σου ἐπί τῆς γῆς» (πρβλ. Ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου, Μεγάλη Δευτέρα ἑσπέρας). Ὀρθρίσωμεν, Παναγιώτατε, πατέρες καί  ἀδελφοί, «ὄρθρου βαθέος καί ἀντί μύρου τόν ὕμνον προσοίσομεν τῷ Δεσπότῃ καί Χριστόν ὀψόμεθα δικαιοσύνης Ἥλιον πᾶσι ζωήν  ἀνατέλλοντα» (τροπάριον ε΄ ὠδῆς Κανόνος Ἀναστάσεως).

 Προσωπικῶς, ἀρχόμενος ἄλλης βιοτῆς, ἀκούω τήν στιγμήν ταύτην τήν Βιβλικήν προφητικήν καί συγχρόνως ἀποκαλυπτικήν φωνήν  τοῦ ἠγαπημένου καί  θετοῦ κατά τό ἀνθρώπινον υἱοῦ τῆς Παρθένου Μαρίας, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὑπομιμνήσκοντος  τά ἔσχατα τῆς διακονίας τοῦ Ἐπισκόπου ἐν τῷ Ναῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ: «καί ναόν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ∙ ὁ γάρ Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ ναός αὐτῆς ἐστι, καί τό Ἀρνίον» (Ἀποκ. κα΄, 22).

Δόξα τῷ Παντοκράτορι καί τῷ Ἀρνίῳ, ὑπέρ Οὗ καί δι᾿ Ὅν τά πάντα, νῦν καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας.  Ἀμήν.

πηγή κειμένου και φωτογραφιών Αmen.gr και Νυχθημερόν

περισσότερες φωτογραφίες στο Amen.gr